ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ

 

(Ինքնա)ճանաչողություն - (ինքնա)հաղթահարում - (ինքն)արարում. 

սեր՝ առ Բարձրագույն Եսը …

Նախաբանի փոխարեն.

Ներհայեցումներիցս մեկի ժամանակ հանդիպեցի նախամարդուն՝ ճիշտ այն պահին, երբ գտնվում էր կենդանական վիճակից մարդկայինին անցնելու կամրջին, բայց ինձ համակած, երբևէ չտեսնված ամոթը թույլ չտվեց զրուցելու չափ մոտ գնալ նրան, իսկ երբ նա ինձ նայեց մարդու կողմից երբևէ տրված բոլոր հարցերը մարմնավորող հայացքով՝ անմեղություն ճառագող ժպիտով, ես, մտաբերելով մարդկային իմացության բոլոր հետևանքները, ուժերի առավելագույն լարումով միայն կարողացա գոռալ․ «Չիմացությունդ քո պաշտպանությու՜նն է, չիմացությունդ քո պաշտպանությու՜նն է, …», ու սթափվեցի սեփական աղաղակումից՝ շուրթերիս զգալով ծորացող, նրան չասված բառեր, որոնք զգուշացմանս շարունակությունն էին. « …` ինքդ քեզանի՜ց, ինքդ քեզանի՜ց …»։

Հետո ես նրան հանդիպեցի ևս մեկ (վերջին) անգամ՝ արդեն իր նախաձեռնությամբ, երբ ինքս էի կանգնած մարդուց Բարձրագույն Ես-ին անցնելու կամրջին, որտեղ նա, մահին նախորդող ու մահն ազդարարող վերջին շնչի հանգստությամբ, շշնջաց զգուշացմանս պատասխանը. «Գիտե՜մ, գիտե՜մ, ․․․», ու հեռացավ՝ շուրթերիս թողնելով անմեղություն ճառագող իր ժպիտը. որ ինքնարարումն այլընտրանք չունի …  

1.

Նրբաճաշակ փառասիրություն է անհայտությամբ փառքի ձգտումը, բարձր ավելի, քան այն ընդհանրապես ժխտող բռիությունն է …

2.

Կրկին հանդիպելու համար՝ պետք է գնաս, որ չմնաս անվերջ հեռացող, ու նորանալու համար՝ պետք է եփվես մեղքում, որ չընդունվես անմեղ՝ հնացող սովորություն …

3.

Անշուշտ, ամեն ոք Բարձրագույն Բանականության ընտրյալ չէ, բայց բոլորի նկատմամբ դա ժխտելու դատողությունն էլ մտքի կոշտություն է, եթե ոչ առանձնահատուկ ընդգծվելու քողարկված դիտավորություն։ Նման ուսուցչությունը կարող է ապահովել սոցիալական ներդաշնակ կեցություն, որով մարդը, ընդամենը, կարող է կոչվել ցեղի ներսում խռովությունը հաղթահարած անասուն … 

4.

Այնուամենայնիվ, խավարածին և խավարից ծնված խոհերս առավելապես գրավ(ում)ել են լուսավոր մարդկանց, ու նրանցից քչերն են գտնվել փրկչի խղճահարությամբ առաջնորդվող փառասերներ …

5.

Շրջանը հավերժություն է թվում նրան, ով չի հասցնում կատարել մեկ ամբողջական պտույտ։ Նա, ով գիտակցում է մարդու բանտարկված գոյությունը, ձգտում է անիմացության շառավիղը կրճատել մինչև անչափելի միջնակետ ու դառնալ նոր մեկնաբանության միջակետ …

6.

Եթե չի ստացվել այնպես, որ լինես աղբյուր, ամպ, կամ, գոնե, ցող, ում կխմեին մարդիկ, հրեշտակները, կամ, գոնե, ուրվականները, առավել ևս, եթե ստացվել է այնպես, որ եղանակից կախված ջրափոս ես, ուրեմն, քանի կաս, պետք է ցանկացած պատահած անասունի շուրթերին տրվես, որ չլինելուն պես ճանաչես՝ կյանքը հենց դա էր և դու ապրել ես, մնացած բոլորը մեռյալ պատրանքներ են …

7.

Տվե՛ք մարդուն անմահություն և, բոլոր փորձերն ապրելու վերջում, նա, անպայման, կտենչա լինել մեկօրյա կյանք ապրող թիթեռ, որի անհնարինությունն էլ կդառնա նրա դժոխքը …

8.

Ժամանակի աղիներով շարժվել առո՞ղջ, թե՞՝ ոչ, այո, այդտեղ ընտրություն կա, բայց կա նաև երրորդը՝ նրան զրկել քեզ կրկին ուտելու ախորժակից …

9.

Սահմանազանց բարեգթությունն էլ անառակություն է, իսկ սահմանը բարոյական ընկալումից դուրս է, որովհետև բարոյականության միակ շահառուն հասարակությունն է … 

10.

Տուր մարդուն իր կենցաղը հրապարակային դարձնելու հնարավորություն և նա, մեծ հավանականությամբ, կփտեցնի ունեցած ցանկացած տաղանդ, նա ուղղակի կմսխի փառասիրության պոտենցիալը՝ լինել ավելին, քան կա, թեկուզ որպես մեծանուն չարագործ, բայց ոչ միջակություն:

Այսօր ամենաշատն է տրված այդ հնարավորությունը ու հենց այդ նպատակով, որ լինի միջակություն …

11.

Ակնթարթի մահվանը նախորդող վերջին ինքնախոսություն. «Ես ոչինչ չեմ հասկացել, ես միայն փորձել եմ հասկանալ»։

12.

Բոլոր սպասումներում սպանվում են հավերժություններ, ու թե ինչքան, հաշվարկն ըստ րոպեի՝ մեկում վաթսուն հավերժություն …

13.

Երբ այլևս անկարող եք պատվել մահն իրար սիրելով, բաժանվե՛ք, որ, գոնե, խոստովանեք՝ ինչու եք ապրել միասին:

Երբ այլևս անկարող եք բարձրանալ մեղքով, գահավիժելուց փրկվե՛ք (ինքնա)ներումով…

14.

Առաքինի մարդիկ Արարչի կոկորդին դեմ առած ոսկոր են. նրանք խանգարում են վճռել աշխարհի վերջը …

15.

Եթե ճիշտ ես ընկալել հարցը (ինքնաճանաչողության), ապա, թե ինչպե՞ս գտնել այն, ինչը գոյություն չունի, պատասխանն է՝ պետք է (ինքնարարմամբ) անհետանալ … 

16.

Օրինականությունն ու արդարությունը հարաբերվում են, ինչպես բարոյականությունն ու սերը, և նա, ով հնարավոր է համարում դրանց ներդաշնակումը, կամ նույնացումը, բարձրակարգ բարոյականի հետ մեկտեղ՝ հավակնում է կոչվել մարդկության դեմ գործող առաջնակարգ տականք, եթե, իբրև անսեր անասուն, չունի անմեղսունակի արդարացում …

17.

Սերը համարել ընտրելի նույնն է, թե վրադ լցված լավայից չայրվելը պայմանավորել կամքով, ուստի, նրան, ով հնչեցրել է նման միամիտ ախմախություն, կամ կանխամտածված երեսպաշտություն, ճանաչի՛ր՝ իբրև քեզ հանդիպած մեծագույն սուտ։

18.

«Ներման կարիք չունես, երբ բոլոր դիտավորություններում միամիտ ես, թեկուզ եթե հաճախ, կամ միայն ավերում ես, քանզի արդարացված ես, երբ նպատակիդ էությամբ բարեմիտ ես».- սարսափ երազում Նեռը լսում էր Աստծուն։

19.

Առանձնահատուկ տհաճ են նրանք, ովքեր ամեն ինչ պայմանավորում են ընտրությամբ, թեկուզ եթե ինձ են ընտրում. այդպիսիք, ի տարբերություն հանգամանքին անգիտակից տրվողների, ընդամենը հիմնավորում են իրենց ապագա դավաճանությունը, իսկ այնտեղ, որտեղ, հանկարծ, կարող եմ կոչվել ամենաընտրելի, ընտրողները պետք է համարվեն տիեզերականության մասին ճիճուների՛ց էլ քիչ պատկերացում ունեցող մակաբույծներ …

20.

(Ինքնա)ճանաչողության (սիրո) մեջ հպարտությունից ազատվեցի՝ նաև որպես ճիճվաթափություն, խղճից՝ որպես դատարկ առողջություն, հիմա սիրտս լցնող ցավով եմ (ինքն)արարվում՝ մինչև մահվան հետ նշանադրությունը հասունանա ամուսնության ու վերջ տրվի սոցիալական գոյությանը, որտեղ ստիպված ենք լինել մակաբույծ, միաժամանակ, դրանց կեցության միջավայր։

21.

Անշուշտ, դուք կդադարեք հանդիմանել նրան, ով ստիպված է խավար փնտրում, որովհետև լույսը վնասում է նրա առողջությանը, եթե չարդարանաք չիմացությամբ, որ այդպես չի լինում, բայց նորահայտ կարեկցանքն ու հնացած անգիտությունը, ընդամենը, ձեզ խղճուկ է դարձնում ճշմարտության մեջ, որ ավելի շատ ապականել եք այնտեղ, որտեղ ուրախությամբ եք հայտնվել …

22.

Բարձրագույն Ես-ի աջակիցները դրախտից և դժոխքից դասալիք երկու հրեշտակներն են, որոնց հաշտեցրել է մարդկության դեմ նրանց առաջնորդների դավադրության գիտակցումը …

23.

Իշխաններն անցողիկ են, ծառա լինելու տգիտությունը՝ հավերժ …

24.

Երկաթե կողպեքով փայտյա դուռը դիպուկ է նկարագրում, թե ինքնամեկուսացողն ինչ է սպասում …

25.

Մենակությունը տաղտկալի է նրան, ով երբեք չի տարվել փակ կոպերի գունային խաղով …

26.

Նեռի հարատևությունը վկայությունն է Աստծո անկարողության՝ ներելու ամեն ինչ և ամենքին, կամ, այնուամենայնիվ, կա մի բան, ինչում Նե՛ռը պետք է Աստծուն ների …

27.

Մեզ սովորեցրել են նրան պատկերացնել այլանդակ և լկտի, ինչը, անշուշտ, նրա իմացությունն է մեր մասին, բայց այն, թե ինչ է ինձ հետ կատարվում պահերին, երբ համակրում եմ Նեռին, ստիպում է հույզի հրաբուխներ փնտրել համեստ մարդկանց մեջ …

28.

Հաշմություն ունեցողը, ով հրաժարվում և/կամ ամաչում է ընդունել իր արտոնությունները՝ իբրև բոլորից չտարբերվելու ձգտում, կարճ ժամանակ անց փրկվում է խղճի շուկայից՝ հայտնվելով հպարտության չոր տափաստանում. սա այն մասին, թե կեցության ինչ ընտրություն ունեն անկատարությունից կատարելություն ուղին հակառակ բևեռի ուղղությամբ տեսնող մեծամասնության հոգիները …

29.

Ծնողներիցդ յուրաքանչյուրն օտար է քեզ մյուս ծնողիդ արյան բաղադրությամբ և չափով, որը կրում ես դու, երեխայիդ էլ օտար ես դու՝ մյուս ծնողի արյամբ, որը կրում է նա։ Արյամբ միակ հարազատը, ում, սակայն, առաջինն ես մի օր դադարում համարել ընտանիք, նույն ծնողներիցդ սերված քույրդ է և/կամ եղբայրդ։ 

Ուստի, եթե արժեքների հեղափոխություն, ապա՝ որ ինքնարարումը կարգվի և չդադարի լինել խորթությունից զերծ ԱՄԵՆԱ-ՄԵԿ...ություն։ 

30.

(Աստվածա)մայր.

Մենք գիտենք տարբերակել և ամեն ծնած, որդեգրած, կամ ուրիշի արգանդը վարձույթով օգտագործած էգի չկոչել մայր, բայց չգիտենք նրան, ով կարող է մայրանալ առանց ծնելու, որդեգրելու, վարձելու՝ էությամբ լինելով (ոչ աստվածածին) Աստվածամայր։ Իբրև սովորական դարձած իրողություն՝ գիտենք նաև, որ մայրը, երբեմն, կարող է արդե՛ն հասունացած զավակին առաջին անգամ հանդիպել, բայց չգիտենք իրողությունը, որտեղ չի հանդիպում՝ իր (աստվածա)մայր լինելն է իմանում …

Չգիտենք, որովհետև խաչի մեկ պատմությունն իր ընծայումից դուրս ընդունելով (նաև մերժելով) մեր խաչերը բարձրացնելու փոխարեն՝ դրանք անճանաչ թաղել ենք …

31.

Աստվածասերը նրանում տեսնում է աստվածամերժ, աստվածամերժը՝ աստվածասեր, ես՝ Աստծուց եւ Նեռից փոխադարձ հարգանքի ապտակներ ստացող Բարձրագույն ԵՍ …

32.

Եթե ապագան անորոշ է տարբերակների անսահմանությամբ, թե ինչ շարունակություն կարող է ունենալ ներկան, ապա անցյալն անորոշ է եղած տարբերակների անսահմանությամբ, որոնցից, կոնկրետ պահին, միայն մեկում է կարողանում լինել գիտակցությունը, ինչը, սակայն, չի բացառում նրա անցումն այլ տարաչափություն՝ առանց որևէ պատճառահետևանքային կապի, կամ դրա գիտակցման, ինչպես երազում, որն ապրում ենք ամբողջ նախապատմության իմացությամբ։ Ըստ այդմ, այն ամենը, ինչը պայմանավորվում, կամ պատճառաբանվում է անցյալով, կասկածելի է, հետևաբար՝ լոկ հավատ և ոչ փաստ։ Փաստը զգացողությունն է, որ կարող ես օտարություն զգալ հարազատի նկատմամբ, ով, գուցե, թշնամիդ է այլ տարածականության մեջ, որտեղ ներկա եք ոչնչացնում, և հարազատություն՝ օտարի նկատմամբ, ով, գուցե, սիրելիդ է այլ տարածականության մեջ, որտեղ ապագա եք կերտում։ Այլից զատ, ինչ-որ մի տեղ երջանիկ ես, կամ՝ էլի, ինչ-որ մի տեղ էլ դժբախտ, կամ՝ ավելի, ինչ-որ մի տեղ ծնվում ես սա կարդալուց, ինչ-որ մի տեղ՝ քեզ թաղում են …

Եթե տարբերակների անսահմանություն, ապա յուրաքանչյուր տարաչափության յուրաքանչյուր ակնթարթին հաջորդում, կամ դրանից ածանցվում են անսահման այլ ակնթարթներ ու զարգացման այս ընթացքն անվերջանալի է և հենց դրանով ամբողջացնող ամենը, որտեղ ամեն ինչ մաս է ու ամբողջ, իսկ ժամանակը՝ վերադարձող սկզբնավերջ ակնթարթին՝ ծագումին, արարումին, ինքնածնին …

Եթե անցյալը որոշակի է մեկ տարբերակով, ապա ապագան հայտնի է մեկ լինելիով, ըստ այդմ, մարդը չի կարող չանել այն, ինչ գիտի. նա հենց միայն իմացածն էլ անում է՝ հանկարծահայտ, ասված, ինքնաճանաչ …

…և, ուրեմն, ավելի զվարթ՝ դեպի ԱՊՈԿԱԼԻՊՍԻՍ։

33.

Երբ մտածում եմ երկար, քան միանգամիցն է, պատասխանում եմ՝ ՈՉ. կորցնում եմ հաճախ, բայց երբեք ձեռք չեմ բերում այն, ինչ իմը չէ …

34.

Բարձրացնող տառապանքի և յուրաքանչյուր բարձունքի նվաճման բերկրանքի հատմամբ վեր խոյացող խաչով համբարձվում է Բարձրագույն ԵՍ-ը …, մահը նրա խաչը վերածում է գումարման նշանի՝ իր միջև և Մեծն Առեղծվածի …

Սա, նաև, թե ինչպես լինել Տիեզերքին գումարելի և ինչքան մեծ, ու չլինել ոչինչ չփոխող զրո, կամ հանելի …

35.

Կենսունակ մնալու/լինելու համար՝ բարությունը ոչ միայն պե՛տք է չարաշահվի, այլ՝ անհրաժեշտաբար տրվի ուրիշների շահագործմանը: Դրանից նեղսրտելը ո՛չ այնքան անշահավետության բողոք է, կամ ցավալու հոգնություն, ինչքան հոգու գոյության խորքային իմացության պակաս. բոլոր դեպքերում՝ դա առվի թունավորում է ակունքից …

36.

Կատարյալը բացառում է ռոմանտիզմը, տեղին է ասել՝ այն մահն է ռոմանտիզմի, ինչը կա իբրև գեղեցիկ բան և այնքան, ինչքան պետք է գեղեցկության պակասը, կամ այն կիսատող այլանդակը հաղթահարելու համար:

Կատարյալը ճշմարտությունն է …

Սերը՝ կատարելության ձգտում …

37.

Այլից զատ, արվեստի ցանկացած գործ ապրած կրքի մահացած արդյունք է, առավել ևս, երբ պատվիրված է: Դա նույնն է, թե սեր անելուց հետո ժայթքած սերմնահեղուկը ֆիքսել՝ ձեւի մեջ բովանդակությունն արտահայտելու և/կամ այն ընդարձակելու և/կամ նոր բովանդակություն հաղորդելու միտումով, ինչն, անշուշտ, կարող է ճանաչողության միջոց, կամ ազդակ հանդիսանալ, համարվել արժեք, ճաշակ, գեղեցկություն, որպիսին կարող է հանդիսանալ ցանկացած այլ մեռած բան, որը հավասարապես արժանի է ներկայացվել գերեզմանոցներում, որոնք կոչվում են պատկերասրահ, թանգարան եւ այլն: Բայց նա, ով ուրիշի մահը դարձնում է հանգստյան սենյակի բաղադրիչ, ներկայանալու միջոց, ոգեշնչման անսպառ աղբյուր …, չի կարող համարվել ճանաչողության մեջ կենդանի բանականություն:

Երբ արվեստագետին հարցնում եմ՝ արդյոք համարու՞մ է հիմար նրանց, ովքեր գնում են իր գործերը, ուզում եմ լսել՝ ԱՅՈ …

38.

Կամքի և բախտի բարոյականության առաքյալները զարմացած հետևում էին ընկածի հրճվանքին, մեկի՝ «Ինչու՞ չի շտապում բարձրանալ», մյուսի՝ «Ինչու՞ ձեռքս չի խնդրում» «փրկչի» ագրեսիվությամբ նետվող հարցերն անհետևանք բախվում էին նրա՝ կյանքն արհամարհող հանգստությանը. նրանք չգիտեին, որ ընկնելու մեջ վայելքի արժանի հաճույք կա, երբ բարձրացել ես ընդունելով … 

39.

Քանի դեռ չես հատել, այն գոյություն չունի, հատելն էլ բացառում է նրա գոյությունը. չկան սահմաններ՝ դուրս գիտակցությունից, գիտակցությունն ինքը սահմանն է, որով նվաճում և պաշտպանվում ենք. նվաճելով՝ սեղմվում թիկունքից, պաշտպանվելով՝ առջևից, ու միայն հողի սառնությունը մեջքով զգալուց է փոխվում շարժման ուղղությունը՝ առ ԱՆսահմանություն …

40.

Ինչպես հայացքի համար հոնքեր,

Մտքին պետք է հոգի,

Որ առեղծվածը չանտեսի,

Ինչպես մահացած դիտորդի …

41.

Հետևիր միայն քե՛զ, այն մեկիդ, ով գնում է բոլորիդ հակառակ …

42.

Թեկուզ անկեղծ սիրով, բայց գլուխը շոյելն էլ անարգանք է նրան, ում ուսերին կանգնելով ես բարձր. երախտագիտությու՞ն, նայիր վերեւ՝ ձեռքերով եղիր նրան երկայնորդ …

43.

Ճշմարտությունն անկախ է մտքից, այն բացարձակ է գոյությամբ, կատարյալ՝ էությամբ, նրա հարաբերականությունը բացառապես մե՛ր ինքնասահմանումն է, հետեւաբար՝ ճշմարտության բացարձակի ձգտումը ոչ մտքի ընդլայնում է, առավել եւս՝ ոչ էլ նրա խտացում մտքում, դա ինքնաժխտումն է այնտեղ, որտեղ ինքդ քեզ սահմանում ես ինչ-որ ինչ/ով …

44.

«Եթե երբևէ ստացվի այնպես, որ ինչ-որ ժամանակ, ինչ-որ տեղ պետք է ներկայանանք Երկրացի, հպարտանալու՞ ենք, թե՞ ամաչելու». հարցը դադարել է մտահոգել, քանզի հպարտության դեպքում էլ անպայման ներկա է լինելու ամոթը, ինչը բախտը չէ, որ տվել է մեզ …

45.

Հարցին՝ ինչու՞.

Որ վերջնապես իմանամ ինչու, կդադարեմ խորհել, ու սրան հակառակ՝ չիմացությամբ հաստատված հիմարի երջանիկ կյանքի ծայրահեղությունից հասկանում եմ, որ ապրում էլ ենք, քանի դեռ չգիտենք՝ ինչու ենք ապրում, ու մեռնում ենք, որ իմանանք՝ ինչու ենք ապրել …

46.

Մերժելով ուրիշի հետ ցանկացած նմանություն, որ տեսնում ես թեկուզ մեկի մեջ, հավանաբար միայն բացարձակ տականքի է հնարավոր վերածվել, բայց, հաճախ, ոչինչ այլ, քան այդ անդորրը, չեմ ուզում …

47.

Ինքնաճանաչողությունը հիասթափությունների արահետ է. բարձրանալով՝ մաղվում են հետապնդող ստերը, ամեն քայլում քեզ հասնում են առավել ուժեղները, համոզիչները, հավատալիները, որոնցից յուրաքանչյուրն իր հետ ցած է գլորում կանգ առնելու, երբեմն էլ, վերադառնալու՝ բութ հավատով ծանրակշիռ դարձած իմաստ, ու ամբողջ ընթացքում, ուր ճանաչողությունդ պարբերաբար խամրում է զգացմունքներից, փարոս է դառնում վերջին հիասթափության ցոլքը. այն մեկի, ամենա-ի, որը ցած է գլորելու ամբողջ Եսդ՝ որին պարտվելու ես՝ իբրև ինքնախաբեություն և հաղթես՝ իբրև ինքնարար ճշմարտություն … 

48.

… այնուամենայնիվ, տխուր է … 

49.

Ֆիզիկական ներկայությունից առավել՝ սերը հասկանալուն ոչինչ չի խանգարում. կենսաբանական անմահությունը (ինքնա)ճանաչողության մեջ կփոխեր միայն այն, որ մահը սպասումից կվերածվեր հակվածության …, պահանջի, տենչի։

50.

Միտքը սահմանափակված է բառերով՝ լռության մեջ ծնված հարցերը պատասխաններ չեն գտնում, այդչափ ոռնալու շնչառություն էլ չունենք, ու միայն վերջին շունչն է արտահայտում առաջինով կլանածի ամբողջ իմաստը. (ինքնա)ճանաչողության հերթական հարցը վերածվում է հետապնդող ուրվականի՝ զբաղեցնելով տեղը գիտակցության գերեզմանահորում. որտե՞ղ եմ խաբվ(ել)ում …

Միայն ինքնասուզման խորության մեջ, որտեղ գերեզմանափորից վերածվում ես գերեզմանախույզի, իրականությունը երեւակվում է իր ամբողջ այլանդակությամբ. բացարձակ ճշմարտության առաջին շնչումից հետո, որի բախտը, գուցե, ունեցել է միայն առաջին մեկը, արտաշնչում ենք այն հարաբերականացնող սուտը, հետո, այլեւս, շնչում շարունակաբար կիսատվող կիսաճշմարտություններ՝ ավելի ու էլ՝ առաջին արտաշնչումից մինչեւ վերջին շունչ տարածաժամանակային ողջ միջակայքում, միաժամանակ սպանելով նրանց, ովքեր ծնվում են ծառ:

51.

Բոլոր մեղքերը չեն, որ գրավում են սերը, քանզի, մեծամասամբ, դրանք մեղք չեն, տգիտություն են, բայց այնտեղ, որտեղ հայտնվել է սերը, անպայման կա մեղք՝ ներման արժանի, հետևաբար բարձրացնող։ 

Նրանցում, ովքեր սիրում են քեզ, պետք է ճանաչես մատաղացուներիդ ու/բայց խղճահարությամբ չփչացնես սրբադասվելու նրանց հնարավորությունը, հպարտությամբ՝ քեզ համար արվող միջնորդությունը, և քանի որ իրական զոհաբերությունն ուրիշի ինքնազոհությունն ընդունելն է, անհնար է մատաղացու ընտրելը. կարելիությունը միայն մատաղն ընդունելի դարձնելն է, որի համար ի՛նքդ էլ պետք է անընտրելի սիրելուն տրվես …

52.

Ո՛չ միայն արդար, նաեւ սու՛րբ է վրեժը՝ օրորոցային դարձած …

53.

(ինքնա)ճանաչողություն.

Հասնել ներկայությանդ, որը կլինի ցանկալի՝ առանց վկաների և/կամ դրանց հորինելու պահանջի։

(ինքն)արարում.

Ոչնչացնել նրան, ում ցանկությամբ հասել ես ներկայությանդ՝ (ինքնա)ճանաչողությամբ ցանկալի։

54.

Այն, ինչ մնում է մահից հետո, ոչ մի եզր չունի նրա հետ եւ չի կարող համարվել նրա նկարագրություն, կամ հատկանիշ. հետոն կյանքի այլ շարունակություն է, որտեղ, գոնե, թերմացքի բարոյականություն չկա, հետեւաբար՝ այն, ինչն ապահովում է դա, այնուամենայնիվ, բարձր ճաշակ է, կամ դրա հատկանիշ …

55.

Մնալու հնարավորություն փնտրողներից առավել՝ մերժում եմ իմաստնությունները, որոնք փնտրում, կամ փորձում են հնարել վերադարձի արահետ, քանզի վերադարձողների առաջին շարքերում էլ, ինչպես ամենուր, կանգնած են տականքները։ Ինքս ինձ էլ մերժում եմ այնտեղ, որտեղ, հանկարծ, իմ կարոտով կարող եմ դառնալ նույնի կրկնությամբ եզակին այլանդակողների համար նախաշեմք …

56.

Նպատակներն անվերջ ավելացնել հնարավոր չէ, ու գագաթնակետից մեկնարկող անկումն անխուսափելի է, որտեղ չկա սահուն իջնելու հնարավորություն՝ անիմաստության խորքում հանկարծակի ես հայտնվում. ծայրին հասնելուն պես՝ բուրգը շրջվում է ուղիղ գլխիվայր, որից դուրս գալուն պետք է ավելի շատ պահանջների բավարարում՝ մինչև հույզերի զրոյական տիրույթ հասնելու, ապա՝ նոր բուրգ կառուցելու համար, ու քանի որ յուրաքանչյուր հերթականը ստացվում է նախորդից փոքր, իսկ պահանջների բավարարումը՝ մեծ, վերջացնում ես անիմաստության մեջ ուժասպառ խեղդվելով, կամ՝ զրոյին հորիզոնականորեն հիասթափվելով, եթե ինքնախաբեության բութ հավատը չի համոզում, որ վերջին ամենափոքրը մեծ է առաջին ամենամեծից։

Ըստ այսմ, եթե նպատակ, ապա՝ հիասթափության առանցքով սրտի և մտքի զրոյական տիրույթին հավասարակշռմամբ, այլ ավելին՝ աննպատակ. գիծը փոխարինելով զրոյի միջնակետով՝ դրան տանող անհաշվելի շառավիղներով … 

57.

