Չէ, եղբայրս, խնդիրը միասնականության մեջ չէ, այդտեղ մենք ամենաշատն ենք կեղծում, քանզի եթե ընտանիքի պես, ապա պետք է որ արագ անցած լինեինք նյութական նվազագույն պահանջի (լափից մինչև եկեղեցու խաչ) ու շատ կարճ ժամանակում լուծեինք բոլոր խնդիրները, որի հնարավորությունն օբյեկտիվորեն կա, ու, միաժամանակ, ակամայից դառնայինք աշխարհում բարձր բարոյականության օրինակ ու առաջնորդող։
Բայց, ու մենք հիմար ենք
նաև, երբ հարաբերվում ենք սիրելով կամ ատելությամբ, երբ, ընդամենը, պետք է հարգանքի
այն հեռավորությամբ, որը չի ավարտվում հուսախաբությամբ։
Այսպիսով, եղբայրս, մեր
նեղացած համակեցությունն ավարտում ենք հաշտությամբ, բայց արդեն մահվան գրկում, ու թե
մեզնից ում է տրված զգալ մյուսին կորցնելու ցավը, դա էլ մի այլ վիճակախաղ է՝ գուցե,
նաև, բախտավորություն։
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.