Ինչպես արյունը՝ մարմնի, սիրո համար կարոտն է, որը հեռացումից թանձրանում է, մերձեցումից՝ նոսրանում, ու անհայտ (անգոյ) է առողջության միջնակետը։ Ոմանք մահաբեր հիվանդության զարգացումը դանդաղեցնում են պարբերական դավաճանություններով, ոմանք՝ մահն են դավաճանում հիվանդ գոյակցությամբ, կամ սերը՝ առողջությամբ, ու միայն նրանք, ովքեր գիտակցում են սիրո եւ մահվան հաշտեցումը, հիվանդությունը հաղթահարում են մահափորձերով։ Սերը, որն այս դեպքում մահացումից վերաճում է մահն ընդունման, այլ բան չէ, քան (ինքնա)սպանության փորձ, որը, երբ չի ավարտվում առաջին հաջող մեկով, առավել եւս՝ հաջորդ(ներ)ի բացառումով, այլից զատ եւ ըստ նախորդած ճաշակի, հոգին այլանդակում է սպիներով, բայց, այնուամենայնիվ, այդպես քարտեզագրվում է առեղծվածային մի ուղի, որն այլեւս չի կարող չշարունակել նա, ով մասնակցել է դրա մեկնարկին …

58.

Ինձ մաղթել բոլոր երազանքների իրականացում նույնն է, թե ցանկանալ ինքնաոչնչացում, քանզի, հաճախ, համակվում եմ երազանքով, որից փրկվելու արտոնություն ոչ ոք չունի։

Բայց և այնպես, այն, ինչ բացարձակորեն բոլորին է վերաբերելի, անկախ բնույթից՝ աստվածային թույլատրելիություն ունի … 

59.

Գամահան եւ գերեզմանափոր աստվածների ծնունդը.

Հնարավոր չէ բարձրանալ հոգեւորում՝ շարունակաբար զբաղված լինելով կենցաղի տնտեսական եւ տեխնիկական նորարարություններով, ու եթե դա տեղին է կոչել կատարելագործում, ապա, միայն, հոգու դագաղի, որը, գուցե, մի օր կհասնի զարգացման ինքնաշարժության աստիճանի, բայց դրանից չի փոխվի պարունակությունը։ Միայն այնտեղ, որտեղ բնատուր, կամ հարկադրանքից սեփական կամքի վերածված ինքնազսպման իմաստնությամբ կանգ են առել կենցաղավարության մեջ, կարելի է հանդիպել իրական երջանկություն (գոյության իմաստավորում), ինչն արդեն շատերին անհասկանալի է ճիշտ այնպես, ինչպես նրանց` երջանկություն բառը, որի ծագումն ու կիրառությունն առկա է այնտեղ, որտեղ կա գոյության իմաստազրկում։ Ըստ այն կիրառող լեզուների բազմության՝ եթե ոչ արդեն, ապա մոտ է եզրագիծը, որից այնկողմ կորսվելու է կանգի կետը, որտեղից կարելի է ճախրել հոգով եւ չսողալ ինքնաշարժ դագաղով, ու աստվածների շարքը չհամալրել եւս երկուսով …

60.

«Կամքն՝ առ ազատությունը», որպես բարու բարձրագույն աստիճանի ձգտում և տիեզերական շնորհ, մարդու համար դարձել է մշտնջենական պատուհաս և մեծագույն չարիք, երբ բնությանը գրկվելու փոխարեն՝ ընկալել է իբրև բնությունից անկախանալու հնարավորություն։ 

61.

Ինքնախաբեությու՞ն, ի ծնե մեղավորությու՞ն, մեղքի գայթակղությու՞ն …, դրանք այլեւս ձանձրալի արդարացումներ են, որովհետեւ մենք վաղուց չունենք փրկվելու հնարավորություն, ու այլընտրանքը մնում է վերաիմաստավորումը՝ փրկվելու համար չենք ծնվել, իսկ հետո՝ չե՛նք էլ ծնվել, որ փրկվենք …

62.

Երեխան պետք է նաև այնպիսի չարություններ անի, որ բացատրելու համար՝ ծնողն էլ կատարելագործվի, կամ, առնվազն, ծնողից պատիժը ճանաչելու հետ, նաև ծնողի չիմացությունը բացահայտի, իսկ տիեզերքի դեպքում բացառվում է, որ ինքնարարությունը մերժվի …

63.

«Ո՞վ եմ ես» հարցի ունակությամբ՝ մարդն իրեն բարձր է կարգել բնության մեջ առկա ամեն այլից, ու քանի որ այն չի տրվել ուրիշ մեկից, նրա իշխանությունը համարվում է ինքնախաբեություն եւ չունի անգամ խաբվածի արդարացում։ «Կամք՝ առ իշխանություն»-ը գոյության իմաստավորում էր մինչեւ դրան հասնելը, իսկ այժմ, երբ իմաստազրկված գոյությունը ժառանգաբար է տրվում, չկա այլ մխիթարանք, քան տեսակի մեջ նույն կամքով պատասխանի հետաձգումը, ինչն անխուսափելիորեն եւ անպայման անհատապես, ի հայտ է գալիս ամենքին՝ դատավարության մեջ, որտեղ ամեն այլը դատավոր է ու անգամ Նեռը պաշտպան չէ։

Ո՛չ ներում, ո՛չ էլ պատիժն ընդունելու իմաստնություն, այլեւս միայն ինքնազոհություն՝ թեկուզ էլի անպատասխան, բայց միակ իրական բարձրացում՝ ինքնիշխանություն …

64.

Եթե ամեն ոք յուրահատուկ հոգի է և մատնահետքի նման անկրկնելի մեկը, ուրեմն կեղծ են ինքնաճանաչողության բոլոր այն իմաստնությունները, որոնց հետևորդ է թեկուզ երկրորդը, կամ մոլորված է, առնվազն, նրանցից մեկը, քանզի ճշմարտությանը, որն անկախ է մտքից, բացարձակ է գոյությամբ և կատարյալ՝ էությամբ, յուրաքանչյուր ոք առնչվում է սեփական ուղով՝ անկախ գիտակցումից և/կամ ընդունելուց. ճիշտ մահվան պես, որի աչքից ոչ ոք չի վրիպում, ու, թերևս, տարբերությունը նրանում է, թե ով իբրև ինչ է ճառագայթում, ինչպիսի հզորությամբ և ինչ անկյան տակ է կլանվում, հետևաբար՝ ինչ է պատկերում և ինչ շարունակություն է ունենում (գուցե)։ Եթե առանց գուցե, ապա անկախ ձև ու բովանդակությունից, (ինքն)արարումս մահվան նկատմամբ ունի մեկ նկատառում՝ ինքնաոչնչացվել մինչև մեկ ճառագայթ և մահվան աչքի տրամագիծը միջնակետով հատել ուղղահայաց, ինչպես բոլոր այլ ճշմարտությունները …

Կամ, այնուամենայնիվ, մնում է մեծագույն ամոթ՝ իբրև մասնիկ զանգվածի, որտեղ բոլորս մարմնական նմանությամբ նույնն ենք հոգով ու տարբեր ենք միայն դրա ֆունկցիոնալ հարաբերականությամբ, իսկ ամոթը ստիպում է այլանդակվել մինչև աննմանություն։

65.

«Ուզում ես երեխա, որովհետեւ ներե՞լ ես ծնողներիդ, թե՞ որովհետեւ ուզում ես դառնալ նրանց մեղսակից եւ մեղքը հասցնել ներման, իսկ երրորդ «թե»-ում կա միայն մեղքը թաղելու հնարավորություն, կամ երջանկությանը բավարարող տգիտություն եւ այն տարածելու անասնություն». - հուշում նրանից, ով տեսնելու պարգեւ/պատիժ ստացավ՝ ծնվելով չնախատեսված (անկախացած)։

66.

Բացակայությունդ երբեք չի լցվելու և չի ամրանալու սպասումով՝ որպես հարթակ, որին կարող ես (ինքնա)ճանաչողությունից վերադառնալով վայրէջք կատարել։ Չի լինելու նաև դատարկությունը, որտեղ կարող ես ընկղմվել՝  իբրև ամբողջություն. ամենուր հայտնաբերելու ես միայն իմացության ճահիճներ ու եթե լիցքավորումդ չհերիքի (ինքն)արարմամբ հաղթահարել երկրային ձգողականությունը, շարունակաբար պտտվելու ես ճշմարտություններով բեռնված էությամբ, մինչև ջախջախվելդ և մասնատվելդ մանր բեկորների, որոնք առանձին-առանձին չեն լինելու ավելին, քան աղբի մեջ աչքի ընկնող, բայց, միաժամանակ, կիրառության անհայտությամբ անպետք մանրակներ։ 

67.

Ապագայի հանդեպ լինել լավատես, կամ լավի հայտնությունը չպայմանավորել մեծագույն աղետով՝ անհնար է, երբ արդեն մանկահասակների հայացքում չկա անշահախնդրություն, հրաշքի միջից արտահայտվող զվարթություն, միամտությու՜ն … . խանձարուրը քանդում ես ու … արդեն փչաց(վ)ած էություն։

68.

Զուր է ցանկացած վերադարձ, երբ անհնար է հասնել մայրական արգանդի բացարձակ հարմարավետությանը և չլքել այն, իսկ ապագայի պատկերացումը հնացող ներկի նման անպայման լքում է էությունը, ու միայն զգացումը, որ այսօր հանդիպում ես այն, ինչ լքել ես երեկ, հուշում է հնարավորություն, որ այսօր կարող ես ընդունել այն, ինչը վաղը հանդիպել չես ուզում …, նաև՝ ինքդ քեզ, եթե մշտնջենական վերածնունդների փոխարեն՝ նախընտրում ես մեկ հավերժական ինքնարարում …

69.

Կա միայն մեկ դժբախտություն եւ տառապանք, այն է, երբ ուղիդ հասկանալու հետ միաժամանակ՝ հասկանում ես, որ վիճակված չէ՛ դրանով գնալ. մնացյալն ընթացիկ խնդիրներ եւ հույզեր են …

70.

Իմանալու ձգտման մեջ ավելի ազատ ենք, քան իմացության, որն ավելի խիստ բանտարկություն է, քան անիմացությունը, երբ ընդունում ենք իբրեւ վերջին հանգրվան …

71.

Բարձրագույն Ես-ը՝ անլեզու էություն.

Անլեզու գոյակից, անկախ ով, թե ինչ հարցով սահմանվող, խոսքային պատասխան ակնկալելը կարող է լինել անտեղյակության արդյունք, բայց դրա անկարողությունը պայմանավորել միայն նրա չիմացությամբ՝ միանգամայն բթամտություն է. սա այն մասին, որ (ինքնա)ճանաչողությունն էլ երբեւէ սկսում ու չի դադարում բացահայտել լեզվից դուրս պատասխաններ, որոնցից (ինքն)արարվում է անլեզու էություն …

72.

Երբեք չի լինելու այնպես, որ բոլորն ապրեն ինքնաճանաչողությամբ, հետեւաբար, երբեք չի լինելու այնպես, որ աշխարհը լինի առանց չարիք, իսկ բարու հետ դրա երկարատեւ համակեցությունը վաղուց է առաջադրում երրորդ Մեկի արարման պահանջ։

73.

Աստվածային հաճույքից թմրեցած՝ ծնող դառնալուց գրեթե ոչ ոք չի խորհում, թե որ մեղքերի հատուցման համար է ծնվել երեխան եւ վճարելու է ինչքան։ Անշուշտ, մտորումը չի նվազեցնում գինը, առավել եւս, չի ազատում դրանից, բայց անպայման նպաստում է մեղքերը հաջորդող ժառանգության զանգվածից դուրս բերելու դաստիարակությանը, ինչն անպայման սպառնում է մարդկանց գոյությանը, բայց այնտեղ, որտեղ պիտի սկսեն արարվել ավելին, քան կային՝ իբրեւ գենետիկորեն փչացած էակներ։

Այնուամենայնիվ, աշխարհում, որտեղ ամուլը իրեն համարում է պատժված (բացառելով այլեւս անփոխանցելի մեղքերը մարելով սրբագործվելու առաքելությունը ու վերածվում է մարդկության ճահճացմանը նպաստող աղբի) իսկ բեղմնավորը միայն մեղքերն է մուտացիայի ենթարկում, կա ոչնչացումից սարսափող մակաբույծների համար համոզիչ մխիթարանք՝ մարդը դեռ լինելու է այնքան, ինչքան անհրաժեշտ է կեղտոտածը մաքրելուն …

74.

Սկավառակն արդեն ներառում է բոլոր հույզերը, հավաքածուի ո՛չ հաջորդական, ո՛չ էլ ընտրողական ապրումը չի փարատում ձանձրույթը, տեղ-տեղ առաջացող խափանումներն էլ սրում են այն կոտրելու ցանկությունը։

Այլեւս այն, ինչից շուրթերս կպնում են, աչքերս՝ սառչում, մնացած հույզերի ներքո միայն մեռնում եմ …

75.

Ներկայում անցյալի հոգեւոր, հուզական, մտային ամբողջականությամբ կոնկրետ պահերի վերապրումը մեկ ուղղությամբ հիշողություն չէ, այլ՝ անցյալն ու ապագան միակցող երկկողմանի ուղու գիտակցում։ (Ինքնա)ճանաչողությամբ այդ հանկարծահայտնությունը վերածվում է կամքով հայտնության, ապա շարժման՝ (ինքն)արարման …

76.

Գիտակցությունից դուրս տիեզերական ճանապարհորդությունից վերարտադրելի հիշողության մեջ մնացել է միայն «պետք է հիշեմ» տենչագին կանչը՝ տարիներ անց բացահայտելով իմաստը, որ ԱՄԵՆԻՑ մեկուսացված ենք հիշողությամբ՝ ինչպես կղզի եւ ունակ չենք ընդլայնվելով միաձուլվել, իսկ կամրջվելու համար հավատը բավարար միջոց չէ. պետք է տեսնել …

77.

Հնարավոր չէ ես-ից դուրս գալով՝ չառնչվել մարդկային ողբերգությանը եւ որ նրանում չխեղդվի երջանկությունը, ու/բայց անհնար է առանց դրա արարել Ես-ի բարձրագույնը, որի բովանդակության համեմատ չափազանց նեղ ու անիմաստ է մարդու (ընդհուպ հավաքական) գոյությունը …

78.

Այն, որ տղամարդը կաղում է սիրո մեջ, կնոջ շահն է, ով ոչ միայն վայելում է հրեշտակների առանձնահատուկ համակրանքը, նաեւ հրեշտականում է՝ կաղին սիրելու համար …

79.

Այնուամենայնիվ, պատահականության տարր կա ամենայնի ստացված կատարելության մեջ, որը դուրս է արարչի մտադրությունից, ու դա այլ բան չէ, քան արարվողի միջամտությունը նրա կամքին, հետեւաբար այն, ինչն արտաքին դիտմամբ արարում է, ներքին դիտմամբ (միաժամանակ) ինքնարարում է …

80.

Ո՛չ տարիքը, ո՛չ էլ փորձը, ծնողի մահն է վերջը մանկացման. հաջորդող ուրախություններում էլ, այդուհետ, կա ալեւոր տխրություն …

81.

Մարդը ոչ թե ստերի, այլ՝ չիրացված ճշմարտությունների խցանման խնդիր ունի, իսկ նոր էջից նույնը կրկնելու սովորությունն, ի վերջո, պետք է ավարտվի. նա պետք է խեղդվի, որ սկսի ապրել՝ իբրեւ ինքնահաղթարված բարձրագույն, կամ դադարի լինել՝ իբրեւ անհաղթահարելի չնչինություն …

82.

Աղետները կարող էին համարվել մարդկային լավագույնի բացահայտման և դրանով համակվելու տիեզերական հնարավորություն, եթե մարդիկ չճահճանային «կրոնի» վերածվող տգիտությունից, որն առաջնահերթ է դուրս գալիս մակերես, իսկ միաժամանակ աղետից զարգացող գիտությունն էլ անկարող է ճեղքել այն՝ առանց վնասելու հոգուն անհրաժեշտ այդչափ նուրբ արահետը։ 

83.

Խավարիս թանձրությամբ զտված՝ հոգիս կլանում է լույսի միայն մաքրամաքուր շողերը …, մնացյալն, ընդամենը, գոյացնում են շողքս։ 

84.

Դուք չգիտեք, թե ինչքան ստիպված է անդունդը կլանում ձեզ ու ձեր մեջ ինչքան հազվադեպ է պատահում նրա քիմքին հաճելի մեկը, ով չհաջողելով բարձրանալ՝ ընկնելն էլ ընդունել է իբրեւ թռիչքի ուղղություն …

85.

Եթե ուրախությունն ու հաջողությունը պայմանավորում են կամքով, ապա ինչու՞ նույն կերպ չի խրախուսվում սեփական տխրության եւ դժբախտության հեղինակումը, երբ կիսատություն արարվելու փոխարեն՝ կարելի է քանդվել մինչեւ ամբողջություն, որտեղ հակառակն է հանկարծահայտ՝ անխուսափելի՝ նաեւ իբրեւ ընդունելու փորձություն …

86.

- Խորտակվող նավը լքող առնե՞տ,

- Այո, լինել կարող եմ, երբ աղետն ինքս եմ,

ու իմ դավաճանությունը մխիթարանքն է չփրկված նավի անկատարության, փրկվածի ինքնահաղթահարումը՝ օրհնությունը՝ մեղքիս իմաստավորման։

87.

(Ինքնա)ճանաչողությամբ իմացություն արտահայտողից սեփական փորձի հիմնավորում պահանջողները, առնվազն, պետք է նույն փորձն ունենան, որ կարողանան գնահատել դրա ճշմարտացիությունը, իսկ համընկնումներից դուրս՝ կան փորձեր, որոնք միակն են, մեկանգամյա են ու մեկինն են.

Որպես կանոն՝ ճշմարտության բացարձակը հենց այդպես է երեւակվում …

88.

Ո՛չ էլ մահով, ինչպես հաճախ է լինում,

չեմ ուզում հաղթահարվեն հայտնի դառնալու արգելքները.

ուզում եմ՝ այն ամենը, ինչ բացահայտել եմ ինքնաճանաչողությամբ,

անտես մնա, ինչպես անձս ու անձիցս էլ վերանա՝ հողացած փոշու տակից դուրս բերվի ինքնապեղմամբ ու ինձ պես, ինքնարարմամբ, անհայտ մնա …

89.

Օրորոցային, որը չի երգվել.

Որ չվճարես մեղքերիս գինը,

Պետք է հավերժացնեմ քո անմեղ քունը,

Բայց …,

Ու մենակությունից փրկելու անհնարինությունը

Ստիպում է արարվել՝ իբրեւ քո մենությունը.

Հավերժական քնի փոխարեն՝

Ընդունել մշտնջենական արթմնությունը։

Ու այն, ինչ կպատմեն՝ իբրեւ իմ տված օրոր,

Եղել է պարանոցիցդ ետ քաշված ձեռքերի դող։

90.

Մեղքից թորած օրհնությունն աստվածային ճաշակի թմրանյութ է, որի հարգը, նախ, որոշում է հումքի որակը, ու եթե մոլություն, ապա միայն բարձր ճախրանքի եւ նյութազրկող անէացման։

91.

Ես կարող էի լինել լավագույնը, եթե չլինեի իսկական։ Այն, որ չեղա նաեւ վատի ամենան, ճրագեց արարվել գորշագույն ջնջոց՝ հարաբերականության։

92.

«Ինչպե՞ս ժամանակի հիմարացումից փրկել ներկան». - խորհում են անդինում հանդիպած անցյալն ու ապագան։

93.

Քանի դեռ չունի ՆՐԱՆՑ (նույնն է՝ սեփական) սահմաններից դուրս նպատակ, մարդու դիվանագիտությունը տիեզերավարության մեջ չի կարողանում պարզել՝ ՄԱՀԸ ԺԱՄԱՆԱԿԻ դաշնակի՞ցն է, թե՞ հակառակորդը։

94.

Արհեստական լույսի կամապաշտությունը գրավականն է խավարի հաղթության, իսկականը հաղթահարում է այն՝ ժամանակ առ ժամանակ զիջելով նրան։

95.

Ստվերը լույսի մեծագույն արարչությունն է, ու ես ուզում եմ՝ իմն անկախանա ինձնից, որ մեծագույն արարչությունը, միաժամանակ, լինի կատարելություն …

96.

Հայելին տրոհեց մարդուն իմաստաբար, բայց մարդն այդպես էլ ինքն իրեն չհանդիպեց՝ երրորդ ՄԵԿին սերելու համար …

Անասունի ամբողջականության խաթարումից առաջացած բառաչոցը թույլ չի տալիս, որ հնչի բարձրագույնի առաջին ճիչը։

97.

Բնությունն այրիացել է, իսկ մարդը դեռ արդարանում է՝ նրան անվանելով մայր, երբ կոչված է լինել սիրող այր։

98.

Դուք երբեւէ հանդիպե՞լ եք նրան, ով ձեզ շնորհակալություն է հայտնել մեղքի համար, որը ձեզ ներել է, … երբեւէ … նրան, ում ինքնարարման ձգտումը մարդկային սահմանումով աստվածայինից բա՛րձր դուրս է …, ուրեմն, լավագույն դեպքում, ձեզ պատահել է ինքնապահպանման դիմաց մեղադրանքից հրաժարում, կամ, պարզապես, նույնի համար՝ թքած ունենալու նուրբ դրսեւորում, իսկ ինքնազոհությունն, անշուշտ, աստվածայնություն է, բայց միայն որպես վերացարկմա՛մբ ինքնապահպանություն։

Իմ ձգտումը ձեր հանդիպելն է …

99.

Ամեն մենակություն չէ, որ շփման բացակայություն է, ուղղակի կան այնպիսիք, որոնց անձեռնմխելի տարածությունն է մարդկայինից մեծ։ Այլից զատ, կան մենակների համայնքներ, որոնք կոչվում են աստղաբույլ։

100.

Մահվան այս դիմակահանդեսում, որը մարդիկ կոչում են կյանք, նախ անհանգստացնում էր այն, որ չէի գտնում համապատասխան դիմակ, հետո, որ՝ առհասարակ։

Հիմա դա իմ միակ զվարճանքն է …

101.

Ինչքա՛ն հարաբերություններ են փչացել՝ դրանց կարգավորմանը կոչված կանոնների պատճառով. ամենից զատ՝ ինչքա՛ն սրտեր են կոտրվել:

102.

Երբ ոչ պատիժ է, ոչ՝ պարգեւ, որը պետք է ինքնարարմամբ ընդունել, մարսում է ցինիզմս՝ ինչպես ընթացիկ առօրեականություն։

103.

Հոգիս հիանում է տեսարանով, որը բացվում է մտքիս բարձունքից՝ դեպի սրտիս անդունդը։ Իրար ստեղծելու շարունակականությամբ՝ կաթիլ արցունքը գլորվում, բայց միշտ գտնվում է նրանց սահմանագծում, մինչեւ մահը կվճռի սրտին պատկանելությունը՝ մտքին թողնելով անպայմանական բարձրությունը։

104.

Իմ ինքնամեկուսացման համեմատ՝ չնչին է ցանկացած հարկադիր մեկուսացում, ազատության համեմատ՝ ցանկացած փրկություն, որովհետեւ առաջինը երկրորդին, երկրորդը առաջինին է ծնում, երբ, որպես երրորդ ՄԵԿ, նրանց հետ սեր եմ անում։

105.

Որպես միտք՝ տարածականության փոխարեն նախընտրում եմ խորացում. իբրեւ անդունդ հաստատվել հատուկենտ, բայց առանձնահատուկ գիտակցություններում, որ տիեզերական պատահականությամբ ընտրյալները, ընդհանուր շրջանառությունից վթարվելով, փրկվեն։

106.

Փրկիչներին հենց միայն դատարկությունն էլ գրավում է, ու նա կարող է լքելով ստեղծել լավագույնին հանդիպելու տարածություն, բայց երբեք չգայթակղվել աստվածահաճո ինքնազոհությամբ, քանզի Բարձրագույն Ես-ի խիղճը չունի անհատական դրսեւորում՝ եթե գթասրտություն, ապա մեռնելուց ո՛չ մեկին ո՛չ մի բացառություն, ուստի, հագեցած բացառություններում էլ, որտեղ հայտնվում է իբրեւ ինքնարարման խթան, անպայման հեղինակում է մշտնջենական արնահոսում, կամ՝ լավագույն փրկչին գրավող անտարբերություն։

107.

Այն, որ հրեշի հետ ինքնաճանաչողությամբ հրեշտակը կարող է հավատալ սեփական գոյությանը, ապա՝ կայանալ այդպիսին, հասկացել եմ՝ լինելով հրեշ, ու ինձ հայտնի չեն այլ ծագման հրեշտակներ։

108.

Եթե ընդունելի լիներ պատժի կանխավճարային սկզբունքը, ապա ցանկացած մեկը, ըստ կյանքում կրած զրկանքների, կվաստակեր առնվազն մեկ ծանրագույն մեղքի իրավունք։

Ես իրավունքս կիրացնեի ճիշտ Աստծո պես՝ ինքս մնալով տապանից դուրս …, բայց …, ու քավությունն էլ կեղծ հասկացություն է՝ արդարությունից դուրս գտնվող արդարադատության պայմաններում։

109.

Դավաճանություն երբեք չեմ ների - չապրած խակի ճոռոմաբանություն,

Ինձ դավաճանողին ներել եմ - ապրողի ընկալում,

Ինձ երբեք չեն դավաճանել - կաթուկի իմաստնություն,

Ես ինձ ներել եմ - վերջն անցի (ինքն)արարում …

110.

Ձեր խիղճը ցնծում է տեսարանից, երբ տեսնում է թռչող արծվին՝ օձը ճիրաններում, ու ձեր խիղճը փոխվում է անեծքի, երբ օձի խայթոցից արծվի մահն է տեսնում։ Դուք՝ խղճի բարոյականություն կրող միջակներդ, միշտ եղել եք իմաստնությանը պարտված հակակիրներ ու, լինելով հպարտության ճորտը, երբեք չեք հասկացել նրանց խորքային հարգանքը, իսկ հպարտության պարտությունից, որից պետք է բարձրանալ, դուք սկսում եք խեղճանալ՝ քան

կայիք, ավելի այլանդակ դառնալ։

111.

Ինչքան էլ ինքնարարմանդ մեկ գործոնն է, այնուամենայնիվ, ինքդ քեզ, որպես հակադրություն, անընդհատ հաղթահարելու փոխարեն՝ մի օր պետք է վերջնականապես տապալես, որ նաեւ համակիրներից ազատվես ու մնաս անպայմանական։

112.

Խիղճս, որպես ուրվական էլ շարունակեց պայքարել, բայց, միեւնույն է, մեղսավորիս պարտվեց։ Քե՛զ, իմ արարչին սպանելու փոխարեն՝ ինքս ինձ եմ սպանում, որովհետեւ չեմ ծնվել փրկվելու համար՝ ծնվել եմ, որ ինքնարարմամբ բարձրանամ։

113.

Ես շտապեցի կոչվել, ապա՝ լինել ՍԵՐ, ու իմ արարումներից ոչ մեկը չհասցրեց հասունանալ՝ որպես անդին տանող հիասթափության ամենան։ Բոլորը նախընտրում են մնալ մարդանման հրեշտակ, որովհետեւ, գուցե, նրանց դեռ վաղ է երեւակված ճշմարտությունը, որ կան ոչ թե աստվածներ արարելու, այլ ինքնարարմամբ նրանց ընկերակցելու համար, կամ, գուցե, ինքս եմ հակված համալրել այդ մենակների շարքը, ովքեր տառապանքի հետ խաղալու զվարճասիրություն ունեն։

114.

Դաստիարակեք ձեր երեխաներին տգիտությամբ եւ առօրեական տեղեկություններով խցանեք նրանց մտածողությունը, որպեսզի

այն, ինչ անում եմ այսօր, վաղը չսպառնա ձեզ՝ նրանց իմացությամբ, թե ինչքան չեք հասկացել իմաստնության անխղճությունն ու հպարտության չեզոքությունը, հետեւաբար, դրանց մաքրամաքուրն ու ազնիվը, որից դուրս ձեր սերը չի եղել այլ բան, քան միայն եսասիրություն, իսկ այն, ինչ դուք պատկերացնում եք իբրեւ հասարակություն, դրա մաս կազմող ընտանիք եւ բարեկամություն, ես կոչում եմ իրար վրա թքած ունեցողներիդ փոխշահավետ գոյակցություն։

115.

Ցավ է ոչ այնքան ստի զոհ լինելու գիտակցումը, այլ՝ որ դրանից հաճույք ես ստացել, ու, առհասարակ, գիտակցումը, որ քեզ երբեք չի վնասել ուրիշ ոչինչ, քան միայն այն, ինչ սիրել ես։ Բայց ավելին, քան մարդն է, բարձրանալու համար՝ հենց ցավին պետք չէ հարաբերվել հերոսաբար (հաղթել կամ արժանապատիվ պարտվել), պետք է այն ապրել՝ որպես միակ ՍԵՐ, որն արարում է ՔԵԶ։

116.

- Ի ծնե մեղավո՞ր եմ։

-Խնդիրն ավելի բարձր վերցրու։

- Մեղքի իրավու՞նք ունեմ։

-Բարձր ավելի …

- Պարտավո՛ր եմ մեղք գործել:

-Այո՛, ուրիշի նախագծում լինելու այլ իմաստ չկա, քան սեփականով առանձնանալու, արարումից` ինքնարարվելու:

117.

Մարդը դեռ այն կենդանին է, ով զարմանք է ապրում իրենից տարբերվող կենդանիների բանական դրսեւորումներից …

118.

Եթե ի փառս արարչի, ուրեմն մեղքով, որը լսելուց նա հեշտանք կապրի,

Եթե ի սեր, ուրեմն նրա գործածում՝ իր բացառիկությունը ժխտող …

119.

Եթե դուք գոհ եք, որ ծնվել եք, ես չեմ առարկում, իսկ իմ գոհունակության հանգամանքն այն է, որ ձեզանով կարող եմ առարկել ծնունդս …

120.

Ձեր մեղքերը բնութագրում են ձեր արարչին, ըստ այդմ, վստահաբար, նա փոքր է այնքա՜ն, ու ձեր հետ համակեցությունը միայն մեկ իմաստ ունի՝ նպաստել նրա հասունացմանը, ինչի համար՝ ոչ նա, այլ ե՛ս եմ ձեր գոյության սպառնալիքը, կամ, երբեւէ, դուք պաշտելու եք ի՛մ արարչին, ով ինքն է ձգտում իմ տված բնութագրի բարձրին …

121.

Նեռը դրդեց մեղքերի, մեղքերը վերածվեցին սիրո. Աստծո ներմանը ոչինչ չմնաց, հետեւաբար ոչինչ՝ նրանց գոյությունը պայմանավորող։ Նրանց հաշտեցնող փառահեղ սպանությունը, որը կարող է իրագործել միայն Բարձրագույն Ես-ը, եղածներից միակն է, որն արարչի գոյությունը դարձնում է անպայմանական։

Իսկ նվաճելու համար այն, ուր հասնում ես, պետք է, նախ, դուրս գաս նրանից, ինչով փոխադրվել ես. որտեղից էլ մեկնարկում է ի՛նքնարարչության անպայմանականացումը …

122.

Մատղաշ ծառին խաչված, փորոտիքը թափված ու աչքերի խոռոչներում ծեղեր տնկված մողեսների, սեր անելուց բահով կտրատված, կամ կրակում մոխրացած օձերի, պատշգամբից նետվելուն վարժված կատվի, ծեծված ոչխարների եւ խոզերի տառապանքները իրենց դահճի հիշողության մեջ հաղթեցին բոլոր մարդկանց ու մարդկային ամենայն ինչ՝ պատկերելով Բարձրագույն Ես-ի ինքնարարման խառնարանը, դառնալով նրա ուղու եւ/կամ դրա կանխորոշման խորհրդանիշը, նրա ինքնասուզման վերջին անփոփոխ հանգրվանը, իսկ ուրվականը գայլի եւ շան խառնածին զավակի, ում նկատմամբ նրա ընկերությունը եղել է այն եզակին, որում մարդն է մնացել հանցագործ շանը հավատարիմ, փայլատակում է ԲԱՐՁՐՈՒՄ, որտեղ նա կոչվում է ՍԵՐ։

123.

Ձեր Աստվածը խնդրում է փոխանցել, որ դադարեք այլանդակել նրա կերպարը՝ նկարագրելով դատավոր, ու այն, որ ինքը չի միջամտում դրա ժխտմանը, ձեր նկարագրությունը բացառող մեկ փաստարկն է։ Ինչպես փոխանցվել էր այլ հաղորդմամբ (Ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ (Թեոսոֆիա 1)` նա ընկեր է փնտրում, եւ ինքն էլ չի լինում այլ բան, քան միայն ընկեր։

124.

Ինչպե՞ս չմեղանչել աշխարհում, որտեղ կա կին, եւ ինչպե՞ս չձգտել ինքնարարման, քանի դեռ կինը կա …

125.

Ցած գլորող խղճի եւ հպարտության հաղթահարումը չի ապահովում մշտնջենականություն, ուղղակի հասցնում է եզրագծին, որտեղ մեկն անպայման զոհաբերվում է մյուսի բարձրացման համար, որովհետեւ հենց այդպես է սահմանված։ Անընդհատ նեղացող արահետը, կամ ավելի բարձրին միակցող անդունդն ի վերջո ստիպում է բաց թողնել, որ անցումը հաջողվի, ու, առերեւույթ բաժանող այս հանգամանքը, տարբեր ուղիներով, բայց երկուսին նույն տեղը հասցնող միակ հնարավորությունն է, ինչը, մեծամասամբ, բաց են թողնում նաեւ նրանք, ովքեր կարողացել են գնալ ամենահեռուն` բացահայտելով միայն ինքնախաբեության խորությունը նպատակում։

Պետք է գիտակցել, որ այն, ինչը տրված է մեկի ինքնազոհության եւ մյուսի՝ դրա ընդունման վերածելու համար, չպետք է փչացնել փրկչությամբ, կամ գերեզմանին սգալու ապականող սովորությամբ. գիտակցել, որ ինքնարարման մղումը պետք է նախորդի սերն ընդունելու բոլոր պատճառներին, հետո, նաեւ, առաջնորդի …

126.

Ինքդ քեզ խղճալուն հաջորդող ինքնաարհամարհանքի մեջ գրավիչ վրեժխնդրություն կա. այդպես ոչնչանում են մխիթարանքիդ վրա

հավաքվող մակաբույծները, առանց որոնց, այն իսկապես կարող էր համարվել հարմարավետ հանգրվան։ Ուստի, եթե ինքնախղճահարություն, ապա միայն որպես խայծ՝ զվարճալի սպանդ նախաձեռնելու համար։

127․

Ամրաձույլ սանդուղքի անխուսափելի փլուզումից չվնասվելու համար՝ ճիշտ է թղթից կառուցել, էլ ավելի՝ յուրաքանչյուր նախորդ սանդուղն այրել …

128․

Մեծ հավատին պետք է նախորդի մեծ հուսահատությունը. իր մահով այսպես ուսուցանեց հայտնի խաչվածը, բայց, միաժամանակ, վերածվեց փոքր հուսախաբության, երբ խոստացավ վերադառնալ։

129․

Ո՞վ ես դու.

Վաղուց հակված չլինելով խնայել ինձ՝ անտեսում եմ սթափեցնող եթե-ի խելամտությունը, որի դեպքում անգամ սեփական հայացքս չի կարող դիմանալ խենթացմանն այս ծավալի մեղքերի, որոնք քո հայտնությամբ մեկտեղվում են իմ խառնարանում ու դուրս գալիս դրանից մեկացած՝ անմեղությամբ՝ ամեն, ու քո բովանդակությունը բացահայտելուն ուղղված հարցով ճանաչվում՝ արարվում է իմը՝ հարցիս մեջ փոխելով միայն այն, որ դու-ն վերածվում է ես-ի՝ առանց հարցականի …

130․

Միամտությունս, ճիշտ Աստծո պես, անկախ բռնաբարվելու կոշտությունից եւ քանակից, մնացել է կույս, բայց, նաեւ, ճիշտ Նեռի կեցության պես, անկախ մեծ մեղքերի զրպարտանքից՝ հավատարմությունը դիտարկում է մանրուքներում եւ չի սահմանում դրանցից դուրս։

131․

Հանկարծահայտը, պատահում է, թվում է փրկություն՝ մինչեւ առաջին կրակոցը, ինչից պարզվում է՝ դարանակալած որսորդ է, ում վրիպման դեպքում էլ, սակայն, ստիպված ես բացահայտել, որ նրա թիկունքում գտնվող բնությունը վաղուց պղծված է բարձր գոյությանդ համար։ Դրանից հետո որսորդը դառնում է բաղձալի հրաշքի միակ պատկերումդ …

132․

Առնվազն, դահիճներից փրկվելու համար՝ արժե լինել այլ բան, քան մարդն է, բայց եւ քեզ սպանելու առաջին փորձը ձախողած որսորդին էլ պետք չէ կրկին հանդիպել, քանզի նրա ձգտման մեջ, այդուհետեւ, գերիշխում է հպարտությունը։

133․

Առաջինը, ինչ փնտրում եմ սեր, մարդասիրություն քարոզողներին նայելիս, գամերի թողած սպիներն են նրանց ափերին, ու ինքս ինձ էլ, առանց հարության խոստման, վաղուց թաղել եմ՝ դրանց անգոյությունը չխախտելու համար։

134․

Միամտություն է, միայն նրա համար, որ իշխանությունը կազմված է հայրենակիցներից, համարել լավը օտարակալությունից, իսկ ճշմարտությունը նրանում է, որ իշխանությունների միջեւ դա միակ տարբերությունն է, ու, անկախ պատմագրության մոլորեցումից, իրականությունն այն է, որ իշխողը երբեք ընտրող չէ, նա միշտ ընտրյալն է հպատակի, հակառակ դեպքում՝ անհասկանալի կլիներ, թե ինչու՞ մահն ամենաիրացված իրավունքը չէ։

Հենց միայն նրա համար, որ մեռնելը շարունակի համարվել պարտականություն, հպատակին նախընտրելի է հայրենակցի, էլ ավելի՝ արյունակցի իշխանությունը։

135․

Այն, որ աղոթատեղիներին սովորներն իրենց պաշտամունքի կերպարի մարմնանալու դեպքում նրան արհամարհելու, կամ դրամով նվաստացնելու են, ինչպես իրենց ուխտի ճամփին հանդիպող անտերունչի, բայց երբեք նրա կողքը չեն նստելու զրույցի, գիտի նաեւ նա, ում այլանդակել են ծեսերում, ուստի, երբեւէ որեւէ հիմարի, կամ հանճարեղ ծրագրողի կողմից կրոնի վերածվելու փոխարեն՝ նախընտրում եմ մնալ ինքնարարման համաճարակի՝ իր խրախճանքին սպասող, դարանակալած վարակ։

136․

Իմ ոճը հանրայնացումից պաշտպանում է բովանդակությունը՝ հասարակ լեզուներին հայտնվելն ու մաշվելը՝ մինչեւ սովորականություն։ Ես ընկալվում եմ միայն անդնդախոր հոգիների կողմից, բայց անգամ նրանք, ինձ ճիշտ մեջբերելու համար, չեն կարող ապավինել հիշողությանը։

Ես չեմ դասակարգվելու ու չեմ հայտնվելու որեւէ նախընտրանքում, հավաքածուները ինձ չեն հերթագրելու, չեմ մեկնաբանվելու ու նկարագրությամբ չեմ փոխանցվելու, ինձանից հիշվելու է միայն անունս՝ իբրեւ ինքնախոսության կողմ եւ ինքնասուզման հակվածություն նրա, ով զգացել է ինձ հարազատ, բայց գիտակցականորեն չի հասկացել՝ ինչու, ու ինքնարարման մեջ ժխտել է հարցը։ Անվամբ գրավելու եմ բոլորի իմացությունը, բայց ինձ ներծծելու են միայն բարձր էությունները, որոնցից յուրաքանչյուրի համար լինելու եմ իր սեփականը՝ գոյությամբ կամ ու չկամ։

137․

Նա, ով սովոր է նայել ուղիղ, վարժվում է բարձրացող տեսադաշտից դուրս մնացողների, վերջիվերջո, բոլորի արհամարհանքին։ Այն, ինչ մյուսներին թվում է փոխադարձություն, նրա ինքնաժխտումը բացահայտում է իբրեւ ինքնադիտում, որից տեսնողն ինքնարարվում է, կույրը՝ անծին մնում։

138․

Հեշտ է ինձ իմ դեմ օգտագործելը, հետեւաբար, նաեւ հաղթելը, բայց անգամ նա, հաղթանակած հայացքը հպարտությունից շեղելով, իրեն չի կարող հայտնաբերել այլ տեղ, քան տիրույթում, որն արարման հիմքով ծագած իրավունքով՝ բացարձակորեն ինձ է պատկանում, միաժամանակ բացահայտելով, որ մեկնարկում էլ չի ունեցել ինձանից անկախ նախաձեռնություն։

Ուզում եմ, երբեւէ, ինքնահակասություններս մատուցել նրա՛ բարձրացմանը, ում, այլ տեղ, քան տիրույթիս բարձրակետին իր հասնելը, չեմ ցանկանա պարտվել …

139․

Ինչ եմ ուզում, երբ այլեւս անհնար է ոչնչացնել մեկնարկը, թերեւս այն, ինչ արարիչները, եթե հնարավորություն ստանային սկսել նորից՝ տեսնելով իրենց արարումների իրական կիրառումը: Նրանք, իհարկե, չէին կարողանա զսպել ստեղծելու կիրքը, բայց, անպայման, կձգտեին դրանք հասցնել աստիճանի, որից ոչ ոք չէր փրկվի …

140․

Առերեսում բնության հետ.

Քո առաջ, առավել եւս քո դեմ, սին են բոլոր մտքերս, եւ դու, ընդամենը ինձ մենակ բռնացնելով, կարող ես մտածողությունս անէացնել մինչեւ զրոյականություն, բայց քո՝ իբրեւ անպարտելի բնության ծնկի բերող այս

հաղթանակի դեմ կա հավասարակշռող մեկ փաստարկ՝ դու չես կարող ինքդ քեզ վայելել այնպես, ինչպես ես եմ քեզ վայելում, հատկապես, երբ պարտվում եմ քեզ, ու մինչ դու շարունակում ես ինձ հերքելու փորձերդ, տիեզերքը փաստարկիս շուրջ հետեւություն է անում։

141․

Որպեսզի բացարձակորեն տիրես, պետք է ոչնչացնես, որ չմնաս գերին նրա, ինչ ստեղծել ես, կամ գերադասես ստեղծածիդ անպայմանական գոյությունը՝ նրանից հերքես ինքդ քեզ: Մնացած բոլոր դեպքերում՝ կա միայն տիրելու պայմանականությամբ արարչության կիսատություն, քանզի այն, ինչ ստեղծում ես, ստեղծում է քեզ։

142․

Իրենց իսկ բնորոշմամբ՝ երջանիկ ու դժբախտ մարդկանց շատ եմ տեսել, կարելի է ասել՝ բոլորին եմ տեսել երջանիկ ու դժբախտ, բայց հենց միայն նրա համար, որ տեսել եմ, կիսատ է եղել ինչպես նրանց երջանկությունը, այնպես էլ դժբախտությունը, իսկ չափը ճիշտ համապատասխանել է ուշադրությանը, որը նրանք փնտրել ու ինձանից միշտ մերժվել են։

Այն, ինչը բացահայտվում է միայն ուշադրության ինքնամերժմամբ, իր ամբողջականությամբ լռեցնում է եւ ուրիշների մեջ էլ, այո՛, հայտնաբերվում է՝ միայն, ու հենց միայն լռություն էլ կոչվում է …

143․

Եթե գնացել է ցամաքով, վերադառնալու համար պետք է ստիպված լինի լողալ։ Եթե գնացել է ջրով, վերադառնալու համար պետք է ստիպված լինի թռչել։ Ի վերջո՝ պետք է ստիպված լինի դառնալ այն, ում հայտնվելը կմնա առեղծված։

Եթե գնացել է անվերադարձ, անհետացել, կամ չի էլ հայտնվել, միեւնույն է, երբ ճանապարհն անպայմանական է ու բացառապես ինքնարարման է։

144․

Հիասթափութուն է նաեւ, երբ վրա հասած ողբերգությունը տանում ես ավելի հեշտ, քան ակնկալվում էր դրա պատկերացմամբ։

Ես, իմ ակնկալիքներով, հասարակացրել եմ ցանկացած հնարավոր ողբերգություն, որն իմ պատկերացումը չի (համա)հեղինակել …

145․

Ես հասել եմ այն անկեղծությանը, որ ինձանում կեղծիք տեսնելը միայն սեփական կուրության ախտորոշում է։ Ես այնքան ու այնպես եմ պատժել ինքս ինձ, որ ուրիշի պատժելն ինձ ինքնին հանցանք է։ Ես հասել եմ այն ինքնաներմանը, որ ուրիշի չներելն ինձ ինքնին մեղք է։ Վերջապես, ես արարել եմ ինքս ինձ …, բայց, որովհետեւ, ուրիշից դուրս, մարդուց այլ …

146․

Սերը սրտին վերագրելն անասնականություն է. դրան անհաս մարդկային գիտակցությունը, ինչպես իրեն անհասկանալի ամեն ինչ, շղթայում է հույս/հավատով եւ տեղափոխում գլխից ներքեւ։ Այն, ինչ զգում են իբրեւ սեր, ընդամենը կրծքավանդակում փքված հպարտություն է եւ/կամ որովայնում նեխած խիղճ, ու հենց միայն նրա համար, քանի դեռ զգայական բան է, դրանից պետք է ազատել միտքը, ինչպես կեղտից մարմինը։

Իսկ սերն այլ բան չէ, քան, միայն, Բարձրագույն (ինքնարար) Բանականություն …

147․

Միայն, երբ ինքնասուզման մեջ հույզերից եւ ակնկալիքներից մաքրված մտքերում հանդիպեց անուն(ներ), հասկացա, որ աղոթքը հենց դա է ու երբեք այլ բան չէ։ Հիմա իմ հայացքը փնտրում է անտես(ներ)ին, ում ինքնահերքման մեջ հանդիպել է իմ անունը, քանզի տեսանելիները չեն բավարարում պատասխանին հարցի, թե ինչու եմ դեռ ապրում։

148․

Դեպի ինձ առաջին կուսական մաքուրի ձգտումից սկսած, երբ ես արդեն հրեշ էի, Նեռը պլանավորեց ինձ մատուցել իբրև հաղթական փաստարկ Աստծո դեմ, բայց նրանց քանակն արագ դարձավ նրա հուսախաբությունը, ինչպես առաջինի մոլորեցման վարկածը՝ Աստծո չարդարացված մխիթարանքը։ Նրանք տարակուսանքի մեջ են՝ ինքնարարման արթնացումը սպառնում է վերաճել համավարակի … 

149․

Ճակատագիրն այլ բան չէ, քան միայն այն, որ ցանկացած ընտրություն տանում է ինքնառերեսման։ Դրա անխուսափելիությունից չի կարող շեղել ոչ մի ընտրություն՝ անգամ ապագայի իմացությամբ, կամ անցյալում կրկին հայտնվելու հնարավորությամբ արվածը, ինչից չի փոխվի ոչինչ,բացի անգիտակցականության մեջ առկա իրողության գիտակցումից՝ այն դարձնելով արդեն ցնորուն կրկնություն։

Ճակատագիրը կարող էր լինել անասնական անհոգության տրվելու լավագույն փաստարկը, եթե չլիներ պարադոքսալ ճշմարտությունը, որ անփոփոխելին հնարավոր է փոխել այն ընդունելով, հետեւաբար, այն ինքնարարման ունակության մեկ փաստարկն է ու, նաեւ, դրա հնարավորությունը։

150․

Մարդու եւ ժամանակի միջեւ ստացված ամենամեծ փոխադարձությունն իրար սպանելն է, որտեղ ժամանակը հանդես է գալիս փոխադարձող, մարդը՝ հետապնդող ուրվականից պաշտպանվող։

151․

Երազելուց բացի, ըստ հարկի, պետք է կարողանալ թաղել այն՝ անկախ նրանից, թե ինչքան է մեծ եւ ով կա նրա մեջ, որ երազանքը չստրկացնի, ու ոչ միայն թաղել, նաեւ կոխոտելով քարացնել եւ մինչեւ փսխելը վրան խմել, որտեղ, այլից զատ, հենց միայն նա, ով այդ պահին շփում է մեջքդ, կա՝ իսկական ընկեր։

Իսկ հարկավորության պահը հատկորոշելու համար՝ պետք է ընդամենն իմանալ, որ այն չկա, պետք է թաղել առանց դրա, որ հայտնվի ընդունելու անակնկալ, կամ, իբրեւ հյուծող ակնկալիք, անհետ մնա։

152․

Ունենալ այն, ինչ ունի երկրորդը, ընդհուպ մինչեւ երազանք/երեւակայություն, արժեզրկում է ունեցածը, կրկնելիությունը՝ ունեցողի գոյության իմաստը։

Ոչ էլ ինքդ քեզ սիրելով, այլ՝ ինքդ քեզ ծնելով, որպեսզի լինի մաքուր մեկը, որը չի պղծվել երկրորդի սիրով, հետեւաբար՝ անկրկնելին։ Ինքնարարման համար, սակայն, պղծվելը ոչ միայն իմաստ, նաեւ անհրաժեշտություն ունի։

153․

Այնտեղ, որտեղ ինձ ֆիքսում են զգայարաններով, ես բացակայում եմ ինքս ինձանից, ու եզակի դեպքերում, երբ կա հարազատություն, բացակայությունս ինքնազոհություն է՝ արհամարհանքի փոխարեն։

154․

Նրանք, ում երբեւէ համակրել եմ, ի վերջո պետք է իմանան, որ մարդու մեջ ինձ միշտ գրավել է անմարդկայինը, որն ինձ համար հակիմաստ է մարդկայինին՝ միայն իբրեւ վեր, կամ դրա ներուժ։ Եթե այստեղ տեղին է տեսնել գնահատանք, ապա, առավելապես, իմ հիասթափության։

155․

Մինչդեռ հավատացյալն ու անհավատը երկուստեք չգիտեն, որ աշխարհը Աստծո եւ Նեռի հանդիպման անկողին է, Աստծո մեջ ձեւավորվող ու/բայց Նեռի արգանդում հասունացող ճշմարտությունների որբատուն է …

156․

Ոչ էլ գերեզմանատներում, որոնք ավելի վառ են արտահայտում մարդկանց անհավասարությունը, այլ պատկերացման մեջ, որ տվյալ պահից հաշվարկած, օրինակ՝ 200 տարի հետո ներկայում կենդանի մարդկանցից, անգամ նոր սաղմնավորված, ոչ մեկը ողջ չի լինելու` ես ազատվում էի հավասարության փտախտից։ Հիմա պատկերացումս սահմանափակվում է հաջորդող օրվա բացակայությամբ։

157․

Սրբերն էլ դավաճանեցին մեզ հենց միայն նրանով, որ մեզ հետ ապրելուց հետո շարունակեցին մնալ սուրբ։

158․

Ձեր պատկերած միակ Աստծուն պատկերացնում եմ իրական` պատվիրանները դիտարկելով սեփական սխալով ճանաչելու 

արժանահավատության կոնտեքստում եւ ուզում եմ հասկանալ, թե ինչու՞ է խմբագրել անցյալը, որտեղ, գուցե, մարդուն իսկապես եղել է հարազատ։ Արդյունքում, չեմ հասկանում միայն դեպի ապագա միտված մարդկային երեւակայությունը, ինքնաճանաչողության կիսատությունը, ինքնարարման ժխտումը։

159․

Այն, ինչ երեւում է ինքնասուզման բարձրությունից, իմացաբանական փոխկապվածություններում` որպես զանգված, որում բոլորն են, ընդամենը մարդկային իմացությունների ճահճակալած շտեմարան է, որտեղ առավելագույնը, որ կարողանում են դառնալ ոմանք, գորտի վերածվելն է, որոնք խժռում են այն խեղճերին, ովքեր ո՛չ ճահճում են գտնում իրենց ինքնուրույնությունը, ո՛չ էլ կարողանում են բարձր թռչել ավելի, քան գորտի լեզուն է։

Մեզ՝ բարձրում ճախրողներիս, զվարճացնում է՝ մե՛կ արծվի փետուրներում պատահաբար հայտնվածների, մեկ էլ՝ օձի մարսողական համակարգով անցնողների մահը՝ իրենց համար անսովոր պայմաններում, ու ներքեւ նայելու այլ առիթ մեզ չկա։

160․

Իսկ դուք փորձեք ուրիշների մեջ հրաժարվել ինքներդ ձեզանից ու տեսեք, թե առանց ինքնավկայության ի՞նչ է մնում նրանցից, մնու՞մ է, արդյոք, կապող որեւէ բան։

Բարձրագույն Ես-ի(ս) անպայմանականությունը նրանում է, որ հրաժարվելու փոխարեն՝ ուրիշների մեջ սպանում է ինքն իրեն, ու նույն կերպ իրենից ձերբազատ է վերաբերում բոլորին։

161․

Մարդուն բնորոշ եւ մարդկային համարվող պայմաններում բաժանումն ինքնաճանաչողության, նաեւ ուրիշի նկատմամբ չգիտակցված սերը ճանաչելու լույս է, մահը՝ ավելի, երբ մերձավորին սիրելն այլ բան չէ, քան, միայն իրար մեջ ամենքի ինքն իրեն սիրելը, երբ մեկը մյուսին գրավելու, մերձենալու, տիրելու համար՝ իր մեջ վերցնում է նրա ոստը եւ աճեցնում նմանակին, ինչին եսասիրությունը չի կարող անտարբեր մնալ, ապա դարձնում է այն, ինչ դիմացինը կցանկանար տեսնել ինքն իր արտացոլանքում։

Բայց անգամ սրանում է կիսատ մարդկային սերը, երբ մեկը մյուսի կլանած նմանակին իր մեջ չի կարողանում տիրելու ցանկությունից ավելին բարձրացնել, որին ձգտելով՝ իսկականն ինքն էլ կդառնար ավելին, քան՝ էր։

Մարդուն բնորոշ պայմաններում՝ Բարձրագույն Ես-ի սերը, իբրեւ ինքնարար բանականություն, միայն շուրջը սփռվող մահվան լույսի շողերին է առնչվում, երբ քանի դեռ ձգտում է մերձավորում ծնվել՝ նրան էլ ծնել, մերձավորը նրա մեջ իր մահկանացուն է կնքում։

162․

Ինչքա՜ն քիչ է ինքնաճանաչողության իմաստնություն մեկին փոխանցելը ու ինչքա՜ն անիմաստ՝ փոխանցելը բոլորին, երբ փոխանցելդ, միաժամանակ, ընդունողի ինքնաբացահայտումը չէ, առանց որի ինքնարարում չկա, հետեւաբար՝ չկա նպատակը ճանաչողության։

163․

Ամբոխի ոգեւորությունը լուցկու նման բան է՝ դյուրավառ է եւ թեկուզ այրման մեջ միշտ անկեղծ, բայց ինչպես էլ կառավարվի, չի կարող վառվել ավելի երկար, քան լուցափայտի երկարությունն է։ Նա, ով ուզում է մնալ ամբոխի ոգեղեն հիշողության մեջ, պետք է գտնվի նրան նախանձագին անհասանելի՝ բարձր ավելի, քան կրակի բարձրությունն է, եւ չտրվի մոլորությանը, որ քաղաքակրթական որեւէ փաթեթավորում կարող է փոխել նրա էությունը։

164․

- Մարդով հետաքրքրվող մա՞րդ,

Ապա ուզում եմ իմանալ, թե ի՞նչ տեսակ անասուն ես, որին հետաքրքիր է մարդը, մի՞թե Աստված ես …

165․

Հոգին մարմնից պահանջում է ավելին, քան համաձայնում է տալ բնությունը, իսկ կամքի հաշտարարությունը, եթե հաջողվում է, ապա միայն ի վնաս հոգու։ Բանակցային շղթան կտրում է միայն ինքնազոհությունը` ինքնարարումն ընդունում է նաեւ բնությունը …

166․

Մոլորություն է կարծելը, թե իրար մասին իմանալը մերձեցման ուղի է։ Ծանոթացման պահից եւեթ՝ այն օտարացում է ամբողջականությունից, որը կոչվում է ԳԻՏԵՄ, մինչեւ կիսատություն, որը գիտակցականորեն հնարավոր է տեղավորել։ Չի լինում շարունակաբար սեղմվող ձեռք, առավել եւս մշտական, որ հանկարծահայտ մահն էլ չկարողանա բռնացնել մենակության մեջ, իսկ եթե պատահում է, ապա, միայն մոռացված իմացությամբ վերականգնված ԳԻՏԵՄ-ով, որն էլ հենց հանդիպեցրել էր։

Վերջապես, հենց միայն մենակության մեջ՝ երբեք օտար չենք, ու չարակամ չենք ոչ մեկին։

167․

Այո՛, շատերն ունակ չեն ավելիին. արժե նրանց կամենալ երջանկություն …

168․

Սիրահետող աքլորի եւ սիրահետվող հավի հարաբերությունը չի կարող վերածվել ավելիին, քան մեկանգամյա համեղ տապական է, կամ քիչ պարբերականությամբ ձվածեղը՝ միջանկյալ ճտարտադրությամբ։ Իսկ սա ամենատարածված մոդելն է կին-տղամարդ հարաբերության եւ մսխումը ներուժի՝ ինքնարարման։

169․

Դուք սերը գնահատում եք մշտական ներկայությամբ, ես՝ վերադարձների շարունակականությամբ. բայց, թե ամեն անգամ քանի սանդուղ է պետք ավելին բարձրանալ։

Ձերն ինքնասպառումն է, իմ ճանաչածը՝ ինքնարարումը։

170․

Չի կարող մահանալ այն, ինչը չունի խիղճ եւ հպարտություն։ Գոյաձեւի հարափոփոխությամբ գոյության մշտնջենականության մեջ՝ մահկանացու են հենց միայն խիղճն ու հպարտությունը, ուրիշ ոչինչ։ Հենց միայն դրանք են ենթակա ժամանակին, որում մեկը սողում է ինքնասպանվելու, մյուսը ճախրում՝ սպանվելու հակվածությամբ, բայց դրանցից ոչ մեկը չի կարողանում հաղթահարել ժամանակի փականը, ու, ի տարբերություն ամենայն թաղելիների, դրանց հուղարկավորությունը ծես է՝ դատարկ դագաղով։

171․

Օրորոցային ինքզինքը՝ Բարձրագույն Ես-ի.

Ցավով բարձրացողը չի կարող հրեշի չվերածվել։ Ննջի՜ր, մանկի՜կ՝ մեղքերիս ծծկան, բարձրացողին՝ տեր, բարձրանալու(դ) այլընտրանք՝ չկա …

172․

Առաջնորդման շարունակական հաջողություններ է պետք մաղթել նաեւ նրան(ց), ում շուրջը ձեւավորվում է ամբոխ։ Գնահատելի է այն ամենը, ինչը «մենակներիցս» հեռու է տանում տգիտությունը, թեկուզ, երբ դա անասնակեղտն է, որին, խոնավությունը կորցնելուց անմիջապես հետո, լքում են։

173․

Թե իմանաս ու ասես՝ իմաստավորված ինչքա՜ն քիչ բան է պետք երջանիկ լինելուդ համար, առաջնահերթ չեն ների նրանք, ովքեր քեզ երջանկություն են ցանկանում։

Ու սա ոչ ուրիշների մեղքի, այլ այն մասին է, որ երջանկությունը երբեք լինելիության իմաստ չէ, հետեւաբար, անիմաստություն է՝ իբրեւ մաղթանք։

174․

Միջակության մեջ, որտեղ էտալոնը լավ մարդն է, բարձր ճաշակն էլ չի կարող չհամարվել անմարդկայնություն եւ դրա ինքնարարչությունը չի կարող միաժամանակ չծնել ինքնաոչնչացման հակում, ու լոկ այն բանի համար, որ ամբոխն ունակ չէ խժռել առանց թերմացքի, այն կրողը տրվում է անհատապես, որտեղ, սակայն, չի գտնում. ստեղծում է ինքնահոշոտման նրբազգաց երախ։

175․

Մարդկությունը հավաքականորեն չունի անասնականությունից բարձր գոյության հնարավորություն …

176․

Մահվան ահի դիմաց ԱՌ ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ԿԱՄՔՆ ավելի հաճախ է զիջում, քան ԿԱՄՔՆ ԱՌ ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆԸ, ավելին՝ մահվան ահը, հաճախ, հենց ծնում է ճշմարտության ձգտում, իսկ անմահությունը, առավել եւս, բացառում է իշխելու հակումը։

Այլից զատ, (ինքնա)ճանաչողությանս գրգռում է Նեռի այդչափ համառությունը՝ ճչացող, բայց չլսվող ճշմարտության զգացումը …

177․

Հիասթափության դիտավորություն.

Երբ հանկարծ բացահայտես, որ իբրեւ քայլելուդ հող՝ եղել եմ թվացյալ, քարի պես ցած ընկնելու փոխարեն՝ վայելիր թեւեր ունենալուդ բերկրանքը, քանզի բարձրացումդ կա իրողություն։

Եվ թող քեզ չշփոթեցնի ինքնադիտմանդ բացահայտումը, որ հիասթափությունդ էլ է եղել իմ դիտավորությունը։

178․

Ճշմարտությանը միայն հետաքրքրասիրությամբ մոտենալը ստորություն է, ինչպես միայն կամքի վարժեցման համար ցավն ընդունելը՝ տխմարություն։

Հարցը միշտ իր մեջ կրում է ԳԻՏԵՑԱԾԻ (ամենի) մասնակի իմացություն, որի ամբողջականացումը երբեք չունի նշանակություն որոշման համար, որը կարող է(ր) լինել մասի իմացությամբ։ Ուստի, եթե ԳԻՏԵՑԱԾԻ գիտակցականացում, ապա միայն ցանկացած պատասխանով ապրումը լցնելու հասունությամբ, կամ՝ ԳԻՏԵՑԱԾՆ ապրելու հասուն լռություն, ինչպես ցավն ընդունելն է իմաստավորված՝ միայն հանուն բարձրացման։

Վերջապես, ճշմարտությունը չունի լսելի լինելու առաքելություն, առավել եւս, չունի ավերելու հակվածություն. այն միայն ունի ապրելու առաքելություն, որի համար կամքը բնավ որոշիչ գործոն չէ. պահանջվում է ցավ-երանության վավաշոտություն։

179․

Քան երաժշտությունը, ոչինչ այդչափ ցույց չի տալիս ակնթարթի անեզրությունը ու, միաժամանակ, ժամանակի սահմանափակվածությունը: Ոչինչ ավելին չէ՝ իբրեւ անդինյան գոյության հիմնավորում՝ իբրեւ մարդկային գոյության անդինյան ծագում/միտում …

180․

Այո՛, (ինքնա)ճանաչողության մեջ փորձն ունի առանցքային նշանակություն, բայց հետույքով հասկացածը, այնուհետեւ, պետք է ընդունել գլխով՝ նստելու անհարմարություն չունենալու համար։

181․

Արդյոք մեկօրյա կյանք ապրող թիթեռը հասցնու՞մ է գիտակցել մահանալու լինելիությունը եւ/կամ ձեռք բերել մահվան բնազդային ընկալում։ Եթե այո, ապա անգամ նրա կյանքում կա առնվազն մեկ կրկնություն։

182․

Թե ինչպես է անգիտակցականությունը հարաբերվում գիտակցությանը, նույնն է, թե ինչպես է զրոն հարաբերվում թվերին։

Այն, ինչ կոչվում է գիտակցականացում, այլ բան չէ, քան զրոյի սահմանման ձգտում, ու չկա տարբերություն` ձգտումը բացասականի, թե դրականի տիրույթից է, բայց հենց միայն այն, որ թիվն անսահման բաժանելի կատեգորիա է եւ ցանկացած դեպքում ինչ-որ ինչ է ոչնչի համեմատ, զրոն միշտ դուրս է մնում բացարձակ գիտակցականացումից ու, պայմանավորելով թվերի գոյությունն ու սահմանումը, ինքնին մնում է անպայմանական։

Այն իր բովանդակությամբ ամեն է, սահմանմամբ՝ ոչինչ, որն իր մեջ կրում է ընտրելիության կեղծից զատված, որպես միջնակետ տեղակայված, մեկ՝ միակ ճշմարիտ հավատը՝ իբրեւ իմացության կիսատացումից անկախ ԳԻՏԵՄ։

Ինքնաճանաչողությունը հենց գիտակցության զրոյականացումն է, ինքնարարումը` զրոյականության արարչականությունն իբրեւ բացարձակ բանականություն։

183․

Զրոյի մեջ (ինքնաճանաչողություն)՝ անչափելի անսահմանություն։

Զրոյից դուրս (ճանաչողություն)՝ չափելի անսահմանություն, որտեղ դրական եւ բացասական տիրույթները ժամանակի (գիտակցության) մեջ սահմանում է զրոն՝ ձեւագոյացված ակնթարթով:

Չափելի անսահմանությունը հնարավոր է թվարկել (իմացականացնել) որի համար էլ հենց, այն միշտ մնում է կիսատ եւ անչափելիության հարաբերակցության կիսատումից փրկում է բազմակետը, ընդամենը …

Անչափելի անսահմանությունն անհնար է թվարկել, հետեւաբար, այն միշտ մնում է ամբողջական («ի՞նչն է, որ նա իր մեջ կրում է, բայց իրենից ԲԱՐՁՐ Է …» .- Թեոսոֆիա 176)։

Ժամանակի (գիտակցության) բացառումը չեզոքացնում է շրջանագիծը, ու այն, ինչ ժամանակով սահմանվում էր իբրեւ իմացականության դրական եւ բացասական տիրույթներ, վերածվում են շրջանագծից միջնակետին անվերջանալի ձգվող շառավիղների երկայնորդների՝ հակառակ ուղղությամբ, եւ դրանց անսահմանությամբ դադարում են առանձնանալ իբրեւ շառավիղ (ԱՄԵՆ)։

Ըստ այդմ, ինքնաճանաչողության այն եզրը, որից մեկնարկում է ինքնարարումը, չունի հասնելու արտաքին, կամ ներքին բարձրակետ։ Այն, ինչ կոչվում է բարձրացում, այլ բան չէ, քան միայն շրջանագծի վերացում …

184․

Ձեւավորման որոշակի աստիճանից հետո մարմնի ինքնաոչնչացման եւ դրան հակառակ ուղղությամբ մարդկային գիտակցության ձգտումների առերեւույթ հակասականությունը կարող էր համարվել լոկ մարդկային մոլորության հետեւանք, եթե չլիներ նաեւ բնության` իբրեւ մեկ մարմին զրոյականացման ձգտումը, որում մարդը հավաքականորեն բացառապես դրական եւ ամենաարդյունավետ գործոնն է։

Զրոյականացման ձգտմանը, այն չափագծում, որն իր մեջ ներառում է բնությանը, համապատասխանում է բանականության բարձրագույնը, ու այս չափումների համակցությամբ է, որ մարդն ա՛յլ բան է հավաքականորեն, այլ՝ անհատապես, ու միայն վերջին կոնցեպտում է հնարավորությունը՝ լինել ավելին, քան մարդն է, որն այլ բան չէ, քան գիտակցության արարչական զրոյականացում՝ առ բարձրագույն բանականություն։

Վերջապես, հենց միայն նրանում, որ ցանկացած օրինաչափություն միաժամա-

նակ միտված է ոչ օրինաչափի հատկորոշմանը, ընդհանուրը՝ հատուկի, քանզի, քան առանց դրա ձեւավորման, չկա զարգացում, հետեւաբար գոյության այլ պայման, անհատապես կա երկու ուղի՝ հավաքականորեն միջո՞ց, թե՞ անհատապես նպատակ, ու սրա անընտրելիությունը ուղիղ վկայությունն է առ այն, որ տիեզերքն ինքնարարվում է զրոյականացման եւ ձեւագոյացման մեկ կամքի շարունակականությամբ։ Այն զերծ է գոյության լճացումից միայն այն պատճառով, որ ունի ինքնարար շառավիղների ձեւավորման արարչականություն, որտեղ նրա կամքով հատկորոշված մարդը կարող է (պարտավոր է) լինել առանձնյակ։

185․

Որ սարին էլ կարող է լիճ գոյանալ, օրինակն է այն բանի, որ ամբոխից վեր կանգնելը փրկություն չէ լճացումից, ավելին՝ հենց փրկվելու (չմեռնելու) ձգտումն էլ լճացնում է։

Ուստի, ցած նետվիր ինքնաճանաչողության բարձրից, որին հայտնվել ես հանկարծակի, կամ ինքնարարման կիրքն ես կորցրել անսպասելի, քանզի, երբ ոչնչի եզրին հապաղում ես իբրեւ ինչ, մեկ (կամ մի քանի) ճամփորդական արահետով արժեզրկումից բացի՝ չի սպասվում ոչինչ։

186․

Ես էլ, ինչպես շատերից մեկը, ժամանակի հոսքի մեջ արժեքավոր շատ բան եմ կորց(նում)րել (թեկուզ իբրեւ իրական հնարավորություն եւ պոտենցիալ), բայց չկա անարժեք ոչինչ իմ ունեցածում, որոնք նաեւ իրարամերժ են, բայց լոկ այն պատճառով, որ չափազանց նուրբ է դրանց ներդաշնակությունն օտար հայացքի՝ անգամ իրենց իսկ համար։

Ու եթե կա ինձ սոցիալական գոյակցության անհարմարություն, ապա միայն սրանում, մնացած ամենայն ինչ, ընդամենը, ինքնարարման դիմաց շարունակաբար վճարելու գին է, որն անում եմ կանխիկ, հաճախ էլ` կանխավճարով, ինչպես արժեքավոր «կորուստները», որոնք թող(նում)ել եմ անցյալում։

Ես էլ, ինչպես շատերը, բայց ոչ ինչպես ամենքը …

187․

«Բացարձակ ոչինչ չի լինում» միտքը, ընդամենը, բացարձականացված հարաբերականություն է, ու այն սահմանադրական ճշմարտություն է՝ բացառապես միջակ գիտակցության, ինչով այն ցածր է անասնական բացարձակից։

Միջակ գիտակցությունը, ճշմարտության բացարձակն էլ՝ ինչպես բացարձակ ամեն ինչ, անպայման ասոցացնում է մահվան հետ, ինչում անգիտակցաբար (իբրեւ իր փրկություն) շոշափում է տիեզերականությունը, որ անդինը տիրույթ է, որտեղ իմացությունը զերծ է մեղադրանքից, բայց, որովհետեւ, այնտեղ(ից) իմացությունն է զերծ հարաբերականությունից։

Բարձր գիտակցության համար՝ մահը բացարձակի իմացությանը նախորդող հանգամանք չէ, առավել եւս փրկություն չէ …

188․

Քանի դեռ ազատ է կամքի արտահայտման մեջ, ինչը նախ պտղաբեր ժամանակահատվածի հանգամանք է (կենսաբանական ժամացույց), կնոջ ընտրության պատճառներում տղամարդն ինքնին ունի ավելի նվազ նշանակություն, քան երկրորդականն է։

Առաջին (միակ) պայմանը բխում է ներսեռային պատերազմից, որտեղ կինը, բոլոր հնարավոր միջոցներով (իսկ միջոցների կատարածուն միշտ տղամարդն է) ձգտում է գերակայել իր իսկ սեռում եւ նվաստացնել ամենայն կանացին, որը նա բնույթով ամենալավն է զգում՝ իբրեւ «կրոն»։ Նա իր ձգտման մեջ մոլագար է այնքան, որ եթե անգամ իր պատերազմի կոնտեքստում (որը նախ աշխարհն է) չի հասնում ցանկալիին եւ ստիպված ընտրություն է կատարում կենսաբանական ժամացույցի զրոյացումից հետո, կամ դրա ավարտին մոտ, կամ դրա հաշվարկման տգիտության պատճառի շտապողականությամբ ու նրա ձեռքբերումը լինում է այլ բան, քան երեւակայական առյուծն է, նա, անգամ անհասկանալի ծագման կենդանուց, կարողանում է կերպարել ցանկալին։ Իսկ որ բնության մեջ ցանկացած անասնատեսակին համապատասխան տղամարդ կա, բացի առյուծից, դա գիտեն հենց միայն տղամարդիկ, ու եթե հանդիպում է տղամարդ, ով իրեն խորհրդանիշ է ընտրել առյուծը, ապա հոգու խորքում նա այլ բան չէ, քան քամոտ անձրեւի տակ մնացած կատվի ձագ։ Այստեղ եթե տեղին է խոսել վախկոտությունից, որը «կրոնի» հետ ձեռք ձեռքի է, ապա միայն տղամարդու, որը երբ գայլ չէ, համաձայնում ու անգամ ինքն էլ սկսում է հավատալ առյուծ լինելուն՝ լոկ այն բանի համար, որ հանկարծ չկոչվի էշ, ուղտ, կամ ցուլ, որից հետո պետք է մնա եզ, ինչը, սակայն, ամենաշատը կպատվեր իր մշտական ձագ լինելը, որի դեպքում այլեւս էական չէ, թե ինչ կենդանատեսակի է։

Միակ տղամարդը, որին կինն իսկապես կարող է սիրել ինքնին՝ արդեն սեռային պատերազմից դուրս, բայց որովհետեւ որպես տարած հաղթանակի գավաթ, սեփական որդին է, բայց հենց այստեղ բարոյականությունը մերժում է կիրքը, առանց որի սերն ավելի «կրոն է», քան «կրոնը»։

Այնուամենայնիվ, բնության եւ, բացառապես, բոլոր գաղափարախոսություններից խառնածին սուտ, բայց իրական, բարոյականության բախումից սերվում եւ դրա հետ ներդաշնակվում է Բարձրագույն Ես-ի ինքնարարման երրորդ-մեկ ճշմարտությունը՝ ըստ որի նա ինքն իր հայրն է, իսկ սերն ավելի մեծ խորություն, քան կարող է բացահայտել մարդ մնացած մարդը։

189․

Երբ իմ «չարակամությամբ» հարձակվում եմ մարդկային բոլոր հարաբերություններ(ում)ով մարմնավորված բարոյականության վրա եւ անկեղծորեն ձգտում դրա ոչնչացմանը՝ ընդհուպ մինչեւ անտեսանելի հիմք, որի լիցքը կապվում է մեծանուն ստախոսների հետ (բոլորի) որոնց կերպարը սոցիալական կապիկը վերածել է ձվի դեղնուցի, որով ամրացնում է «եկեղեցու» պատերը, որտեղ իր ոչնչությունն արժանանում է օրհնանքի, ինձ հակադրվում են սիրո հիերարխիկ այլանդակությամբ՝ բուրգին թագադրված ծնող-զավակ հարաբերությամբ, ինչը, սակայն, նրանց վերջին անգնդակ լիցքի ճայթյունն է։

Ո՞վ է անհատապես ճանաչում ծնողին, ո՞վ՝ զավակին, նրանցից ու՞մ սերն է գենետիկական սովորութականությունից ավելին (անթույլատրելի) ճանաչված, կամ, թեկուզ, ճանաչողությամբ արդարացված ավելի խորը, քան ծնունդից հետո (եւ նախորդած) դրսեւորված փոխադարձ, բնազդային եսասիրությունն է՝ ամրացած համատեղ կենցաղավարությամբ (որի առնչությամբ էլ, գոնե, թույլ եւ վախկոտ արարածի արժեհամակարգը չի կարողանում ունենալ բարձրացնող առերեսում) երբ անգամ հանկարծակի բացահայտումը, որ արգանդային առնչություն չեն ունեցել, ոչինչ չի փոխում նրանց պարտավորական կապվածության մեջ՝ մեկ ավել անգամ «եկեղեցի» գնալու առիթ դառնալուց բացի։

Ու հենց այստեղ, երբեւէ չտեսնված հանգստությամբ, ես կոչվում եմ ՍԵՐ։

190․

Իմ բարձր առողջությունը թույլ է տալիս հիվանդանալ մինչեւ ընդհուպ մահվան սահմանահատակ, որտեղից զատ չկա ինքնադիտման մաքրության, հետեւաբար, բացարձակ ճշմարտություններ շոշափելու մահվանը նախորդող այլ առավելագույն, ինչպես չկա առողջության այլը, քան, միայն, էութենական ինքնահաստատումը՝ իբրեւ առողջ։

Հենց միայն իմ հիվանդացումը ցուցիչն է երեւույթների անտեսանելի բովանդակությանը մոտենալու եւ փոխադրողը՝ դրանց անեզր տիրույթում, որտեղից ապա դուրս եմ ճախրում առույգ, ինչպես արծիվը ինքնախարազանմամբ նորացած թեւերով, մագիլներով եւ կտուցով։

Ինձ վանում է լավատեսների լպրծուն կենցաղավարությունը, որոնց ինքնախաբեությունը կարող է հասնել արեւը սեփականացնելու կարգի, երբ տակավին իրենք իրենց չունեն, ու եթե իմ «հիվանդացման» ժամանակ հնարավոր լիներ պահել գեթ մեկ բան, որը չէր խանգարի այդ բարձր թռիչքին, ապա, անպայման, կընդունեի հենց լավատեսի հոգատարությունը՝ թույլ տալով ինքս ինձ խղճալ նրան։

Խավարին հակված իմ հոգին լույս ունի չճառագած՝ զի պատկանում է ծագման, որպիսին մինչ ինձ երբեւէ չի եղել։

191․

Ես ձեզ համար աննկատելի եմ, ձեր մեջ ես ոչնչություն եմ, բայց անգամ այստեղ դուք նրբազգաց չեք այնքան, որ ինձ բացահայտեք՝ իբրեւ ձեր ներսի՝ բարոյականությամբ դեռեւս չփչացած գիշատչի պատվանդան, որտեղ, ձեզ բնորոշ մեռելապաշտությամբ, ծաղկի նման պետք է խոնարհեք հայտնի բոլոր «մեծերին», որոնց ընդհանուր ճանաչելիությունը միայն յուրաքանչյուրիդ ողբաբառաչանքին համահունչ «հոգոց» ունենալն է։

Նրբազգաց չեք, որովհետեւ բնազդի վերաճած բարոյականությամբ տեսնում եք միայն վտանգը, որ գիշատիչը այս պատվանդանին չի լռելու խեղճության առաջ, որ դուք ձեզ հպարտ զգաք։ Դուք սարսափում եք ձեր բնականության հետ մենակ մնալուց, որովհետեւ ձեր տգիտությամբ անմահացած «մեծերը» ու ձեր (նախիրի) նեխած արգանդից ծնվող նոր ճտերը ձեզ պահում են ամուլ, դուք չգիտեք ինչպես ապրել՝ չլինելով մեռել ու մեռելածին։

Այստեղ էլ, ինչպես միշտ, իմ ձգտման մեջ չկա չարության որեւէ տեսակ, կամ դրսեւորում, որովհետեւ (եթե …) անգամ դրա համար դուք բավականաչափ ողջ չեք ու բավականաչափ վտանգավոր չեք, որ բաց կրծքով չհայտնվեմ ձեր մեջ՝ միայն իբրեւ թմրեցում լրջությունից, որն ապրում եմ ձեր պարանոցի ճկունությանը անհասանելի բարձունքում։

Բայց անգամ այս արհամարհանքից հետո, ձեր մեջ մնալու են ինձ գաղտնի ընթերցողներ, քանզի անկարելի է բացահայտել եզրագիծը, որտեղից սկսվում է մերժումն ամենայն մոլորության ու ինքնարարումն իսկականության, որին, այնուամենայնիվ, կա դեռ ձգտող չմեռած ոգի, իսկ թե պատահեն այնպիսիք, ովքեր կփորձեն ինձ մեկնաբանել, կամ առնչվել անվանս՝ իբրեւ ինձ հասկացած, ճանաչեք նրանց մեջ ձեզնից ստորակարգ կեղծարարներին, ովքեր փորձում են պատկերել թռիչք, որին երբեք հասու չեն լինելու (նրանք անպայման կաղ ու կռնատ են)։

Իհարկե՛, ձեր ներսում լցվող չարությունը թույլ չի տալու միանգամից հասկանալ, թե որտեղից այսչափ ամբողջական գիտեմ ձեզ, է՛լ ավելի դժվար է հասկացվելու, որ նաեւ ձեր կարիքն է ինքնարարումս, որ լինելով ձեզանից մեկը՝ դադարեմ լինել դուք՝ որ դուք էլ դադարեք …։

Երբեւէ ձեզ ցեղակից լինելս կարող եք հասկանալ բոլոր այն մտքերում, որոնք ձեզ կթվան հասկանալի զգայարաններից ցանկացած մեկով, ու որոնք, հենց այս այլանդակությամբ, բոլորիդ հետ հավաքականորեն եւ անհատապես, որպես բարձրագույնին անվայել ցածրություն, ես մերժում եմ. դրանք այլեւս իմը չեն՝ իբրեւ իրողություն, դրանք, ընդամենը, հեռացումս չափելու նշակետեր են։

Ես ձեզ համար աննկատելի եմ, ձեր մեջ ես ոչնչություն եմ, որովհետեւ դեռ բավականաչափ ողջ եմ …

192․

Իմ հայրը մահացել է երկու անգամ. առաջինը, երբ ես ծնվել եմ, որ լինեմ ինքնարար: Երկրորդ մահն ինձ զրկել է բարության աղբյուրից՝ որպիսին եղել է մահից մահ՝ գոյությամբ հոգի։

Մորս երկրորդ մահով մոռանալու եմ, որ երբեւէ եղել եմ մարդածին։

193․

Հետեւորդներին գրավում է նպատակը, իսկ ես խեղճ եմ համարում բոլոր հեղինակություններին (ցանկացածին, ում կմտաբերի միտքը՝ սա կարդալուց) ովքեր ունեցել են դատողություններ նպատակի մասին, առավել նրանց, ովքեր չեն գործել օգտագործելու բնական ստորությամբ, ինչում, գոնե, կա իրատեսություն ինքն իր հետ, այլ իրենք էլ հավատացել են իրենց սահմանած նպատակներին, որոնք, անկախ «միֆական» բարձրությունից, չափազանց ցածր են ինքնարարի արժանապատվության համար։ Ու ինքս ինձ էլ եմ մերժում, ավելին՝ մինչեւ ոչնչացում նվաստացնում եմ ինքս ինձ այնտեղ, որտեղ, հանկարծ, Բարձրագույն Ես-ը կարող է երեւալ աննպատակայնությունից ներքեւ՝ ներգրավելով գեթ մեկ հետեւորդ։

Սրանում ես մեկ հեղինակությունն եմ՝ անպայմանական …

194․

Մտքի, խղճի եւ դավանանքի ազատությունը՝ որպես սահմանում, բնավ սոցիալական զարգացվածության աստիճան չէ. պարզապես մարդն ավելի հիմար է, երբ դա իրավունք է, քան՝ հարկադրանք։

195․

Իմ ճառագած լույսը տեսնելու համար. ոչ միայն պետք է ավելի երկար նայել, քան միանգամիցն է եւ ավելի խորը, քան ուշադիրն է, այլ՝ դա անել սրընթաց շարժման մեջ։

196․

(Անգամ) ոչ միայն ցանկացած ողբերգություն եւ տառապանք կարողանալ ապրել զվարթ, այլ զվարթության համար ստեղծել եւ/կամ փնտրել դրանք. ահա բացարձակն ու հաստատունը տեսնելու այն (ինքնա)ճանաչողությունը, որը դուրս է տանում դիալեկտիկական ճոճքից։

197․

Տղամարդկային բոլոր դատողություններում, որոնք ուղղված են կնոջն ու կանացին նվաճելուն, տղամարդը բացահայտվում է իբրեւ խեղճություն։ Դրա համար, հատկապես հենց պոեզիայում, նա ոչ միայն անգերազանցելի տաղանդավոր է, այլ, նաեւ, ներսեռային մրցակցությամբ՝ սիրո եւ ողբի նկարագրման, ապրելու մեջ (որոնք նշված նպատակում նույնական են՝ որպես խեղճություն) նորանոր «բարձունքներ» բացահայտող։

Բայց ինչու՞ հենց պոեզիայում ամենաշատն են կանացի ականջները, երբ գեղեցիկը երբեք նրա էության նկարագրություն չէ, կամ այլ բան չէ, քան կիսատությունն ու կիսատումը, որովհետեւ կինը, անկախ գիտակցությամբ «կրոնական» լինելուց, բնազդով գիտի, որ անիմաստ է ինքնաբացահայտվել` իբրեւ այլանդակություն, երբ հազվադեպ է պատահում հրեշը, ում հետ կարող է ինքնարարվել հրեշտակ։ Ուստի, խեղճություն տիրելով՝ կինը երբեք չի դադարում սպասել հրեշին, որին կարող է տրվել, հենց միայն սպասելուն զբաղվածություն տալու համար էլ տիրում է խեղճությունը, որտեղ տղամարդիկ տաղանդավորությամբ սոխակ լինելուց բացի, նաեւ եզ են` աշխատունակությամբ, իսկ կանայք, ում այլանդակման մեջ բնությունը շռայլ է գտնվել եւ չի տվել միայն ականջներ, իրենք են ծնում իրենց ինքնարարման հրեշին։

Այն, որ պոեզիայում տղամարդու նպատակը կինն է ու կանացին, անգամ երեւույթների մասին դատողություններում, որտեղ կինը բնությամբ է մերժված, պատասխանում է հարցերին՝

- իսկ տղամարդու պոեզիան ունենու՞մ է արդյոք այլ նպատակ …,

- եւ կա՞ արդյոք նույն նպատակին միտված տղամարդկային այլ բան, որը չի համարվում «պոեզիա» …

198․

Ճշմարտության մասին դատողություններ անողների մոտ ամենահաճախ հանդիպող մոլորությունը, որով նրանք հավասարապես համարվում են ձախողված, այն է, երբ ճշմարտությունը համարում են ստի վերացման սուր, որը հպարտությամբ ճոճում են՝ զգալով իրենց «առաքյալ», որտեղ, արդեն, բացահայտվում է ոչ թե ճանաչելու, այլ՝ իրենց կամայականությամբ ճշմարտություններ սահմանելու եւ դրանում թագավորելու նրանց դիտավորությունը, որով նրանք ոչ միայն կորցնում են մոլորյալի ախտորոշմամբ արդարացվելու հնարավորությունը եւ արժանանում նվաստացման «ազատ մտքի» կողմից, այլ՝ «քնած» հավատացյալների մոտ առաջացնում են ճշմարտության եւ իրականության հակադրություն, որից փրկելու միակ միջոցը մնում է նրանց կասկածի անդունդ նետելը։

Անկախ նրանից, թե ինչքան բարդ են կառուցում իրենց մտադրության լաբիրինթը, այն հoդս է ցնդում պարզ իրողությամբ, որ սուտն այլ բան չէ, քան իրականության, հետեւաբար ճշմարտության արտահայտման ձեւ (ինչպես հակոտնյան, բայց ոչ հակադիրը) առավել եւս, եթե հաշվի առնենք հաստատունը, որ բովանդակությունը երբեք չի արտահայտվում առանց ձեւի, ինչից հենց ճշմարտության գոյությունն է առհասարակ դառնում կասկածելի (ինչն, այս դեպքում, իհարկե միայն հեգնանք էր` ուղղված ձախողվածներին)։

Ճշմարտությունը երբեք չունի ստի դեմ պայքար, ինչպես արյունն անոթի, բացի այդ, «ազատ միտքն» ունի հարցադրում, թե ինչքանո՞վ առանց ստի աշխարհը նպաստավոր կլինի մարդու ապրելու համար։ Այլից զատ, եւ շրջանցելով դատողությունների շարքը, հստակ է, որ բովանդակությունը ձեւի դեմ կատեգորիկ օգտագործելը երբեք չի կարող համարվել առողջ բանականություն, կամ բանականություն առհասարակ։

Ու կանխելու համար հնարավոր մոլորեցումն ինձանից, պետք է իմանալ, որ, այնուամենայնիվ, կա ճշմարտության ձեւազրկման ճանաչողություն, որը, սակայն, ոչ թե ապրելու, այլ՝ մահվան ընտրություն է, բայց սա արդեն այլ թռիչքի (ինքնա)ճանաչողություն է …

199․

անպատկանելիություն սահմանմանը.

Ոչ գրող, ում կոնցեպցիան սահմանափակված է իր մարմնական գոյության ժամանակահատվածով, կամ, թեկուզ, դար(եր)ի, բայց միշտ անցյալամույն, ով մահից հետո շարունակում է հնչել լոկ այն բանի շնորհիվ, որ մարդկանց հուզական էությունն ու գիտակցական միջակությունն է մնում անփոփոխ։ Ու ոչ էլ փիլիսոփա, ինչն ավելի հաճախ է հնչում իմ հասցեին (հետո էլ անպայման հնչելու է) որովհետեւ իմ «կոնցեպցիան» զերծ է սկզբունքայնանալուց, հետեւաբար, անխուսափելի ճահճացումից՝ թեկուզ իբրեւ օվկիանոս։

Այնուամենայնիվ, սահմանման բացակայության պայմաններում (ինչը սկզբունքների ծնունդը վիժեցնելու իմ դիտավորությունն է) ես վերապահումով ընդունում եմ փիլիսոփայի կոչումը, նաեւ որովհետեւ նրանում վիրավորանք կա, որով միջակությունը վրեժխնդիր է լինում այն հնչեցնելով։ Իսկ վերապահումը նրանում է, որ «փիլիսոփա»՝ միայն որպես ապագա «փիլիսոփաների» ծագման ակունք (կամ ակունքին տանող ակնարկ) որտեղից ծնվող «նորերը» չեն կոչվելու ուրիշ բան, քան միայն ինքնարարներ …,

ու եթե այստեղ ինձ կարող եմ թույլ տալ ազգայնականություն, ապա բացառապես ցանկության մեջ, որ ինքնարարներում շատ լինեն ցեղակիցներս, քանզի, այլից բացի, ինձ ընկալելու լեզվական ամենամեծ հնարավորությունը հենց նրանցն է։

200․

«Ի սեր Աստծո».

Աստծով արված միջնորդությունը կասկած է Աստծո հանդեպ։

Այդ դեպքում ինչպե՞ ս լուրջ վերաբերել նրան, ում վկայակոչած միջնորդը կասկածվել է իր իսկ կողմից, հատկապես, երբ նրա համար դա ամենայնի արարիչն է, ինչով հենց՝ վերջինս զրկված է իր նկատմամբ միջնորդ ունենալուց, իսկ հակադարձումը, թե նա միակ հանգամանքն է, ում հնարավոր է (պետք է) վերաբերել ինքնին, ավելին չի լինի, քան սոփեստություն՝ թեկուզ միայն նրա համար, որ փոքր բանին միջնորդողը չի կարող հարաբերվել մեծին՝ առանց դրա։ Այստեղ կարող էր օգնության հասնել գործարքի մասին անկեղծացումը, բայց, իհարկե, դա հoդս կպայթացներ բարոյականի կերպարը, երբ պարզվեր, որ արարի դիմաց վճարել է արարիչով (ինչը, բայց, ես կարող եմ)։

Ու, առհասարակ, եթե վերանանք Աստծո գոյությունը դիտարկելուց (ինչին բնավ միտված չէր այս դատողությունը) եւ դիտման կենտրոնում պահենք միջնորդությունը, ապա երբ խնդիր դրվի հիմնավորել ներկայացված հիմնավորումը (ինչն անպայման պետք է դրվի), ապա վերջնարդյունքում ստացվում է ամրության հավաստում շղթայի, որի օղակները միակցված չեն …

201․

«Արդյոք ամոթ է զգում ստրուկը, ով որդու հետ անցնում է կառույցի կողքով (հատկապես, երբ այն վեհաշուք է) որի շինարարության մեջ ինքը բանել է, վստահաբար` ո՛չ, իսկ երբ որդու մոտ տեսնում է վեհության նկատմամբ հիացմունք (կամ կարծում է, որ տեսնում է, կամ ուզում ու տեսնում է) նա, անպայման, հպարտությունից փայլատակող աչքերով նշում է, որ «ներդրում» ունի դրանում՝ հնչեցրած բողոքն էլ ներկայացնելով իբրեւ դրական գործակից։» Ահա, թե ինչ եմ տեսնում նախորդող բոլոր սերունդների պատմող հայացքներում՝ իմաստնությունների մասին (մարդկային եւ վերմարդկային) որոնցից շատերը վեհ են՝ միայն, որովհետեւ (պատմողն ու լսողը) իրենք են չնչին։

Սերունդները փոփոխվելու են, այդ հայացքը՝ (դեռ) ոչ, ու ես խլացնում եմ ինձ։

Բայց սա նաեւ այն մասին է (եւ որովհետեւ ոչ մի բարոյականություն չի կարող փոխել բնականն ու տիեզերականը) թե ինչպիսի «անմարդկայնություն» պետք է տեսնել (ընդունել) այնտեղ, որտեղ կա արարչություն՝ թեկուզ, երբ արարը մարդկայնությունն է, կամ՝ որտեղ փնտրել արարչություն։

202․

Այլից, որոնցից

- մեկն այլ բան չէ, քան մարմնի պահանջմունքի նվազեցում, ապա գիտակցության պահանջմունքի ներդաշնակում մարմնականին, ըստ որի, սակայն, անհասկանալի է, թե ինչու՞ հաշմանդամությունը չի որակվում առաքինություն եւ առաքելություն, ուսմունքում Բարձրյալը՝ հաշմանդամ (կամ գուցե այդպես էլ կա՞)։

- մյուս(ներ)ն, իր տարատեսակներով, հավերժական ծուլության խոստման դիմաց՝ ստրկության խրախուսում, ինչի համար բավական է գիտակցությունից թողնել միայն շարք կանգնելու ունակությունը, որտեղ էլ, ամենայն հավանականությամբ, Բարձրյալը պետք է, որ կապիկը լինի։

- կամ հերոսանալու անիմաստությունը, երբ առաջարկվող խոստումը համանման հիմարների հավերժական ընկերակցությունն է։

- անմասն չեն մնում անդինյան գոյությունը հերքող եւ նպատակը բացառապես աշխարհիկում սահմանողները, որտեղ խրախուսվում է գիտակցության պահանջմունքի մեծացումը, ապա կենդանականի ներդաշնակումը դրան, բայց անգամ դրանք անմասն չեն «կրոնականությունից», ինչն այս դեպքում ժառանգվող հիշողությունն է, «սուրբ գիրքը» պատմությունը, որին հասու է առավելապես շառլատանների գրիչը (հենց միայն իրենցը)։

- .............................................................

.....................................................................

................................: ,

ինքնարարությունը տարբերվում է հանգամանքի անկախությամբ։ Դրանց հարաբերվելով (ներառյալ բոլոր ուսմունքներին) այն չի սահմանափակվում իրենից դուրս (նաեւ ներքին) ԱՌԿԱ հանգամանքներով, այլ հենց ինքն է սկսում սահմանել ՀԱՆԳԱՄԱՆՔ, ու, այլի տարբերությամբ, բացում է նաեւ արահետներ, որոնցում միայն հետո պետք է հայտնվի, երբեմն այնքան հեռու, որ դրանց հասնելու համար ստեղծում է իրեն երկայնորդ, ինչում արտահայտվում է երբեւէ հնարավոր, միակ բարձրացնող, խեղճությունից դուրս, մաքրամաքուր ինքնազոհությունը։

Այն չի հավակնում երբեւէ վերածվել ուսմունքի (այդպիսի հավակնությունն ինքնին դեմ է էությանը) ու ոչ թե խուսափում, այլ՝ առհասարակ չի անդրադառնում նպատակ սահմանող եւ դրանով իսկ անիմաստության

հանգեցնող հարցին՝ «ինչի՞ համար»։ Բացի այն, որ մարդու միտքը միշտ ճանաչողական շեղ ուղղությամբ է ընթացել, երբ այն տեսել է միայն հարցերի առաջադրման մեջ ու չի տեսել հակառակում, նաեւ դեռ ոչ մի իմաստնություն իրականում չի հասել պատճառի եւ հետեւանքի հարաբերակցության լրիվ ըմբռնմանը, ինչի համար էլ միտքը ստիպված է ետ գնալ այնքան հուսահատ, ինչքան առաջ է գնում աննպատակ։

Վերջապես, պատճառն ու հետեւանքը նույն արգանդի ծնունդ են, որտեղ ակնթարթների հաջորդականությունն էլ միանշանակ չէ, որ ստեղծում է դրանց «պատճառ-հետ-եւանք-նպատակ» համակարգ, քանզի, ինչպես առաջինը կարող է ծնվել, որ ծնվի երկրորդը, այնպես էլ երկրորդը կարող է հապաղել, որ ծնվի առաջինը, ինչպիսի մոլորեցումից էլ զերծ է ԻՆՔՆԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ (իմ անվանակոչմամբ՝ Բարձրագույն ԵՍ-ը), որն իր ձեւակերպման մեջ անգամ, հերքում է նպատակը՝ բացահայտելով դրա ճշմարիտ էությունը։

«Գնալու միակ պատճառը (հնարավորությունը) գնալու տեղ ունենալը չէ, բավական է նաեւ այն, երբ ցանկությունդ առկա տեղից գնալն է միայն (այդպես չէ՞)»։

203․

«Դե՞ռ, թե՞ արդեն». – ժամանակի հետ հարաբերվելու մասին։

204․

Մարդը՝ սոցիալական էակ.

Որպեսզի կապիկը կորցնի իր զվարթությունը, դրսեւորի տրամաբանական վարքագիծ ու լինի (կոչվի) հասարակություն, պետք է նրան պահել շարունակաբար սեղմվող վանդակում, ու պետք է ժամանակ առ ժամանակ նրան տալ լիիրավ, բայց կարճատեւ ազատություն (անգամ արտոնություն), որպեսզի նա շարունակի մնալ կապիկ։

205․

Իսկական փիլիսոփային առանձնացնում եմ՝ նրա մեջ տեսնելով երեխայի, ում ճանաչողական հետաքրքրասիրությունը, եթե ունենա նման հնարավորություն, ունակ է պայթացնել աշխարհը՝ առանց չարության նշույլի դեմքին։

Այս ունակությամբ՝ ինքս միշտ փիլիսոփա եմ։

206․

Ոչինչ նպատակ չէ, կամ՝ նպատակը «ոչինչն է»։

Ամենը, ինչ շրջապատում է մեզ (այդ թվում երեւակայորեն, ներառյալ ցանկություն եւ երազանք) միայն միջոցներ են, ու այդ առնչությամբ ինքնաճանաչողության մեջ էլ փոխվում է միայն այն, որ վերջինս, հընթացս, վերաճում է միաժամանակյա ինքնարարման։

207․

Եզակի անգամ անդրադառնալով Բարձրագույն Ես-ի ինքնարարմանը (կամ ինքնարարմանն առանց իմ անվանակոչման)՝ «ոչինչ նպատակ չէ, կամ՝ նպատակը ոչինչն է» կոնցեպտում, բավարար է նշել հենց միայն այն, որ «ինչի՞ համար» ինքնահարցադրումը որեւէ մեկի ծնվելուն չի նախորդել (հաջորդելուց էլ անպատասխան է մնացել, եթե բութ հավատով չի գոհացել)։ Ինքնարարման պարագայում փոխվում է միայն այն, որ ինքնարարը «ինչի՞ համար»-ը իր առնչությամբ բացառում է նաեւ ուրիշ(ներ)ի կողմից, որտեղ նա (այլից զատ) առնվազն իր ինքնանպատակայնությամբ բարձր է (ազատ է) ուրիշի նպատակայնություն լինելուց։

Նույն այս տրամաբանության մեջ են գտնվում նաեւ ինքնարարման մեջ «ուզում եմ», կամ «արարվել ինչ» եւ ածանցյալ այլ հարցերի պատասխանները (այդ հարցադրումները մարդ մնալու նկրտումներից ավելին չեն, երբ այստեղ նկրտումը հենց մարդու հաղթահարումն է)։

208․

Քանի որ իմ մենակությունը վայրի կենդանու (կուզեք՝ հենց անասունի) եւ աստվածային էությունների միաձուլում է (ինչպես կնկատեր Նիցշեն) ես հրաշալի եմ տեսնում ձեր միջի ամենամեծ (իրական) տականքին։

Դա նա է, ով մենակության մեջ էլ շարունակում է խորհել (լինել) բարոյական, սոցիալական, …, կարճ՝ մարդավայել։

Ու, առհասարակ, ձեր միջի տականքն ավելի շատ է, քան թվում է, եւ այլ՝ քան գիտեք։

209․

Մինչ դու մտածում ես, թե ինչպես ազատվել սարսափից, որը քեզ ներշնչում են մեղքերիդ ուրվականները, նրանք նոր միջոցներ են փնտրում՝ ինչպես հասկանալի հայտնել մոլորված գլխիդ ու վախվորած սրտիդ, թե որտեղ են զրպարտել քեզ։

Բայց նա, ով սրանում արդարացում տեսավ, դրանով միայն ընդունեց զրպարտվելու իր արժանիքը ու ոչնչով չտարբերվեց ներվածի խեղճությունից, անմեղի տգիտությունից եւ մեղքի արտոնյալ լկտիությունից, որոնք նույն այգու տարբեր պտուղներ են։

Այն, ինչ հայտնում են ուրվականները, այլ բան չէ, քան մարդուց վեր բարձրանալու ուղղու հուշում։

210․

«Ով ականջ ունի` կլսի, ով աչք ունի` կտեսնի». ու բոլորի ականջները մնացին սուր, աչքերը՝ բաց, եւ ոչ ոք չլսեց, չտեսավ ինքն իրեն (կամ ամենքն իր ականջի եւ աչքի ուղղությամբ լսեց ու տեսավ, ինչ ուզեց)։ Ընդհանուր եղավ միայն դժգոհությունը՝ «Այս ի՜նչ գարշահոտ է», որովհետեւ, այդուհանդերձ, յուրաքանչյուրը նաեւ քիթ ուներ, իսկ սպասումը՝ գարշելի հոտ։ Ու, քանի որ հարմարվողականությանը առավել ոչինչ չի նպաստում, քան այն, ինչն ընդհանուր է, բոլորը միավորվեցին ամբոխում (սոցիալական նախիր) որտեղ ցեղակցությունը որոշվում է բոլորին ծանոթ հոտով, ներցեղային մրցակցությունը՝ ականջի, աչքի, քթի չափերով:

Իսկ նա, ով հասկացավ խաբկանքը, որ ականջն ու աչքը նաեւ կարելի է (պետք է) փակել, հոտին չհարմարվեց, հոտով չներծծվեց. ցեղին (դարձավ) մնաց (ինձ հարազատ) օտար …

211․

Խելամտությունը կարող է (թերեւս պետք է) ինձ համարել անբարոյական, դե, օրինակ՝ ինչպես հիվանդն իր բժշկին՝ անմարդկային, երբ վերջինս բուժման համար նշանակել է սննդակարգ, որը նրա ախորժակին հաճելի չէ։ Բայց ինձ համարել բարոյականությունը ժխտող, նշանակում է՝ միտքը հեռու է խորաթափանցությունից (այլ կերպ՝ ստամոքսային է) եւ համարողին մնում է մաղթել երջանկություն։

212․

Եթե բարոյականությունը հնարավորություն ունենար զբաղվել իրեն կրող մարմնի բուժմամբ, նա անպայման կազատվեր մարմնի բորբոքված կույրաղիք կրոնից (բոլոր ճտաճյուղերով՝ ներառյալ աթեիզմը) հեռացման վիրահատությամբ կանցներ քաղցկեղային ուռուցքների՝ կառավարման բոլոր օղակների վրայով, …, վերջապես, մարմնից այլ բան չէր թողնի, քան մարսողական եւ բազմացման համակարգերը, ու մինչ դրանցից մարմնի՝ անճոռնի վերաճումն իբրեւ նույնություն, կապրեր հանգիստը վայրի ներդաշնակությամբ մարմնում։

Բայց բարոյականությունը հենց իրեն կրող մարմինն է ու այն հիվանդ է (հիվանդ էլ ծնվել է) եւ ինքնաբուժման արդեն ունակ չէ …

213․

Տկարներին եւ հիվանդներին ուղղված նրա ձգտման (նրանց օգտագործելու) մեջ վերմարդկային անխղճություն կա (որն, այո՛, սիրո պարագայում առաքինի հատկանիշ է ու հենց սեր է, բայց երբ սերն ինքնարարումն է) քանզի նա ձգտել է առնչվել մեծ ճշմարտությունների բացահայտմանը մոտ գտնվող հանգամանքներին, որտեղ գտնվողները բավարար արթուն չեն եղել, որ տեսնեն, ու եղել են տկար եւ հիվանդ, միայն, որովհետեւ չեն իմացել կամքի եւ առողջության այն մեծը, որն իրեն թույլ է տալիս տկարանալ եւ հիվանդանալ։ Նրանց օրհնությունը միայն նրանում է, որ օգտագործվել են բարձր նպատակի համար (ու բնավ չեն փրկվել)։

214․

Թերարժեքությունը կարող է արժեք ստեղծել իրեն հակադիր բեւեռով՝ նույն նպատակում։ Վստահաբար, սրա գիտականությունն ավելի լավ կբացատրեն գիտնականները, ովքեր (գիտնականներն առհասարակ), թերեւս, լավագույն (բայց, մեծամասամբ, իրենց սառած ԿՐՔՈՎ վանող տեսակով) պարզ տեսանելի օրինակն են, երբ մարդկանց ներքին շարժիչների գործարկումը (դրանց հզորացումը) պայմանավորում են հենց նրանց թերարժեքության բարդույթները որեւէ հարթությունում, որոնց ընդհանուրն այն է, որ բոլորը սոցիալական բովանդակության մեջ են։ Այնտեղ, որտեղ կա բարձրացում, կա ամոթ, ինչպես հերոսության մեջ վախն է, որին հարաբերվելուց ստացվող արդյունքը պայմանավորված է նրանով՝ զգացողը վրա՞ է, թե՞՝ տակ, անցնում է միջո՞վ, թե՞՝ շրջանցում ամեն (փչացնող) քայլով։

Ինքնարարը, ով գիտակցության թերություններից լավագույնս է դասեր քաղում, սպառելով միջավայրի տվածը, ինքն է սկսում հայտնվել այնտեղ, որտեղ պետք է լինի ԱՄՈԹ՝ մեծ ավելի ու էլ, ինչում նրա մարդուկը, որպես պետքության եզակի դեպքերից մեկը, օգտագործվում է իբրեւ սոցիալականում կողմնորոշող (որսորդական) շուն:

215․

Բառ, որի պարզությունը փոխվում է՝ ըստ արտահայտման միջավայրի, բառում շեշտադրվող տառի, … վերջապես, ըստ արտահայտման նպատակի եւ ընկալման հետեւանքի, որոնց առերեւույթ համապատասխանությունը կարող է վերանալ էլի պարզ հարցերով, օրինակ՝ «Ինչու՞ ասվեց բարեւ», «Ինչու՞ բարեւն այդպես ընկալվեց» …, ու միայն նրա համար, որ հարցերը հնչեցին, բարեւն այլեւս ՊԱՐԶ ԲԱՆ ՉԷ, ինչպես մտքի հանճարեղությունն է սահմանվում։

Ուրեմն, ի՞նչ է իրականում նկատի ունենում «մտքի պարզության» հանճարեղ գնահատումը, եթե ոչ, միայն, դրա նկատմամբ ականջների առատություն, եւ, իսկ ինչպե՞ս կարող է հանճարեղ լինել այն, ինչը հասու է շատերին, երբ «շատ»-ը «բոլոր»-ի մեծ մասն է, «բոլոր»-ը՝ հանճարեղության ուղիղ հակադրությունը։

Հասկանալի պատճառներով՝ չի կարելի թույլ տալ հիմարություն եւ վիճել հավատի հետ, հետեւաբար կարելի է ընդունել, որ մտքի պարզությունը աստվածներին հասու հանճարեղություն է, բայց քանի որ մեզ՝ ինքնարարներիս համար, ի տարբերություն նրանց, ինքնին է հակացուցված ամբոխավարությունը, հետեւաբար մտքի հանճարեղություն տեսնում եւ արտահայտում ենք դրա ԲԱՐԴՈՒԹՅԱՆ մեջ, ինչը, անշուշտ, չենք շփոթում մտքի բարդեցման հետ, քանզի մտքի բարդությունն այլ բան չէ, քան դրա պարզությունը (ՄՏՔԻ, ոչ ուրիշի ընկալման) կատարելության հասցնելու ձգտում։

216․

Որտեղ (երբ) շտապում ես, այնտեղ մահն է հետապնդում, որտեղ դանդաղում ես՝ կյանքն է առաջ անցնում, ու սա ճշգրիտ որոշիչն է՝ արդյոք արժե՞ ԱՅՆ-ը գնին, որ մահը կարող է բռնացնել, իսկ կյանքը՝ գնալ անհասանելի։

Ով երբեք չի ունեցել նման գնին արժանի ԱՅՆ(եր)-ը, չի ապրել ոչինչ, այդպիսինի լինելը բաղկացած է լոկ շտապողականություններից եւ հապաղումներից, քանզի ժամանակին ներդաշնակում երբեք չկա, բայց կա ներդաշնակությունը՝ նրանից դուրս, որտեղ հանգամանքը ոչ էլ ժամանակն է (ինքն իրենով պարզապես չկա) այլ հենց միայն շարժման ԻՄԱՍՏԸ։

217․

Ընկալելով այլ կերպ, քան, որ կարող են լինել (ինքնա)ճանաչողությանը նպաստող դիմադրություն, կրթարանները կան միայն համակարգի՝ միտք տափակեցնող մուրճի մաս, ու նրանում հայտնված (հնչող) անունները, որպես «մեծ դաստիարակներ», չունեն արդարացում միջակության ստեղծման ոճիրում, եթե անգամ իրենց կամքով չեն հայտնվել հանցակիցների շարքում, որովհետեւ, առնվազն, չեն ունեցել (դրսեւորել) համակարգի կողմից անօգտագործելի, միջակին՝ անհասկանալի բարձրություն, բացի այդ, անուններից շատերը «մեծացել են»՝ շնորհիվ մուրճի մխրճած՝ միջակության արգանդի։

Բացառություն են եզակիները, ում անունները հենց նրանց փչացնելու դիտավորությամբ է համակարգը ներառում իր մուրճում։ Նրանք չեն հայտնվել նախանձելի վիճակում, բայց չեմ ափսոսում, երբ, այդուհանդերձ, ունեն «սերունդ փչացնելու» առաքելության փոքր, բայց, էլի հնարավորություն։

218․

Եթե ապրելն առանձնահատուկ հեշտ չի տրվում, որովհետեւ ֆիզիկապես ունակ չես, անհոգ եղիր՝ առջեւում մահ կա,

Եթե առանձնահատուկ հեշտ չի տրվում, որովհետեւ ընկճված ես, անհոգ եղիր՝ առջեւում մահ կա, 

.............................................

.............................................

Եթե ապրելը հեշտ չի տրվում ու հանգամանքն ընդհանուր է, անհոգ եղիր՝ առջեւում մահ կա:

Եթե … ու հանգամանքը չկա, ցնծա՝ ինքնարարի «ախտանիշ» ունես ու ապրելուդ այլը չկա։

219․

Կա «ճշմարտություն», որով ամենաշատն են էշի քուռակին նախապատրաստում «մեծ» կյանքին, թե իբր «ամեն ինչ տրվում է դժվար, կամ թե դժվարությամբ տրվածը հատուկ իմաստ ունի, ընդհուպ, որ ամեն ինչ պետք է տրվի միայն ու միայն դժվարությամբ», այդ կերպ հեշտին տալով պղծվածության հատկանիշ։

Այն, ինչն իրականում ինձ պետք է եղել (իսկ որ ունեցածս հասարակ ցանկալին չէ, բավական է, որ դրա համար անթիվ են արյամբ քրտնողները) երբեք դժվարությամբ չի տրվել, բայց, որովհետեւ, երկար ճանապարհն անպայման նշանակում է, որ կա նաեւ կարճը (ինքնինն ու ինքնաբուխը, «պատահականը») ու ինչը որ վտանգավոր է, անպայման դժվարը չէ, դժվարության մեջ, վերջի վերջո, կա ձեռքբերումն էժանացնող բան, ձեռքբերողին՝ ցածրացնող, ու հաղթահարած դժվարություններով ինքնարժեքը մեծացնելու համընդհանուր սովորությունն ավելին չէ, քան շուկայական հնարք, շուկայի ճշմարտություն։

…

Մտրակով մարզված սովորությունը երբեք չի կարող համարվել բարձրի հատկանիշ։

…

Երկար քայլող մարդու մեջ նրան չորքոտանուց տարբերող քիչ բան է մնում։

220․

Անսեր կրքում ավելի շատ մաքրություն կա, քան՝ հակառակում, թեկուզ, երբ սեր է սրբադասված, որի (դասի) ընդհանուր հատկանիշներում «պատահականորեն» միշտ ներկա է անկենդանությունը։ Ի վերջո, սուրբ է համարվել այն, որտեղ ամենաշատն է եղել խոզություն։

Առանց բովանդակության լրիվության էլ, միայն հանգամանքով, որ անգամ համակարգն է կրքի դեմ մշտապես պայքարում (արգելքով ու այլասերմամբ) սուրը ճոճելով «սեր» հիմնավորումով, ամբողջի դեմ՝ մասով մյուսին հակառակ պայքարի պայմաններում հակված եմ նրան, որում կա կենդանություն (թեկուզ, կոչումով կենդանականություն):

221․

Որ բնությունը դեռ զարմացնում է (նաեւ մարդուն ինքն իր մեջ, գիտակցությանն՝ ինքն իր դեմ) ուղիղ վկայությունն է մինչ այս եղած ճանաչողության սահմանափակվածության՝ ներառյալ երեւակայությամբ, որպիսի պայմաններում էության երկատում է ստացել իմաստասիրությունը (բոլոր տեսությունները) որը, չգիտես ինչու, ամենի սկզբում եւ վերջում փնտրում է ավելի մեծ մի բան, քան կա կենտրոնում (որում է, առնվազն, ժամանակին ներկայով հարաբերվելով) ու հետո ընկճված կառչում է որեւէ վարկած(ներ)ից՝ իբրեւ հավատ, ապա հույսը հռչակում մարգարեություն, ինչից բանականությունը շարունակում է մնալ հուսահատության պարանոյիկ շրջանի մեջ։

Որ կամուրջը կետից կետ անցման է նախատեսված, չափազանց տրամաբանական է (հասու կենդանական բնազդին) վերմարդկային ճշմարտության ուղի լինելու համար, վերջապես, թե ինչպես եմ ծնվել եւ ինչպես եմ մեռնում (շնչել եմ հողում եւ արտաշնչելու եմ դրախտում կամ դժոխքում) իմացությունը ոչինչ չի փոխում նրանում, թե «ո՞վ եմ» այսօր …։

Ոչինչ (առնվազն) չի բացառում իմաստը, որ կամուրջը ոչ թե անցման, այլ՝ թռիչքի ուղի է, ցանկացած հաջորդ քայլը հենակետի վերածելու հնարավորությամբ, որից ստացված եռանկյունը, այլից զատ, ըստ գտնվելու անկյան, կարող է բացահայտել նաեւ մյուս երկու անկյունների («սկիզբ» ու «վերջ») իմացությունը՝ ըստ բացահայտող անկյան գտնվելու վայրի։ Բայց որ կամուրջը գոյության իմաստ չէ (մարդն ընդամենը անցում է) կասկած-հավատից անդին ճշմարտություն է, որի պարզությունը հենց իրարամերժ տեսությունների առատությունն է։

222․

Կիրքն ավելի շատ վստահություն է փնտրում, քան՝ սեր, կամ վստահություն

ավելի շատ (եւ գիտակցությանը իր ծագմամբ ավելի շուտ) կիրքն է փնտրում, քան՝ սերը։

Ի տարբերություն գիտակցման ցածր շրջանակի սիրո, որը բավականին հաջող ապրում են առանց լրիվ ինքնաբացահայտման (անգամ փակ) առանց բացահայտելու հրեշի էությունը, առավել եւս, դրա իմաստավորումը) կիրքը, անկախ գիտակցական շրջանակից, ունի միայն լրի՛վ ինքնաբացահայտման մղում, ու քանի որ այն երբեք չունի (չի կարող ունենալ) իր լրիվությանը համապատասխան սոցիալական միջավայր (ինչը նաեւ զերծ է պահում «անարխիզմից», քանզի հավաքական գիտակցությունը կառուցված չէ ազատության համար) ինքնաբացահայտման համար այն ձգտում է վստահության լոկալ միջավայրի, իսկ երբ չի հանդիպում, վստահություն է գտնում ինքնավնասող ինքնամեկուսացման մեջ, կամ կրողին դարձնում «անարխիստ»՝ հասցնելով պոռնկության։

Կրքի մղմանը սերը ներդաշնակվում է միայն, երբ ինքն է վերածվում վստահության միջավայրի, որտեղ սպառնացող վտանգը կույր հավատի վստահությունն է, ինչն անպայման ի հայտ է գալիս իբրեւ մոլորություն (ապա` նաեւ հիասթափություն) երբ սերը ինքնաճանաչողության եւ ինքնարարման

(«տիեզերական սեր») չէ։

Անկախ ի սկբանե առանձնացվածության եւ գիտակցման հաջորդականության, «տիեզերական սերը», այնուամենայնիվ, կիրքն ապրելու միակ բարձր միջավայրն է, իսկ միայն վստահությունը՝ ճշմարիտ բնականը։ Եվ նույն հակադարձությամբ, առանց կրքի սերը երբեք չունի հնարավորություն հասնելու ինքնաճանաչողության այն բարձրությանը, որին կարող է հասնել կրքով, այնուհետեւ, միաժամանակ, լինելով ինքնարարման։

223․

Պետք է հաղթահարվի, որ «վերադառնա» ու պատկանի անպայմանական՝ որպես Բարձրագույն (ինքնարար) Բանականություն (146)։

224․

Կիսատ է արեւայինների եւ անխռովների իմաստնությունը, ու կասկածելի են նրանց բացարձականացված ճշմարտությունները, հետեւաբար նրանց սերն՝ առ լույսը, քանզի ճանաչելիներ կան, որոնք տեսնելու համար հոգիդ պետք է անխնա խոշտանգես։

Իսկ թե ճշմարտությունները միայն հարաբերական են, դա միայն դրանց ընկալումից հեռու գտնվող «իմաստնության» արդարացումն է։

225․

Հոգատարություն ստանալուց առավել՝ հիվանդին հաճելի է իր խնամատարին արհամարհելու «արտոնությունը»։ Բայց գործարքն արդարացի է, քանզի խնամատարն էլ ստանում է իր բարոյական շահը «առաքինի գործից»՝ իբրեւ արհամարհանքի «հաղթահարում»։

Ես տեսե՛լ եմ խնամատարության առաքինի դրսեւորում՝ այնտեղ խնամատարը ծեծում էր հիվանդին, իսկ հիվանդը երախտազգաց էր։

226․

Ինքնարար գիտակցությունը հարգանքի տիրույթ ներս չի թողնում, ներսից էլ միանգամից է դուրս շպրտում նրան, ով փորձում է հանդես գալ` իբրեւ հեղինակություն, իսկ երբ «հեղինակությունը» ներկայացված է, նրա հետ նաեւ ներկայացնողներին։

227․

Երբ չունի ներկայից ապագա տանող բովանդակություն, անկախ նրանից ներկան հաճելի է դարձնում, թե՝ ոչ, պարզաբանում է այն, թե՝ խճճում, հուշն այլ բան չէ, քան միայն քնարան՝ ծանոթ երազի բովանդակությամբ, հանկարծահայտից էլ անպետք։

Սա՝ հուշագրության համար (բավարարման կյանք) եւ հուշերով (քնած կյանք) ապրելու անիմաստության ու արթմնի ապրելուն (ինքնարարմանը) հիշողության պիտանելիության մասին։

228․

Չի փոխում այն (48) ինքնարար(ություն)ը միայն պարզեցնում է իրեն բովանդակող տխրությունը (ինչը հակառակ չէ իր զվարթությանը …, որտեղ խռովքը դեմ չէ անդորրին, … ) այն մաքրում է ինչպես կպչունությունից, այնպես էլ վանող տհաճությունից, հղկում է մինչև այնպիսի ողորկության, որին սայթաքում են բոլորը, ովքեր փորձում են ներս գալ խղճի և/կամ հպարտության «ոտնամաններով»։ 

229․

Փոխադարձությունը հարաբերության ցուցիչ է, փոխադարձության ներդաշնակությունը՝ գերադրական աստիճանը հարաբերության ստացվածության, ինչը, սակայն, երբեք ինքնաճանաչողության, ապա եւ ինքնարարման չէ։ Ճիշտ հակառակը՝ սրանում ամենաշատն է փոխադարձության աններդաշնակությունը, քանզի հանգամանքում մեկը մյուսին կարող է կլանել անմնացորդ (որտեղ, սակայն (երբ) կլանվողը անհանգստություն չի զգում) հետեւաբար՝ չի մնում հաշվելի, …` փոխադարձելու ոչինչ։

230․

Այն ամենում, ինչը համարվում է չարիք, այլանդակություն …, պատահում է միայն այն բանի համար է համարվում, որ բարձր բանականությունների հասած ճանաչելիները միջակությունը կիրառ(ում)ել է՝ առանց ընկալելու դրանց էությունը, առավել եւս, առանց հասնելու դրանց լրիվ խորությանը։ Նույնը պատահում է այն ամենում, ինչը համարվում է բարիք, գեղեցկություն …։

Վերջապես, այն ամենում, ինչը դասակարգվում է ԼԱՎ ու ՎԱՏԻ, կա միայն էության միջակ ընկալում, միջակի դասակարգում՝ միջակության տիրույթում։

231․

Անհնար է ԲԱՆՆ ապրել ամբողջական, երբ ապրումիդ կա թեկուզ մեկ վկա, անգամ, երբ այդ վկան ինքդ ես։

…

Կարոտանք կա՝ պահանջում է մարդակերություն, անկարելիությունից ստանալով դրա վերապրուկային դրսեւորումներ, երբ ԲԱՆԸ մեկի, կամ երկուսի միմյանց լինելիությունը, էությունը, … ամենն է։

232․

Ինքնարարությունն ընկալել գոյության պայքարի, առավել եւս, սոցիալական մրցակցության համատեքստում, այն համարել գոյատեւելու եւ մրցակցելու միջոց, ուղիղ շեղում է դրա էությունից։ Բայց անգամ շեղ հայացքին, թեկուզ անհասկանալի, բայց տեսանելի է ինքնարարի հաղթանակած զվարթությունը նաեւ այնտեղ, որտեղ նա երեւակվում է պարտված։

233․

Ցածրին հաղթելը երբեք բարձրություն չէ, իսկ նրա անհարմարությունից ոչինչ այնքան հեշտ ու արդյունավետ չի ազատում, ինչքան նրան գամելը իր տիրույթին՝ թույլ տալով զգալ, որ այնտեղ ինքը հաղթել է, էլ ավելի՝ հավատալ, որ անպարտելի է։

234․

Հիվանդացած մարմնին, կամ հոգուն կողմնակի ոչինչ չի կարող բուժել, երբ այն կորցրել է ինքնաբուժման ունակությունը։

Առավել նրա նկատմամբ, ով գիտակցությամբ է հասել եզրագծին, անպետք են «հանունով» ձեւակերպված բոլոր պատճառները, այդ թվում հարազատ դեմքերի մատնանշմամբ, որովհետեւ, այդուհանդերձ, դրանց առկայությունը բավարար պայման չեն եղել նրա չհիվանդացման, կամ եզրագծին չհասնելու համար։

Եթե կարող է կոչվել օգնություն, ապա միայն ցույց տալով, կամ լինելով ապրելու կամքն արթնացնող, հետեւաբար՝ ինքնաբուժման ունակությունն ակտիվացնող այն ավելին, ինչը դուրս էր նրա իմացությունից, կամ ուղղակի ընդունել նրա հասվածությունը եւ տալ զվարթություն անցման մեջ, կամ նախորդող երկու կամերից այլ իմաստնությամբ պապանձվել ու, գոնե, չձանձրացնել։

Սրան հակառակ, արհամարհանքի է արժանի այն հիվանդը, ով, միաժամանակ, կորցրել է արժանապատվությունը եւ չի կտրում խրատով, խորհուրդով, կամ «հանունով» մեկնված ցանկացած ձեռք ու անցման հանգրվան է ընտրում (ինքնա)խղճահարությունը։

235․

Որ այն նախորդած բազմաթիվ հանգամանքների (այդ թվում իր մասնակցությամբ) համակցությունն է՝ իր վրա որոշիչ ազդեցությամբ, բայց ինքը կամովին ընդգրկված չի եղել դրանում, գիտակցությունը պատահականությունը վերլուծելու անհարմարություն է զգում եւ նախընտրում է դրանից արագ ազատվել «պատահական ոչինչ չի լինում» սահմանումով, կամ համակցությանը տալով էություն եւ իր կամքը ստորադասելով դրան (որտեղ, թեկուզ սխալ պատկերացմամբ, շոշափում է ճշմարտությունը, որ ցանկացած համակցություն (թեկուզ անշունչ) որն ունի դինամիկա, կարող է համարվել բանականություն)։

Փոխարենը, գիտակցությունը վերլուծությամբ ավելի շատ լինում է անհրաժեշտություններում, որտեղ, սակայն, ստիպված է ավելի շատ բացահայտել իր խաբված լինելը, եթե առաջնորդվի անկեղծ ինքնադիտմամբ։

Բարձր (ինքնարար) բանականությունը «պատահական ոչինչ չի լինում» ճշմարտությամբ ավարտելու փոխարեն՝ մեկնարկում է պատահականության ընկալումը՝ պատճառահետեւանքային հաստոցը (նախորդած համակցություն) վերագործարկելով ապագային միտված։

236․

Համեստությունն անգամ չարիքին է հմայք տալիս …

Համեստությունը բարձր ինտելեկտն է, առանց դրա՝ խեղճությունն է։

237․

Բութ կամքը, որպիսին կա «ամեն ինչ տանել կարողանալու» բարոյական խրատը, չի կարող կոչվել բարձրի հատկանիշ (ինչպես եւ խելամիտ` անկամությունը) քանզի նրա բծախնդիր արժանապատվությունը չի կարող իրեն թույլ տալ ապրել ցանկացած պայման, անգամ, երբ սահմանողը բնությունն է։

238․

Տառապանք է նաեւ (գուցե հենց ամենան), երբ մեծ ողբերգությունների համար հասունացած (արարված) հոգին ստիպված է ապրել մանր իրադարձություններ։ Այդ տառապանքը նրան, ինչպես մայրական պտուկին փոխարինող ռետինե ծծակը երեխային, միայն զբաղմունք է …

239․

Որ (ինքն)արարվել եմ, վկայությունն է այն բանի, որ կա(ն) տիեզերական սեր կրող մարդ(իկ)։ Բայց որ դեռ ապրում եմ, վկայությունն է այն բանի, որ դրանում նա (նրանք) դեռ կիսատ է(են):

240․

Ինձ չեն սիրում ավելի շատ ոչ այն բանի համար, որ չեն կարողանում դարձնել ծառա, այլ՝ իմ ծառան լինելը մերժելու։ «Տերերին» հատուցում եմ (ոչ կանխամտածված)՝ ինձ ընկերանալու նրանց հետագա փորձն արհամարհելով, իսկ «ծառաներին» հատուցելու ոչինչ չկա՝ նրանց անսերությունն անհատուցելի բերկրանք է։

241․

… այնուամենայնիվ, ծերության մեջ ամոթալի բան կա ինքնարարի՝ բարձր ճաշակին։

242․

Աստծո վերջին հանգրվանը հավատքը չէ (որտեղ զոհաբերվել է) եւ ինքն էլ հավատամք չէ, նա կախված է մարդու ինքնատիրապետման անկարողությունից, ու այստեղ է, որ նրա ինքնասպան ներկայությունը մշտնջենական է։

243․

Հրապարակից դուրս ու իշխանությունից այնկողմ՝ կա երրորդ-ՄԵԿ-ով հղի, անտերունչ մի այրի, անունը՝ ՀԱՅՐԵՆԻՔ։

244․

Այն, որ Հիտլերն ինքնասպան է եղել, վկայությունն է այն բանի, որ նրա մղումների հիմքում էլ եղել է անկեղծ սերը։ Եթե, այնուամենայնիվ, ինքնասպան չի եղել, նշանակում է՝ նա դավաճանել է այդ սերը։

245․

Ու կա հիմարի մի տեսակ, որ տենչում է փրկել նրանց, ովքեր համառորեն ուզում են (արժանի են) կործանվել։ Խղճի դափնին կրող այս «պայծառագլուխների» ի հայտ գալուց առավել, ոչինչ չի հատկորոշում միջավայրի անասնականացումը, ու ոչինչ այնքան չի վնասում մարդու ինքնարարմանը, ինչքան սրանց ժամանակյա հաջողությունը, կամ սերմանած, անասնապաշտություն ծնող հույսը։

Ինձ առանձնապես զվարճացնում է նմանների գոյության այն հատվածը, երբ իրենց հպարտությունը խժռում է իրենց թագը։

246․

Ինքնասուզումն արթնացնում է ցանկացած «օրորոցայինի» քնեցումից։ Ու (ապա) միայն այնտեղ է հայտնաբերվում հավերժական արթմնությունը տանելի դարձնող իսկականը՝ օրորոցայինն ինքզինքը։

247․

Ժամանակակից աշխարհում մարդիկ շարունակում են տրվել կրոնին՝ իրենց կրոնականությունից ազատվելու համար՝ իրենց ոչնչությունից ինչ-որ բանի վերածվելու զգացողության համար։ Ըստ իս, անտիկ ոչնչությունն ավելի հարգի էր՝ անկեղծությամբ (իմացության անհնարինությամբ) արդարացված։

248․

Երբ թվում է՝ տեսնում ես ամենը, քայլ արա վերեւ։ Երբ էլի է թվում, էլի քայլ արա …։ Քայլ արա այնքան, մինչեւ դադարես տեսնել ընդհուպ հենմանդ կետը ու կողմնորոշվելու համար ստիպված լինես հատակը շոշափել ձեռքերով, թեկուզ էլ չհասցնես ինքդ, բայց՝ որ լինես Բարձրագույն Ես-ի նախածնողը։

249․

Դեռ պիտի գան ու արդեն եկել են արհավիրքներ, որպիսին չի տեսել ոչ մի ազգ, ու չկա դրանք հաղթահարելու ազգային ոչ մի նպատակ՝ սին են եղել բոլորը։ Բայց քեզ միայն, բարեկա՛մս, ասում եմ՝ հենց այդ արհավիրքներն են լինելու սերմնացանը ազգի, որը չի լինելու արյան, հողի, կամ մշակույթի, լինելու է ազգ ինքնարարների …, միակը, ով ունակ է լինելու գիտության բերած՝ սահմանային ուղղահայաց ընկալումը զարգացնել այն աստիճանի, որ կլանի անգամ սահմանային այն միավորները, որոնք հորիզոնական չափմամբ մեծ են ավելի։ Սրանց էլ, անշուշտ, մարդիկ հարաբերվելու են ինչպես աստվածների՝ մի դեպքում ծառայելու, մեկ այլ դեպքում՝ նրանց կրկեսամարտիկի վերածելու համար, բայց ինչպես ցանկացած հարաբերություն, որի մի կողմը (թեկուզ թյուրիմացաբար) ընկալվել է իբրեւ աստված, սույն մեկն էլ է ավարտվելու արյան հեղեղով՝ տարբերությամբ, որ այս միակ դեպքում մարդը չի հաղթելու՝ զոհաբերվելու է բարձրին։

250․

ԲԱՐԻՆ ինքնաբավ է՝ ՉԱՐԻՆ չի ոչնչացնում, ՉԱՐՆ էլ զվարճասեր է՝ ԲԱՐՈՒ առկայությունը նրա կենսական անհրաժեշտությունն է, ուստի, եւ նրանց պայքարը մշտնջենական է ՄԱՐԴՈՒ սահմաններում, ինչն ուրվագծվում է այնտեղ, որտեղ ոչ միայն ականատեսն ենք միմյանց սպանելու նրանց (նշված) անկարողության, այլ՝ մասնակիցը (նրանց) միմյանց փրկելու։

Մարդ մնալու ընտրությունը միջակություն լինելու ընտրություն է, որի զարգացման բարձրակետը սահմանագծին վկայի վերածվելն է, եթե մինչ այդ չի զոհաբերվում ՄԵԿԻ հպարտությունը կորցնելու, ՄՅՈՒՍԻ՝ ձանձրույթի դատապարտվելու վախին։

Իրար դեմ մինչեւ միմյանց փրկելը պայքարից զատ, դեպք կա, երբ նրանք պայքարում են միասին, երբ ԲԱՐԻՆ ու ՉԱՐԸ չեն խաղում մարդով՝ ծառայում են մարդուն՝ մերժվում են մարդուց, ու դա միակ դեպքն է, որն ազդարարում է ինքնարարի ծննդի մասին՝ մարդու ընտրության մասին՝ չմնալու մարդ, չլինելու միջակություն, լինելու ինքն իր վկան …

Կրոնականությամբ հիվանդ միջակությունը, երբ համարձակություն ունենա առերեսվել իրեն սպառնացող (միակ փրկող) այս ճշմարտությանը, կարող է ԲԱՐԻՆ ու ՉԱՐԸ փոխարինել ԱՍՏՎԱԾ ու ՆԵՌ, այլոք՝ ՍՊԻՏԱԿ ու ՍԵՎ, ուրիշներն էլ …

251․

Տարածաժամանակային կոնտինուումը գիտակցության համար միայն տեսականորեն է անքակտելի ամբողջականություն, գործնականում գիտակցությունը դրանց հարաբերվում է անջատ՝ ըստ անցյալին կամ ապագային իր ունեցած միտումի, ինչին համապատասխան՝ ներկան մի դեպքում տարածություն է, մյուսում՝ ժամանակ։

Գիտակցության զրոյականությունը, ինչին ձգտում է բարձր (ինքնարար) բանականությունը, միակ կոնտինուումն է, որտեղ տարածությունն ու ժամանակը, որպես կետ ու ակնթարթ, կարող են երեւակվել անքակտելի ամբողջականությամբ՝ բացահայտելով ՄԵԾՆ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ, որը չունի անցյալ ու ապագա, միայն ներկա …

252․

«Ավելին չես նրանից, ինչ սիրում ես» ճշմարտությունը միջակության դաջվածք է, ինչից զերծ լինելու բացառություն ոչ ոք չունի։

Մեկը դաջվածքից փորձում է ազատվել անսերությամբ՝ կոչվելով ոչնչություն,

մյուսը՝ գերագնահատելով այն, ինչ սիրում է՝ կոչվելով չնչինություն,

ոչնչության եւ չնչինության երկատում է ստանում նա, ով փորձում է՝ իր սերն ուղղելով աստվածներին եւ/կամ երկնային կերպարանքներին։

Դաջվածքից չի ազատվում նաեւ նա, ով հաղթահարելով՝ սերը ճանաչել է իբրեւ Բարձրագույն (ինքնարար) Բանականություն (223), բայց, որովհետեւ, չի էլ փորձում՝ այդ «ամոթը» կրում է որպես (այլեւս) հմայքի տարր։

253․

Համատիեզերական չափման գործընթացներում, անհատապես, թե հավաքականորեն, մարդը նշանակությամբ ոչինչ է, բայց հենց միայն չափումների գիտակցումն ու երեւույթների իմացականացումը (արարչականության հիմք), անհատապես եւ հավաքականորեն, նրան կարեւորությամբ դարձնում է հատուկ։ Եվ սա (դեռ փոքրիկ) ակնարկն է առ այն, որ ինքնարարման ձգտումը մարդուն առաջնորդելու է հավերժական լինելիության առեղծվածում` որպես (նաեւ) արդեն գիտական հենք-հիմնավորում-ձգտում:

254․

Այո, բայց քամահրանք չկա իմ հայացքում բարձրից, որտեղից, մեծամասամբ, մարդիկ մարդուկներ են, իսկ գիտակցության «կենսոլորտից» անդին՝ զգայական չափումներից դուրս գտնվող բանականությունների(ս) միջեւ կա միայն հիացմունք:

255․

Արդեն իսկ մեկնարկած շարունակականությամբ (ինչն օբյեկտիվորեն անխուսափելին է) գիտությունը մի օր նոր, ավելի սուր կոնֆլիկտայնությամբ է առաջադրելու մարդու սահմանման (ճանաչողական) պրոբլեմը, ու թեպետ քիչ է դրա անվիճարկելի բացատրությանը երբեւէ հասնելու հավանականությունը, բայց միանշանակ է, որ ընտրված բացատրությունը խարխլելու է առկա, ապա կազմավորելու է պատմականորեն հայտնի բոլորից տարբեր բարոյական համակարգ (մասնավորապես, պատասխանելով «կարո՞ղ է մարդուց ծնվածը (արարվածը) համարվել ոչ մարդ (եւ հակառակը) կարո՞ղ է մարդ ծնվածը (արարվածը) դադարել համարվել մարդ (եւ հակառակը) կարո՞ղ է բոլոր օրգան-համակարգերը փոխարինած մարդը համարվել մարդ,...» հարցերին) իսկ փոխարինելիության կոնտեքստում ամենավիճարկելին լինելու է բանականությունը եւ ոչ մի այլ կենսաբանական օրգան, զգայական, կամ

զգացական ունակություն։

Ու սրան չհասնելու միակ պայմանը կնշանակի վերջ իմացաբանական զարգացմանը, հետեւաբար՝ մարդկությանը։

256․

Շնորհիվ հանգամանքների, որոնց համակցության արդյունքում արարվե՞լ ես/կաս, թե՞ հանգամանքների, որոնք խոչընդոտել են չարարմանդ/կործանմանդ …։

Ունա՞կ է արդյոք ինքնաճանաչումդ, որի միջոցը, հետո նաեւ նպատակը, ինքնախաբեությունից ազատականացման անսահմանություն է, հաղթահարել բարոյականության էմպիրիկ պատրանքը ու ծնողներիդ մեջ էլ տեսնել (կամ առնվազն չբացառել) արարմանդ/լինելուդ նպաստած ոչ առաջին (ընդհուպ որպես գիտակցում եւ ցանկություն) իսկ որոշ դեպքերում նաեւ հակառակ դիտավորությամբ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔ, ապա ընդհանրացնող դատողությամբ տեսնել ճշմարտությունը, որտեղ բնությանն էլ, առավելագույնը ու այն էլ վերապահումով, կարելի է պատվել միայն «խորթ մայր» անվանակոչումով՝ ընդունելով, որ, դեռեւս լիարժեք չբացատրված փոխշահավետությամբ, այն միայն մարդու գոյատեւման հնարավորություն է ու, միաժամանակ, մարդու գոյությանը սպառնացող առաջին հանգամանքածին էությունը, որի ամենպահյա հաղթահարման անհրաժեշտությունն է այլոց թվում, որ նպաստում է զարգացմանը եւ արդեն առաջադրում ինքնարարման գիտակցականացումը՝ իբրեւ ապագայի առաջնահերթություն, որտեղ բացահայտվելու է նաեւ, որ արարման անգիտակցականության շրջանում էլ չի եղել (չկա) այլ առաջնորդում, քան ԻՆՔՆԱ-ն է։

257․

Ինչու՞ ենք ապրում, եթե, միեւնույն է, մահանալու ենք.

Առերեւույթ սովորականության վերածված, բայց միշտ անպատասխան մնացած ու բազմաթիվ «գիտական» եւ ոչ գիտական սնահավատությունների առաջացման պատճառ հարցը, որը հնչեց յոթամյա աղջկաս շուրթերից (գուցե նաեւ հենց նրա համար, որ հնչել էր երեխայի կողմից) ամիսներ շարունակ բռնանում էր գիտակցությանս եւ եզակի կպչունությամբ ստիպում պատասխանել։

- Մառա. «Բա խի՞ ենք ապրում, որ մեկա մահանալու ենք»։

- Գորշ (խորհում). յուրաքանչյուր հարցի, անկախ բարդության աստիճանից, պատասխանը գիտակցելուց հետո այն այլեւս մեզ թվում է պարզ մի բան եւ առաջ է բերում «Ինչպե՞ս չէի տեսնում» զարմանքը։ Տվյալ պարագայում ճիշտ կլինի նաեւ «Ինչո՞ւ չէի տեսնում»-ը, քանզի իրականում ոչ թե թվում է, այլ ցանկացած պատասխան ինքնին պարզություն է, բարդն այն տեսնելու ընթացքն է (հետո ինչպես պարզվում է՝ պարզապես տեսնելն է) ինչը սխալմամբ վերագրում ենք հարցին եւ պատասխանին՝ իբրեւ դրանց հատկանիշ։ Պատասխանները քողարկվում են որեւէ վերմարդկային բանականության կողմից, թե դասավորվում են ինքնին, երկու դեպքում էլ միանշանակ է, որ դրանք ունեն գտնվելու երկու տեղ՝ փնտրողից դուրս եւ փնտրողի մեջ, այլ իմաստով՝ փնտրողը պատասխանները չի պայմանավորում իրենով, կամ՝ պայմանավորում է, ինչի արդյունքում մարդը, ելնելով ժամանակշրջանի գերակայող փիլիսոփայություններից, պարբերաբար հայտնվում ու երկատվում է երկու ԿԱՄ-երի՝ «Ոչինչ իրենից կախված չէ» եւ «Ամեն ինչ կախված է իրենից», ու երկու դեպքում էլ սխալվում է՝ մի դեպքում հայտնվելով ստատիկ տհասության, մյուս դեպքում՝ դինամիկ ինքնախաբեության մեջ։ Այս երկատումից փրկում եւ երկու ԿԱՄ-երը ԵՎ-ով միակցում է դատողության շարունակությունը.

Անսահմանության մեջ մենք հանդիպում ենք երկու խոչընդոտի՝ (դեռ) ֆիզիկական մահ եւ «ոչինչ հնարավոր չէ փոխել» գիտակցական կողպեք (ինչը, հոգեւոր իմաստով, մահվանը նախորդող մահացում է)։ Առաջինը հաղթահարում ենք հավաքականորեն, իսկ երկրորդից փրկում են անկանխատեսելի աղետները, որոնք ստիպում են դուրս գալ անիմանալիության եւ ինքնախաբեության կենսակերպից եւ ճանաչել ՆՈՐ ՃՇՄԱՐԻՏԸ։ Բայց բախտն անվերջ չի կարող ժպտալ մեզ, բացի այդ, բարենպաստ հանգամանքների մշտնջենակությունն էլ դանդաղ մահվան ընտրություն է, եթե անիմանալիի հորձանուտում համարվի մեր միակ փարոսը, քանզի այն ստիպելու է մնալ «կամակոր աստվածների» գերին, նույնն է, թե մեր իսկ տհասության եւ ինքնախաբեության, ինչը գոյությանը սպառնացող վտանգներում վերջին տեղում չէ։ Հետեւաբար, չկա այլ հուսալի երաշխիք, քան մեզանից դուրս գտնվող հանգամանքների ենթարկումը մեր կամքին, ինչի համար, նախ, պետք է ճանաչել դրանք եւ ճանաչել ճանաչելու հնարավորությունները (նաեւ ստեղծելով դրանք) ինչը համակցության մեջ այլ բան չէ, քան հենց (ինքնա)ճանաչողություն, ապա նաեւ (ինքն)արարում:

Այստեղ, ապագայում ապացուցվելու համոզմունքով, ինձ թույլ եմ տալիս միայն մեկ «հավատալիք» առ այն, որ առաջնորդումից զատ, (ինքն)արարումը սահմանվելու է նաեւ որպես ամեն ինչին նախորդած ճշմարտություն։

Եվ ուրեմն, «Բա խի՞ ենք ապրում, որ մեկա մահանալու ենք» հարցը, որին այլ պայմաններում հնչելու դեպքում կարելի էր պատասխանել «Բա խի՞ չապրենք, որ մեկա մահանալու ենք» հակահարցով, իրականում անպատասխան չէ, պատասխանը բարդ չէ, տեսնելն էլ հնարավոր է ու հարցը ինքնին գոյության պատասխան է։

- Մառա. «Բա խի՞ ենք ապրում, որ մեկա մահանալու ենք»:

- Գորշ. «Այդ հարցի համար էլ ապրում ենք»։ Եվ շնորհակալություն ինքնարարման գաղափարի գիտականացմանը նպաստելու համար։

258․

Մարդ ինքնարար, կամ՝ փիլիսոփայության վերածնունդը.

Նույն արգանդից ծնված ու/բայց մինչեւ փոխադարձ արհամարհանք օտարացած, լայն իմաստով եւ համակցությամբ, գիտության ՀՈՒՄԱՆԻՏԱՐԻ (ներառյալ արվեստ) ու ԲՆԱԿԱՆԻ (ներառյալ լճացման փուլին հասնող տեխնիկական եւ IT) հանդիպումն ու համատեղ արարչության չափ մերձեցումն անխուսափելի է, եթե չենք ընտրելու պահպանողական դանդաղ ինքնասպանությունը։ Դա կլինի հանգամանքների թելադրանքով, թե՞ մենք ինքներս կստեղծենք դրան նպաստող ԲԱՐՈՅԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ, պայմանավորված է նրանից, թե ինչ հետեւություն ենք անելու դարի բացահայտումից՝ ըստ որի, ճանաչելիի համեմատ տգիտություն է մեր իմացության չափը, իսկ արարչականության մեջ դեռ նորածին էլ չենք։

Այնուհանդերձ, «ԱՆԲԱՐՈՅԱԿԱՆՆԵՐԻՍ» առաջադրած գաղափարը, ըստ որի ՄԱՐԴՆ արդեն սահմանվում է ոչ թե ԲԱՆԱԿԱՆ, այլ՝ ԻՆՔՆԱՐԱՐ, որի համեմատ ներկայիս մարդը անբանական էակ է, գնալով, թեկուզ դեռ տարբեր ձեւակերպումներով, երբեմն էլ չգիտակցված, ավելի ու ավելի հաճախ է նշվում ստեղծագործ մտքերի կողմից՝ կրելով նույն վերաբերմունքը, ինչը կրում էին բնական գիտությունները կրոնի եւ սնահավատության կողմից։ Այսօր այդ կրոնի եւ սնահավատության տգիտություն մտրակի դերը կատարում են նեխած ու միայն նկարագրությամբ զբաղված արվեստը, գրականությունը … եւ առավելապես նույնի ձեւափոխությամբ զբաղված տեխնիկական, թվային … գիտությունները։

Միայն այն, որ «աստվածները» ոչ միայն չեն սպանվում, այլ վերաձեւակերպվում ու անգամ հին բովանդակությամբ շարունակում են գոյություն ունենալ մեծամասնության գիտակցության մեջ, բավարար է, որ հավաքականորեն համարվենք ոչ թե բանական էակ, այլ՝ «բանական անասուն»։

Ո՞րն է լինելու հավաքական ուղղությունը, «աստվածները» դեռ է՞լ որ դարում են խորհրդանշելու մեր տգիտությունը, անկանխատեսելի է, բայց ԻՆՔՆԱՐԱՐՆԵՐԻ գոյության ակնարկն արդեն այսօր հույս է տալիս, որ չի լինի անդառնալի ուշացած։

Այլից զատ, ըստ այսմ, ցանկացած գիտություն, արվեստ, գրականություն …, որն իր մեջ չի կրում ինքնարարման փիլիսոփայությունը եւ/կամ չի սերվում դրանից, որտեղ եղել է վերը նշված ՀԱՆԴԻՊՈՒՄԸ, համարվում է միջակություն, ինքնարարների սերնդի համար՝ կենդանականություն։

259․

Պատահականության մասին.

Չկա ոչինչ, որ պատահի ոչ ինքնաճանաչողության, ապա եւ ինքնարարման համար, ինչ էլ պատահում է, պետք է դարձնել «համար»՝ միայն այս դեպքում է կամքը հակադիր (անպատեհ) հանգամանքի նկատմամբ վերածվում սուբյեկտի, միայն այս ձեւում գոյություն ունի կամքի ազատությունը։

Ինքնարարը, որպես մարդու հաջորդ (բարձրագույն) տեսակ, միակն է, ում համար «կամքի ազատությունը» բնութագրող հատկանիշից զատ, տեսակի (այլ) անվանումն է՝ մարդ ինքնարար - կամքի ազատությամբ մարդ։

260․

Մարդը, կամ ինքն իրեն ընկալում է գիտակցականի բովանդակությամբ՝ կոչվելով առողջ բանականություն, կամ ենթա(ան)գիտակցականի՝ կոչվելով հիվանդ բանականություն, որպիսիք, կայուն դրսեւորմամբ, ամենայն հավանականությամբ հանդիսանում են միայն հոգեկան հիվանդները։ Ընդ որում, ինքն իրեն ընկալելը հեռու է նրանից, որ կոչվի ազատ կամքի դրսեւորում, այն առավելապես պարտադրված (ակամա) հանգամանք է, որում հայտնվել է։ Ու սա այն բանի համար, որ որոշումների մասին գիտակցությունն իմանում է հետո, քան այն կայացվում է (միշտ) ենթա(ան)գիտակցականում, ու սրանց միջեւ առկա տիրույթում եւ ժամանակում հայտնվելն անհաղթահարելի խոչընդոտ է սովորական (առողջ) բանականության համար, քանզի դրանց տարածաժամանակային չափումներն անհամադրելի են. առողջ գիտակցությունը չի կարողանում ընկալել կետի տարածականությունը, ակնթարթի՝ ժամանակայնությունը, առավելագույնը, որ նրան հաջողվում է, երբեմն զարմանքով արձանագրել որոշման եւ կատարման համընկնում (անգամ որոշման մասին իմացության հաջորդում կատարումին) ինքն իր որոշմանը ընդդիմացում, բայց չանելու անկարողություն, իր իսկ կատարումին անհամաձայնություն, …, վերջապես ինքնահակադրություն, ընդ որում, գիտակցությունն ընկալում է ենթա(ան)գիտակցականից հաղորդվողի միայն այն մասը եւ ձեւը, ինչքանին եւ ինչպես ունակ է իր սահմանափակվածությամբ, հետեւաբար, ստացածի ճիշտ ընկալու՛ մն էլ անժխտելի չէ («արդյո՞ք»-ը միշտ կա)։ Ըստ այդմ, առողջ գիտակցությունն իրականում միայն կատարող է (կամայնությունը թվացյալ է) հիվանդը՝ առանց կատարողի անպետքություն։

Առանձնահատուկները, որոնք առողջ բանականության համեմատ համարվում են հանճարեղ, պարզապես անկայուն առողջներն են, ովքեր պարբերական հիվանդացմամբ բախտ/դժբախտություն են ունենում հայտնվել ենթա(ան)գիտակցականի եւ գիտակցականի միջեւ առկա տիրույթում՝ կատարողով (գիտակցությամբ) հաղորդակցվելով ան(ենթա)գիտակցականում առկա անսահման իմացությանն ու որոշումների կայացմանը՝ կոչվելով արարող, բայց ոչ ինքնարար, քանի դեռ այստեղ էլ չկա ազատ կամքի գոյություն, կա ակամա հանգամանք (կոչվող բախտ/դժբախտություն, տաղանդ, շնորհ …) ինչի կամայնությանը ձգտելուն ու վերածելուն կոչված են բացառապես ԻՆՔՆԱՐԱՐՆԵՐԸ։

261․

Չեմ սիրում, նաեւ, ինձ ուղղված ներողությունը. հայտնողին փոքրացնում է այն շատի համեմատ, որ կարող էր ինձանից վերցնել։ Սիրում եմ ինքնաներումը՝ այն շատի, ընդհուպ «ինք»-իս անխնա յուրացումը։

Ինքս մեղքում մեծ եմ այնքան, որ մեկ խոցվողը երբեք չի դադարում կողոպտվել, բայց արդեն նաեւ, որպես իր արարման լիությունից հոսելու տեղ։

262.

Քանի՜ անգամներ է թվացել, թե ահա՛, ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկում երեւակվում է կյանքի սահմանումը, բայց իրականում, ընդամենը, եղել է մահվան տեսակների հերթական համալրումը, եւ դասակարգումը լոկ ըստ անվանումների, թե ով ինչ է սիրել, նաեւ, թե ով ինչքան ինքն իրեն չի սիրել՝ չի՛ ճանաչել, չի՛ սպանել ու չի՛ (ինքնա)սպանվել. մահացել, բայց չի՜ ծնվել` ինքնարարմամբ չի՛ սահմանվել։

263.

Ժպտում եմ շտապողներին, նաեւ ակամաներին, երբ պատկերացնում եմ իրենց ծնվելուն սպասողների շարքն ու նրանց պատասխան ակնկալող ագահ հայացքները, ու միայն երկրորդներին՝ ըմբռնման թանձր տխրությամբ, իսկ առաջիններին՝ … նրանց ոչինչ էլ չի փրկի։

264.

Տխրությունից առավել, անտանելի է այն տեւականորեն կորցնելը։ Ոչինչ եւ ոչ ոք չկարողացավ տալ ինձ ինքնադիտման այդ հայելու կայունը՝ բոլոր դեպքերն ավարտվ(-եցին)ում են իմ փշրող հռհռոցով, ու դա մնաց միակ կայուն իրողությունը, որը ներարկեցի տխրությամբ։

265.

Այն աղետից, որը սովորեցնելու համար է, ոչ մի ուսուցչություն չի կարող փրկել։ Կան արթնացումներ, որոնց համար անձամբ նեռին է պետք հրավիրել …, ու այնպիսիք, որոնց համար պետք է նեռ լինել։

266.

… որովհետեւ միշտ կիսատ ենք մեռել

ու վեր չենք հառնել մոխրից,

փտած բնին շիվ ենք աճել

ու արմատ չենք բռնել հողից։

267.

Ինչպե՞ս կարող է բարձր եւ բարձրացնող լինել սերը նրա, ում կրոնը փրկության աղերս է, պատմությունը՝ փրկվելու փորձարարություն, քաղաքական գիտակցությունը՝ փրկելու խոստումների կշռում, …

Ինչպե՞ս կարող է ցածր եւ ցածրացնող չլինել սերը նրա, ում գրականությունը ողբաբառաչանք է հուսախաբության՝ աղերսանքում, փորձարարության մեջ ու խոստումներում, …

Բայց, նաեւ, ինչպե՞ս կարող է այսչափ ինքնաոչնչացման հակված սերն այսքան երկար մեռնել …

… այսքան մեռնել ու չգիտակցել, որ ոչ թե փրկվելու, այլ՝ ինքնարարման համար է ստեղծվել։

268.

Այնպիսի բարոյականության միջավայրում, որտեղ ընտրությունը «պառաված կույսի» եւ «կուսացած պառավի» մեջ է, սերը, որպես բարձր բանականություն, նախընտրում է «պոռնկատանը» ինքնամոռացվել …

269.

Սեփական վեհության ստվերում խեղճացել ես, բայց արեւիցդ շեղող մահիկը եւս գոյություն ունի արեւովդ։ Մահաբեր օղակից դուրս գալու համար՝ պետք է մեռնես, պետք է վերածնուդդ հետաձգող փրկչությունները մեկ անգամ մերժես, կիսախավարում հայտնվելու (մնալու) փոխարեն՝ մեկ անգամ ինքդ խավարն ընտրես՝ թանձր այնքան, որ մահիկն էլ մահանա, մոլորությունդ էլ արեւից՝ քավություն ստանա։

270.

Էլի փորձանք թակեց դուռդ, որ արթնացնի,

իսկ դու նորից ննջեցնող «փրկչի» ձեռքը բռնեցիր …

Բայց լուր ունեմ ապագայից քեզ համար,

որ պետք է լսես ամոթահար,

քանզի խոսքն է ժառանգիդ՝

թողածովդ լծակիր.

«Արթնանալդ ընտրելիք չէր, հա՜յր,

բախտդ էր արեւագիր,

ու այս խոսքից էլ բացի,

մեզ ոչինչ կապող չկա,

քանզի (երբ) քո՛ փոխարեն՝

ես դարձա ինքնարար,

վարդապետի փոխարեն՝

դեռ (միայն) նախահայր»։

271.

Սերը բարձր բանականություն է, սիրել՝ կնշանակի ձգտել բանականության բարձրագույնին, սիրել միմյանց՝ կնշանակի ձգտել միասին։

Բայց այստեղ բանն այն մասին է, որ ցածր ինտելեկտը, առավել եւս հիմարը, ընդունակ չէ սիրել, եւ այն, ինչ հասարակացված բառի ներքո հաճախակի լսվում է (թեկուզ անկեղծ) այլ բան չէ, քան գիտակցականորեն ձեւափոխված դրսեւորում նույն կենդանականության, որպիսին բնազդային մակարդակում կրում են այլ կենդանիները, ու սրանց մոտ էլ, վաղուց ոչ զարմանալիորեն, արձանագրվում են հատկանիշներ, որոնք վերացնում են դրանց առանձնահատուկ մարդապատկան լինելը, որոնցով մարդիկ սովոր են բնութագրել սերը, համարվել սերը ճանաչող եւ սիրող։

272.

Իրար ատող անտիպոդնե՛ր, ձեր փոխադարձ պետքությունն անշուշտ մեծ է, ձեր փոխադարձ սերն իրապես անկեղծ է, ինչպես որ սերը գիշատչի եւ զոհի միջեւ, եւ դուք անկասկած խելամիտ եք ձեր սիրո մեջ, երբ միանգամից չեք հոշոտում ու հոշոտվում՝ սպառվելու փոխարեն նախընտրում եք իրար պայմանավորող տեւականությունը, ու սրանով, խելամիտ լինելուց զատ, ձեր սերը նաեւ ուտելու եւ ուտվելու ճաշակ, էթիկա, էսթետիկա ունի։ Դուք նաեւ հանճարեղություն ունեք ձեր սիրո մեջ, երբ նույնն անում եք՝ ըստ տեսակով առանձնացած համայնքների, համայնքների ներսում՝ առանձնացված տարատեսակի, ինչը չի կարողացել անել բնությունը կենդանականության իր հանկարծաստեղծության մեջ։

273.

- Ի՞նչ անել համատարած հրդեհի պայմաններում, երբ անհատապես է՛լ ոչինչ անել չես կարող։

- Չնմանվել ոչ նրանց, ովքեր աղերսում են փրկություն, ոչ էլ, նամանավանդ, նրանց, ովքեր մորթապաշտորեն են փրկվում։

Նույն կրակից վառել վերջին ծխախոտը ու իրողությանը հետեւել՝ իբրեւ արվեստի հանճարեղ գործի, չէ որ, վերջին հաշվով, այդպիսիք հենց ողբերգություններն են։

Մոխրանալ քահ-քահ ծիծաղով ու չլինել ամենքի պես մորթապաշտ եւ/կամ աղերսող։

274.

Ինչու՞ իմանալ ճշմարտությունը, ինչու՞մն է ճշմարտության նպատակայնությունն առհասարակ,

թեկուզ միայն նրա համար (նրանում) որ զսպանակն ուղղվի կամ, գոնե, թուլանա, անցյալին հենված, բայց միշտ ներկայում խտացող չիմացությունը չբացվի հանկարծակի ու չճզմի ապագայի անորոշություն պատին։

275.

Բարձրագույն Ես-ը հանրակեցության կազմակերպիչ.

Ճորտի համար արդարամտության դրսեւորման օրինակը վարակիչ լինել չի կարող, գուցե նրա հիացմունքը շարժում է, բայց դա էլ ներծծված է նախանձով, իսկ տեսնելով, թե արդյունքում ինչ պետք է հաղթահարի, սարսափած ավելի է խորանում ստրկության մեջ։ Ընդ որում, կես բահ խորությամբ շերտն է նրան պարտադրվում, մնացածն ինքն է իր համար ճանկռում, ու այնքան խորը, որ որեւէ աստված չի կարող փրկության ձեռքն այդչափ երկարացնել։

Կեղծիք է նաեւ՝ արդարությունը պայմանավորել խղճով։ Խիղճը հենց այն փտախտն է, որն այլանդակում է արդարությունը, հետեւաբար՝ ամեն բան։ Արդարությունն այլ բան չէ, քան համաձուլվածքը բարձր բանականության եւ ամուր կամքի, հետեւաբար նա, ով հավակնում է դրսեւորել հանրային աստիճանի արդարամտություն, պետք է դաժանությունը դարձնի իր սիրո առհավատչյան եւ բահը վերցնելուց հետո իսկ ճորտերին թաղի իրենց հորում՝ հնարավոր սողանքների պատճառով նրանց ազատականացումը կանխելու համար, քանզի իր կամքից անկախ ազատություն ստացած ճորտը չի կարող անել ոչինչ, քան միայն գարշանք տարածելն է, իսկ ճորտի կամային ազատականացում երբեք չի լինում՝ Ես-ը կամ ինքն իրեն տեր է, կամ՝ ուրիշի ճորտ, մնացածն ընթացիկ հարաբերականություններ են։

276.

Պատահականությունը՝ իբրեւ աստծո կեղծանուն, կամ անստորագիր գործելու միջոց, կամ արտահայտվելու մեթոդ (եւ այլն) համարելու փոխարեն՝ ավելի ճիշտ է նրան հենց որպես պատահականություն էլ սահմանել, այլից զատ, որի ներքո կարող էին հաշտվել բոլոր կրոնները, բայց կրոնը հո հաշտության համար չէ՞. այն պատահականությանն ամենամոտ կանգնած կանխամտածված չարիքն է։

Միակ խաղը, որտեղ աստված բացակա է, ճատրակն է, ու այստեղ միտքը ոչ այնքան կամքի (բանականության) ազատության խորհուրդի մասին է, որքան մարդու ինքնարարման, եւ խաղը լավագույնս է պատկերում բարձր բանականության անարատությունը խղճից եւ հպարտությունից, ինքնարարման ընթացքն իր ողջ հմայքով` զոհաբերությունից մինչեւ սպանություն, ինքնազոհությունից մինչեւ վերածնունդ, որտեղ նախասահմանում, ապա եւ առաջնորդում է բացառապես սերը՝ առ Բարձրագույն Ես-ը։

277.

Չկա ո՛չ ընդհանուր դժբախտություն, ո՛չ էլ, նամանավանդ, ընդհանուր երջանկություն։ Նույնիսկ այն պարագայում, որ մայրամուտն ու արեւածագը բոլորի համար են, դրանց ապրումն ըստ ամենքի է ու մեկինը երբեք ուրիշինը չէ։ Բայց եթե, այնուամենայնիվ, կա ինչ-որ ճղճիմ մխիթարանք նրանում, թե իբր կա ընդհանուր դժբախտություն եւ այն միավորում է մարդկանց, ապա ճշմարտությունն այն է, որ ընդհանուր դժբախտությունն ընդամենը բացահայտում է, թե ինչքան անջատ եւ հեռու ենք իրարից, ու թե ինչքան առնչություն չունենք մեկս մյուսին։

Հատկապես այն ժամանակ, երբ միավորելու համար (թեկուզ անկեղծ միտումով) բեմահարթակի դեմագոգներ են դառնում սերը, հայրենիքը, «հանունով» մնացած այլերը, մահը զվարթ քամահրանքով ծիծաղում է, քանզի այն, ինչ չի հաջողվել իրեն, չի կարող ուրիշ մեկին հաջողվել, իսկ ընդհանուրի իմաստով՝ անգամ աստվածներն են իրեն զիջել։

Այս ճշմարտությունը մեկին դարձնում է գիշատիչ, մյուսին՝ զոհ, որոնց փոխադարձ սերն իրավամբ ավելի անկեղծ է, քան երբ լինում է տեսակի առանձնացված համայնքի ներսում, բայց կա եւ ճշմարտությունից սերվող երրորդ մեկ ուղղությունը, որտեղ միավորում է հենց անջատն ու հեռուն, որտեղ մահն էլ է լուրջ հետաքրքրությամբ հետեւում, այն, իհարկե, կոչվում է առ Բարձրագույն Ես-ը ինքնաճանաչողություն-ինքնարարում, ու մահն է՛լ չի ծիծաղում, մխում է այնպես, ինչպես հեշտանքից հետո …

278.

Օգնության կանչն առաջնահերթ գրավում է թշնամիների ուշադրությունը, … անակնկալի բերող, հետեւաբար եւ փրկվելու հնարավորություն ստեղծող միակ հանգամանքն այն է, որ առաջինը հասնելու դեպքում՝ նրանք հանդիպեն մահապարտի։

279.

Խցանված բանականությամբ մարդը ոչնչով չի տարբերվում ինչպես անբանական կենդանիներից, այնպես էլ բույսերից (այդպիսիք հենց որպես կենդանի, կամ բույս էլ գոյություն ունեն) իսկ խցանման մեջ ձեւի ցանկացած նորարարություն այլ բան չէ, քան այլ կենդանիների, բույսերի կենսակերպում վարքագծի նոր տարրերի հայտնվելը, որոնք ոչինչ չեն փոխում եւ նրանց իրենց էությունից ավելին չեն դարձնում։ Բացի այդ, մտքերն էլ, որոնք ինքնին, անկախ իրենց արտահայտման ձեւից (հաղորդակցությունից մինչեւ ստեղծագործություն) գտնվում են գոյության «բնական» մրցակցության մեջ, դադարել են լինել հետագա աճման ներուժով սերմեր՝ դրանք առավելապես ի հայտ են գալիս իբրեւ արդեն բազմացմանը ոչ պիտանի հասվածությամբ, էլ ավելի հաճախ՝ արդեն նեխած, կամ չորացած պտուղներ, որոնք օգտագործվում են մեկանգամյա սպառման համար եւ իրենց հարատեւությունն ապահովում են բազմակրկնությամբ՝ այդ կերպ, միաժամանակ, դառնալով նորի աճման վնասատուներ, ու սրանում կա ինչպես իշխելու դիտավորություն, այնպես էլ տգիտության ինքնաբավարարման միտում։

Հետեւաբար, նորը, որպեսզի զարգացման հնարավորություն տա, բավարար չէ, որ լինի աճման ներուժով սերմ ու հանգամանքների բերումով հայտնվի գիտակցական բերրի միջավայրում (այդպիսին էլ չկա) այն, միաժամանակ, պետք է կրի վնասատուներին դիմակայելու եւ միջավայրը դրանցից ազատականացնելու անխղճություն, ըստ այդմ՝ իր ձգտման մեջ երբեք չպետք է դադարի լինել անողոք, իսկ այդպիսի նորն արդեն կա, որը կոչվում է ինքնարարչություն, եւ դրա ձգտումն է մարդուն բանական կոչվելու խցանումից ազատելը եւ սահմանելն ինքնարար՝ առ Բարձրագույն Ես-ը։

280.

Չարն ու բարին կերպարանք են ստանում՝ ըստ մարդկանց սնոտիապաշտության, որում մարդկային երեւակայության այլանդակությունն անգամ դրանց արարիչների զարմանքն ու զայրույթն է շարժում, թե ինչ տարատեսակ անասունների են ստիպված վերածվել՝ բանական արարածին հասկանալի արտահայտվելու համար, ինչում նրանց հիստերիկ նոպայի մեջ է գցում հատկապես այն, երբ ստանում են մարդկային շուշտանդամ կերպարանք, ու նրանք արդեն ինքնակամ են զուգակցվում ինքնարարներում՝ իրենց իսկ էությանն անդիմակ առերեսվելու՝ ինքնին ու, որ ամենակարեւորն է, փոխադարձ կրքերում ազատ լինելու համար։

281.

Եթե անգամ ստիպված ենք մարմնով տրվել, գերեվարվել, սպանվել՝ թիրախի գիտակցությանը հասնելու համար, տրվենք, գերեվարվենք եւ սպանվենք հաղթողի հանգստությամբ ու տիրողի փառքով վեր բարձրացրած ձեռքերով, քանզի, տիրելով նրանց գիտակցությունը, տիրեցինք նրանց սերունդներին ու ապագան, որից բացի՝ գոյության այլ տիրույթ չունի հաղթանակը՝ այն հենց ինքնին ապագայի հասկացություն է ու հենց ինքը ապագան է, որն այդուհետ եւ հավետ մերն է՝ ինքնարարներինը։ Թող մեզ մխիթարի ճշմարտությունը, որ պարտությունն անցյալի հասկացություն է, միջակությունից սթափեցնի իմացությունը, որ հաղթանակն ու պարտությունը ներկայում ընդամենը հաջողություն եւ անհաջողություն է, իսկ մենք կոչված չենք լինել միջակություն, քանզի մեր ձգտումն ամենն է, թիրախը՝ ամենայն բանականը։

282.

Թե որ ուզես իմանալ՝ ու՞մ կամ ի՞նչ գաղափարի ծառա է հիմարը, տես, թե ով է նրա ստամոքսը լցրել եւ տվել ճոխ հուղարկավորության խոստում, քանզի հիմարի մարմնականից մինչեւ հոգեւոր սահմանը հենց դրանով էլ չափվում է, ու նրա միակ հիասթափությունն էլ այդ երկու հանգամանքում է, ինչը նա երբեք չի ներում նրան, ով հիասթափեցրել է։

Մեր նպատակի համար՝ հիմարը եւ/կամ դրա հոգնակիացված ամբոխը չեն կարող լինել միջոց, քանզի մենք հենց հիասթափություն տալով էլ մեկնարկում ենք բանականության նվաճման մեր փառահեղ ուղին։

283.

Ինչպես որ պատրանք էր շատերի գիտակցության մեջ նստած (իսկ ավելի ճիշտ՝ նստեցրած) համոզմունքը, որ աշխարհում այլեւս հնարավոր չէ, որ մի երկիր հավակնի ֆիզիկապես նվաճել մեկ ուրիշի, որովհետեւ, իբրեւ թե, մարդն արդեն հասել է այդ անմարդկայնությունը մերժող բարձր բանականությանը, այնպես էլ պատրանք է ընդարմացումը, որ էլ չի կարող ստեղծվել աշխարհը նվաճելուն հավակնող հավատամք։ Ըստ այսմ, ինքնարարությունը ոչ միայն լիիրավ է լինելու այդ հավատամքը, այլ՝ միակն է, որ իր ձգտման մեջ ներդաշնակում է մարդկային լինելիության այդ բոլոր հակասականությունները՝ նվաճում, բարձր բանականություն եւ անմարդկայնություն, որովհետեւ այն հենց մարդկայնությունն էլ մերժում է՝ իբրեւ իրեն նախորդած անսեր կենդանականություն։

284.

Որպես կանոն, մարդը մարդուն չի հավատում եւ հավատի մասին բոլորին ուղղված հարցադրումները, թեկուզ պատկերացումների տարբերությամբ, բայց ամփոփվում են ընդհանուր մեկում՝ մարդը հավատում, կամ ձգտում է հավատալ մի բանի, ինչը դուրս եւ բարձր է մարդկայինից, եւ եթե անգամ հանդիպում է դեպք, երբ մի մարդ հավատում է մեկ ուրիշ մարդու, ապա նրա հավատին ուղղված հարցադրումները եւս հանգում են նույն բանին. նա նրանում տեսնում է իրենից դուրս եւ բարձր ոչ մարդկայինը։ Նույն համոզմունքով՝ բոլորն իրենց ուղղված հավատն էլ տեսնում, կամ փորձում են տեսնել մի բանի կողմից, ինչը դուրս եւ բարձր է մարդկային լինելուց՝ ըստ այդմ, իրենք իրենց զգալով դուրս եւ բարձր մարդկայինից։

Համակցությամբ սա այլ բան չէ, քան հիմնավորումը նրա, որ մարդու «աստվածանալու» փառասիրությունն ունի օբյեկտիվ հիմք՝ ներուժ, ինչը, սակայն, նրա բանականությունն ամբողջությամբ չի կարողանում բացահայտել, որովհետեւ բանականությունն ի սկզբանե դրված է ՄԱՐԴ ինքնասահմանման փականի տակ, որից այնկողմ նա կարողանում է դուրս գալ միայն սնոտիապաշտությամբ։

Այս իմաստով՝ ինքնարարումը, այլից զատ, կարող է կոչվել բանականության

ազատականացման իմացաբանություն՝ առ մարդկայինից դուրսն ու բարձրը՝ առ ինքնարարը՝ Ես-ի Բարձրագույնը։

285.

Եթե ավելի հասարակ, ապա.

Սերը ոչ հավատամք է, ոչ էլ, առավել եւս, կրոն, այն մատաղացու է հավատամքի մեջ։ Հանուն ինչի, ինչպես եւ երբ զոհաբերեցիր, զոհաբերեցի՞ր արդյոք, թե՞ մեռցրիր ծերացմամբ, կամ ուրիշի երախում, ըստ այդմ էլ սահմանվում է՝ ով ես դու եւ ինչպիսինն է ճաշակդ։

Իսկ ի՞նչը կարող է ավելի բարձր լինել Բարձրագույն Ես-ի ինքնարարումից եւ ուրիշ որտե՞ղ կարող է ավելի նրբաճաշակ զոհաբերվել սերը։

286.

Պաշտելն ու ատելը խիստ անձնական են՝ անհատական նվաճման եւ/կամ կործանման երեւույթներ, որոնք ավելի շատ «հիգիենայի» տիրույթից են, քան բանականության։ Հետեւաբար, բոլորի նկատմամբ` իբրեւ բարձր ճաշակի դրսեւորմամբ վերաբերմունք, կա միայն հարգալից վարվեցողության (հեռավորության պահպանման) պահանջ, ուրիշ ոչինչ։

287.

Ընդհանուր առմամբ, մարդ բանականի պատմությունը ամփոփվում է երկու ժամանակաշրջանում՝ կռապաշտությունից կրոն, կրոնից աղանդ, որոնց միջակայքում գիտությունն ընդամենը հասցրել է փախցնել փոքր պատառն իր ազատության՝ մինչեւ հայտնվելը մեկի, ապա մյուսի իշխանության տակ։ Հաջորդն ու միակը, որն իրապես կարող է համարվել գիտակցական զարգացում (ազատականացում), մարդ բանականից անցումն է մարդ ինքնարարի՝ առաջինում թողնելով նախորդած ողջ անասնականությունը եւ ձախողելով դրանց համակցված գոյության բոլոր փորձերը։ Հենց այս նպատակի համար՝ ինքնարարները չպետք է դրսեւորվեն իբրեւ հերոսներ եւ լինեն հիմար այնտեղ, որտեղ (դեռ) պետք է լինել դարանակալած վարակ։

288.

Միամտություն է կարծել, թե առաջատար կրոններն ի զորու չեն վերացնել աղանդները։ Ընդհանուր նպատակը նրանում է, որ վանդակից դուրս եկողը հայտնվի մեկ այլ վանդակում, իսկ վանդակները լինեն դասավորված, ինչում անգամ էսթետիկ կարգ կա։

289.

Հավասարությու՞ն, այո՛, լինում է, բայց կենդանաբանական այգում, որտեղ տարբեր տեսակների հավասարությունը վանդակն է, կառավարիչն էլ նրանց անազատության սպասավորն ու գերին է։

Իսկ թե ինքնարարն ո՞վ է այս ամենում, ապա, ինչպես արդեն բնութագրվել է, դարանակալած վարակ է, որը սպասում է լեշի հետ դուրս գալու իր հնարավորությանը։

290.

Կյանքն իբրեւ թատերական բեմականացում դիտելու դեպքում՝ բոլորն ամեն բան կհասկանային, բայց կյանքն իրականություն է, բեմականացումը՝ կենդանի, ուստի եւ այն մնում է բոլորին անհասկանալի՝ իբրեւ խրթին դրամա ու վերաբերելի՝ իբրեւ ողբերգություն։ Սրանից զատ ու այս համատեքստում՝ մարդիկ սովոր են իմաստուն համարել, ապա եւ հետեւորդ լինել նրան, ով ապագայի հանգամանք է գուշակում։ Բայց ճշմարտությունն այն է, որ ցանկացած հիմարություն էլ, ինչպես անսարք ժամացույցի կողմից օրվա ընթացքում երկու անգամ ճիշտ ժամ ցույց տալու հայտնի ասույթը, կյանքի որոշակի շրջափուլում համընկնում է իրողությանը, ու թե շատերն այն կոչում են մարգարեություն, մենք այդ կոչման տակ հիշատակում ենք հնչեցված իմաստնության ու այն առաջադրողի վախճանը։ Եվ ուրեմն, մեզ տրված չէ լինել երկնքում փայլատակող աստղ ու անկարելի է լինել այդպիսին նրանց համար, ում ապագան այլ բան չէ, քան վերադարձող անցյալ, իսկ ներկան՝ դրա ակնկալվող սպասում, մեզ նաեւ անպատվաբեր է նույն շուրթերից կոչվել իմաստուն, մտածող, առավել եւս՝ հերոս։

Սրա փոխարեն՝ մեզ նախընտրելի է արիական պատվասիրությամբ բյուրեղանալ խավարում եւ ինքնարարների անհատական գոյությունից դուրս հորդել իբրեւ տեսակ, երբ այլեւս ոչինչ ի զորու չի լինի բանականությունը սահմանափակել զսպաշապիկի մեջ, որը կոչվում է մարդ։

291.

Խառնարանից մինչեւ Բարձրագույն Ես-ի ինքնարարում, ցավ-երանությունից զատ ու դրա հետ մեկտեղ, թանձր կարոտ կա խառնարանին ուղղված՝ անմարմին կարոտ, որը, սակայն, աչքեր ունի հետապնդող եւ բուրմունք ունի անէացնող, ու թեպետ մեղանչականությունս է՛լ եսասիրություն չունի, որ այն կրկին մարմին առնի, բայց ես արդեն գիտեմ, թե հրեշտակներն իրականում ինչպես եւ ինչու են ծնվում, վերջում հայտնվելու համար՝ ինչու են ապաստանում անցյալում, ու թե ինչքան չունեն մարդկանց պատկերացմանն առնչություն …

292.

Էժանն ու ճոխը կարող էին հաշտվել անհրաժեշտությունում, խեղճությունն ու հպարտությունը՝ արժանապատվությունում, աղքատությունն ու հարստությունը՝ չափավորությունում …, բայց այդպես չի լինում լոկ այն բանի համար, որ նույն գլխին ենթակա երկու ձեռքերն ինչքան էլ տարբեր, միեւնույն է, իրար պայմանավորող են, բացի այդ, միմյանց նկատմամբ սքողված համակրանք ունեն ու համակիր են հատկապես նրա՝ երրորդ մեկի դեմ։

Սա իմանալով, ինքնարարը, եթե անգամ որոշում է դուրս գալ առճակատման, ապա չպետք է ունենա գիտակցությունից բացի այլ թիրախ, ու, որպես միջոց, չպետք է անի հաշտեցման միջնորդություն եւ, ընդհանրապես, որեւէ տեսակի քարոզ։

293.

Բարձրագույն բանականությունը՝ ինքնարարի նպատակ.

Ամբողջը ճանաչելու համար առանձնանում ես որպես մաս, բայց էլի չես տեսնում, քանզի ամբողջից բացակայում ես ինքդ։ Հետո առանձնանում ես որպես ավելի փոքր մաս, որ տեսնես ավելին ամբողջից։ Հետո ավելի ու էլի՝ շարունակաբար ինքնաոչնչանում ես մինչեւ ամբողջի տեսանելիության ամբողջականացում, ու գիտակցության զրոյականացմամբ ճառագում է ճշմարտությունը, որ ինքնաճանաչողությունդ ճանաչողություն էր առ այն, ինչը դու չես, ինքնաոչնչացումդ ինքնահաղթահարումն էր կախվածության, իսկ այն, ինչ մնացել ես, նախապայմանն է բարձրագույն բանականությանը ձգտման, ու մնացել ես այն, ինչը կոչվում է ՈՉԻՆՉ, կամ ինքնարար` Բարձրագույն Ես։

294.

Գիտակցությունը ժամանակի հորձանուտում.

Ժամանակի մեջ ամենահազվադեպ հանդիպող բանը պահն է …

295.

Ինքնարարի ճանապարհային քարտեզ.

Ինքնի համար չկա ուղղություն տվող այլ ճշգրիտ հանգամանք, քան հանդիպող վախն է, հետեւաբար եւ այլ ճշգրիտ ճանապարհ, քան վախի հաղթահարումն է։ Եթե հնարավոր լիներ նշել բոլոր հանդիպած վախերը, յուրաքանչյուրը կստանար իր անհատական (ինքնաճանաչողություն-ինքնահաղթահարում-ինքնարարում) քարտեզը՝ այդ կերպ բացահայտելով, թե որտեղից ուր պետք է գնա(ր) ու թե ինչքան է հաջողել եւ/կամ ձախողել։ Բայց քարտեզը չի տրվում նախապես ու էլ ընթեռնելի չէ վերջից, իսկ վերջին վախի մասին հայտնի է միայն այն, որ այն Բարձրագույն Ես-ին նախորդող վերջին հանգամանքն է։

296.

Ցավալի է, որ կատարվածի ճշմարտությունը կարող է իմացվել տասնյակ, հարյուրավոր, հազարամյակներ անց, ու ցավալի է ավելի, երբ ժառանգաբար ներկայացնում ես նրան, ով խաբվել է, բայց նրա համար է՛լ ոչինչ փոխել չես կարող, իսկ իմանալդ նոր ստի տարր է, որով պետք է խաբվես ինքդ։

Այս ցավը ոչ միայն պետք է մեզ ուղեկցի, այլ՝ խնամվի ու անհրաժեշտաբար պահվի, եւ, ինչպես զինվորի օձիքին մխրճված ասեղը, ինքնարարներիս քնանալուց զերծ պահի …

297.

Անհատի ամբողջ դժբախտությունը նրանում է, որ նա կարող է իր մեջ կրել ու (վեր) ապրել ողջ մարդկության ողբերգությունը, երբ մարդկությունը, իբրեւ էություն, գոյություն չունի:

Ոմանք սրանով հասնում են դրախտի դարպասներին, ոմանք՝ դժոխքի, ոմանք, գուցե եւ հյուրընկալվում են, կամ ներխուժում են ներս, բայց ինքնարարի համար այդ անէությունը չի կարող եւ չպետք է լինի այլ բան, քան սեփական էության արարչությանն անհրաժեշտ հանգամանք եւ, որպես այդպիսին, միակ իրողություն, երբ գոյի հավաքականությունը ծառայում է մեկ-ի գոյացմանը եւ ոչ հակառակը։

298.

Իրականությունից առավել՝ ինձ անհանգստացնում է շրջապատող մարդկանց վախեցած հայացքները եւ այդ հայացքներում նկատվող ինձ հոշոտելու ցանկությունը, երբ ցույց եմ տալիս, որ ողջ եմ։ Ու հենց այստեղ ինձ օգնության է գալիս իմ խաղաղասիրությունը՝ ես նրանց պատանում եմ ցինիզմով ու թաղում երանավետ հանգստությամբ:

299.

Կուզեի՞ ապրել այն աշխարհում, որը ներկայացնում է նա, եթե լինեի տարաշխարհիկ, իսկ ինքը՝ առաջին հանդիպածը։ Սա այն հարցն է, որը տալիս եմ ինքս ինձ, երբ հանդիպում եմ ինչ-որ մեկին։

Չգիտեմ՝ այս կողմնորոշիչն ում ուր կհասցնի, բայց փորձս ինքնարարների համար խորհուրդ ունի. դուք պետք է նվաճեք աշխարհը, ու դրանում չպետք է լինեք չափազանց զգուշավոր։

300.

Հասարակ իմացություն է, որ անգամ երազի ազդեցությամբ կարող ես համակրանք ձեռք բերել մեկի հանդեպ (ընդհուպ սիրահարվել նրան) ում չգիտես, կամ գիտես անտարբերությամբ (ընդհուպ հակակրանքով) եւ սրա հակառակը …։ Հասարակ իմացություն է նաեւ այն, թե երազի վրա ինչ ազդեցություն ունի գիտակցությունը, ու առավել հասարակ է գիտակցության վրա արտաքին ազդեցության իմացությունը։ Բայց հասարակից առավել հասարակի գնացող այս դատողությունը չի ավարտվում պարզագույնով ու, որպես այդպիսին, միայն սկիզբ է դնում ԻՆՔՆդ անհետ կորցնելու մեծ վտանգի, երբ միտքդ սկսի փնտրել կամքդ՝ հսկայական սարդոստայնի յուրաքանչյուր հանգույցում։

Պատահական չէ, որ մահվան եզրից դարձածներն արթմնություն են զգում, ինչը, սակայն, նրանցից շատերն արագ էլ կորցնում են, երբ փորձելով բացատրել ըստ առկա պատասխանների՝ կրկին հայտնվում են արտաքին ազդեցությամբ գործված սարդոստայնում։ Բայց այստեղ մահն ընդգծվում է իբրեւ միակ անկասկածելի, հետեւաբար, ԻՆՔՆը գտնելու (արարելու) միակ հնարավոր սկիզբ, որը, չհաշված պատահական բացառությունները, հանդիպում է վերջում։ Ըստ այդմ, Բարձրագույն Ես-ի երրորդության մեջ ինքնաոչնչացումը (ինքնահաղթահարումը) կրում է մահը վերջավորից ընթացիկի վերածելու, պատահական բացառությունը անհրաժեշտ կանոնի վերափոխելու նշանակություն, որին ինքնաճանաչողությունը պարբերաբար հանգում է անկամ հանգույցները խզելով եւ որից, միաժամանակ, մեկնարկում է կամային հանգույցների ստեղծումը՝ ինքնարարումը։

Ու մինչ այն պահը, երբ բանականությունը ձեռք կբերի ինքնամաքրման անարատություն, ԻՆՔՆը ստիպված է ապրել բազմաթիվ մահեր …

301.

«Եթե քեզ տրվի բոլորի համար նույն մեկ ցանկությունն իրագործելու հնարավորություն, ապա ի՞նչը կլինի այդ մեկ ցանկությունդ եւ ինչքա՞ն ճշգրիտ կարող ես այն սահմանել, որ դրա իրագործումը չվերածվի աղետի». սրանք այն հարցերն են, որով ամենակարող արարիչը սկսում եւ ավարտում է զրույցը մարդու հետ, ու մինչ վերջինս հայտնվում է ծուղակում, չնկատելով երկրորդ հարցով առաջինի պատասխանը բացառելու ակնարկը, որն արդարացնում է եղած կարգը, նա երես է թեքում մարդուց՝ ստորակարգին ցույց տալով իր տեղը։

«Իսկ ինչու՞ չկամենալ ինքնարարում …». հակահարց, որով ամենակարողն ընդունում է ինքնարարի` իրեն համադաս կարգը …

302.

Այն, ինչ մեզ սպանում է, արագացնում է մեր ծնունդը.

Բանականորեն, զգացմունքայնորեն եւ հոգեբանորեն մենք պատրաստ ենք, բայց որպեսզի եռամիասնությամբ ծնունդը լինի եւ լինի հայտնությունն ինքնարարի, դեռ պետք է բավականաչափ մեռնենք։ Դրա համար

մեզ ոչինչ չպետք է վանի ավելի շատ, քան փրկության առաջարկը, խոստումը, ձեռքը։ Անգամ բառն այդ մեզ պետք է նողկալի լինի՝ իբրեւ մեր բարձր գոյությանը անվայելուչ կիսատություն։

303.

Խավարը երբեք վախի աղբյուր չէ, հակառակը՝ անգամ ապահովություն է, երբ թանձր է այնքան, որ ոչ ոք չունի տեսնելու հնարավորություն։ Ինքնին՝ չէ, բայց վախի պատճառ լույսն է, երբ կիսատ է, կամ ուրիշի տիրապետության տակ է, երբ ինքդ խավարում ես։ Այլ կերպ՝ վախ է հավանականության գիտակցումը, կամ իրողությունը, որ քանի դեռ դու տեսնում ես ոչինչ, ոչինչը նայում է քեզ։

Ուրեմն, ինչպես գոյության պայքարի դասական կարգում, ինքնարարը, միտված լինելով ամենին, պիտի առաջնորդվի հարձակման եւ պաշտպանության (լույսի եւ խավարի) ներդաշնակմամբ՝ տեսլականում կրելով վերջին հանդիպումը, որտեղ, իբրեւ հանկարծության հաղթական հանգամանք, անհրաժեշտ է լինելու ունենալ դարանակալման խավարի այն թանձրը, որը կլանելու է լույսի ցանկացած շող՝ զրկելով ուրիշ մեկին աչելու հավանականությունից, քանի դեռ ինք(ն)ը տեսնում է ամենը։

304.

Մեղք՝ ինքնարարման.

Եթե ներելու բան չունենա,

ո՞նց աստվածանա,

Ու ո՞նց տիրանա,

եթե քեզ մայր չդառնա։

Վերջապես, ո՞նց լինի կին

ու հանկարծ ոչ տիրածին։

Ուստի, թեպետ տիեզերքն է սահմանել, որ մեղանչես,

բայց կամքդ է որոշում՝ լինի ինքնարարմա՞ն, թե՞ նեռի բաժին լինես.

Կինը մերժի՞ ինչպես միջակ մի բան ու ի՛նքն էլ անծնունդ մնա,

Թե՞ ների, տիրանա …

305.

Երբ ամբոխը հանկարծ սկսի հետաքրքրությամբ նայել քեզ (բայց դու խոզապահ չես եւ ոչ էլ ծաղրածու) փախի՛ր, քանզի նա քեզ նայում է իբրեւ կերի։

306.

Ծանոթացնել ոչնչին, որ ունենա ամենը,

Ցույց տալ մահը, քանի դեռ կարող է սկսել ապրել,

Մենականացնել, որ զգա իր ամենուրականությունը.

Որ տեսնի իր փոքրի մեծությունը,

Քչի շատությունը,

Ստացած ես-ի չնչինությունն ու

Ինքնարարի անեզրությունը …։

Թե ինչով է ավարտվում ուրիշի համար մեր այս լինելիությունը, մենք՝ ինքնարարման հավատամք կրողներս, կոչում ենք ապահով հիասթափություն եւ պատվով լինում դրա մարմնացումը։

307.

«Ծովից ծով»-ը, նախ եւ հիմնավորապես, հոգեւոր չափում է, ապա նոր միայն դրա աշխարհագրական հետեւանք, ընդ որում՝ պայմանական այնքան, որ «Ծովից ծով» հոգեւոր չափմամբ էական չէ, թե ֆիզիկական ինչ մարմին ես տիրապետում, այն այլեւս չի պայմանավորում լինելիությունը ո՛չ ժամանակով, ո՛չ՝ տարածությամբ։

Բայց քանի որ հոգեւոր չափմամբ դու դեռ «ջրհոր ես», բարեկա՛մս, այն, ինչն ինձ համար (ինքն)արարման ձգտում է, քո շուրթերից հնչում է չոր կերը փափկացնող, նողկալի կենաց, որը ոչ միայն վիրավորում է ամենայն հոգեւորը, այլ մեր լինելիության մարմինն է էլ ավելի կիսատում՝ դարձնում հաշմանդամ։ Նաեւ սարսափում եմ կենացներդ պատահաբար իրականություն դառնալու պատկերացումից, քանզի առկա հոգեւոր չափմամբ՝ հետեւանքը չի լինի այլ բան, քան ինչպես «ջրհորը» անեզր անապատում, որը չի ունենա այլ նշանակություն, քան էլ ավելի մեծ թվով անասունների ծարավը հագեցնելն է, ու, դրա հետ մեկտեղ, մենության մեջ մահ՝ իբրեւ բաղձալի փրկություն գովերգելը։

308.

Չոր անտարբերությունն արյամբ փափկեց եւ դուրս հորդեց մի համատարած զվարթ տգիտություն։

Թանձր տխրությու՞ն, չէ՛, ինչպես որ իմաստնություն, չ կ ա՛ …

309.

Իրար ատող անտիպոդներ, ձեր փոխադարձ պետքությունն անշուշտ մեծ է, ձեր փոխադարձ սերն իրապես անկեղծ է, ինչպես որ սերը գիշատչի եւ զոհի միջեւ, եւ դուք անկասկած խելամիտ եք ձեր սիրո մեջ, երբ միանգամից չեք հոշոտում ու հոշոտվում՝ սպառվելու փոխարեն նախընտրում եք իրար պայմանավորող տեւականությունը, ու սրանով, խելամիտ լինելուց զատ, ձեր սերը նաեւ ուտելու եւ ուտվելու ճաշակ, էթիկա, էսթետիկա ունի։ Դուք նաեւ հանճարեղություն ունեք ձեր սիրո մեջ, երբ նույնն անում եք՝ ըստ տեսակով առանձնացած համայնքների, համայնքների ներսում՝ առանձնացված տարատեսակի, ինչը չի կարողացել անել բնությունը կենդանականության իր հանկարծաստեղծության մեջ։

310.

Այնուամենայնիվ, չի ընկալվում ճշմարտությունը, որ ցանկացած կոնֆլիկտ, ընդամենը, հետեւանքն է հոգեւոր պայքարի (կուզեք՝ տիեզերական պատերազմի) ու դրանում նյութը միայն միջոց է։ Կարծել, թե բուրգի գագաթին տենչում են է՛լ ավելի մեծ նյութական հարստություն, առնվազն մոլորություն է, այն պարզ պատճառով, որ եթե անգամ …, ապա այն կրողները վաղուց հագեցած պետք է լինեին։ Նրանց դիտարկել տեղային ընչաքաղցի օրինակով՝ հիմարություն է, քանզի հայտնի ցանկացած տրամաչափի ընչաքաղց այդ համակարգում չնչինություն է՝ գործիք, որն ունի օգտագործման վաղեմություն։ Բայց սա մեծամասնությունը չի հասկանալու (նաեւ պետք չէ, որ հասկանա) քանզի այո՛, մարդը հոգեւոր էակ է, բայց մարդկությունը՝ ոչ, եւ ոչ թե մարդն է մարդկության համար, այլ մարդկությունն է մարդու համար՝ իբրեւ միջոց՝ առ հոգեւոր (բանականության) բարձրագույն նվաճում։

Սրա մասին ակնարկվում է լոկ այն բանի համար, որ ոչինչ դեռ վերջացած չէ, չի վերջանալու, ու պայքարի մեջ մտնելու են երրորդ-ՄԵԿեր ինքնարարները։

311.

- Բարեւ՛, ամենա՛յն տականքություն, դեռ շա՞տ կա, որ հասնեմ հատակդ։

- Բարեւ՛, բանակա՛ն արարած, անկեղծ ասած՝ հարցդ շփոթեցնում է ինձ եւ ես կորցնում եմ տարածության ընկալումը, քանզի (երբ) ձայնում ես ընդհատակից։

312.

Չէ՛, եղբա՛յրս, խնդիրը միասնականության մեջ չէ, այդտեղ մենք ամենաշատն ենք կեղծում, քանզի եթե ընտանիքի պես, ապա պետք է որ արագ անցած լինեինք նյութական նվազագույն պահանջի (լափից, եկեղեցու խաչից) ու շատ կարճ ժամանակում լուծեինք բոլոր խնդիրները, որի հնարավորությունն օբյեկտիվորեն կա, ու, միաժամանակ, ակամայից դառնայինք աշխարհում բարձր բարոյականության օրինակ ու առաջնորդող։

Բայց, ու մենք հիմար ենք նաեւ, երբ հարաբերվում ենք սիրելով, կամ ատելությամբ, երբ, ընդամենը, պետք է հարգանքի այն հեռավորությամբ, որը չի ավարտվում հուսախաբությամբ։

Այսպիսով, եղբա՛յրս, մեր նեղացած համակեցությունն ավարտում ենք հաշտությամբ, բայց արդեն մահվան գրկում, ու թե մեզնից ում է տրված զգալ մյուսին կորցնելու ցավը, դա էլ մի այլ վիճակախաղ է՝ գուցե, նաեւ, բախտավորություն։

313.

Սիրո խոստովանությունը պետք է ընդունես իբրեւ մահափորձ, որ ընտրության հնարավորություն ունենաս ինքնասպանության եւ էշ նահատակ լինելու միջեւ, կամ՝ չընդունես ընդհանրապես։ Ու սա կոչվում է սիրել արթմնի …

314.

Ներցեղային եւ միջցեղային պայքարը, իբրեւ զարգացման բնական օրենք, մարդու համար վաղուց իրեն սպառել է, եւ, իբրեւ այդպիսին, հակատիեզերական է, բայց, իր ամբողջ կործանարար հետեւանքով հանդերձ, շարունակվում է կիրառվել (նաեւ որպես պահանջի հասունացումը զսպող խաբկանք) քանի դեռ հետագա զարգացումն ապահովող նորը չի գտնվել, որի մասին ինձ հաստատապես հայտնի է այն, որ անկախ սահմանումից՝ այն անպայման իր մեջ կրելու է մարդու ինքնարարման գաղափարը, որին այլընտրանք պարզապես չկա, եւ այդ ճշմարտությունը յուրացնելու հետաձգումից, կամ հապաղումից նվազում է հնարավորությունների պաշարը։

315.

… ինքնարարների օրհնության երգը.

Չկա ավելի տխուր երգ, քան օրորոցայինը, որ ստիպված է եղել երգել հայրը, ու չկա ավելի հոգեհանը, քան այն, որ երգվել է ինքզինքը՝ …

316.

«Երբ համախոհդ եմ, ինքդ էլ ավելի ուժեղ ես, իսկ երբ հակառակորդդ եմ, ուժեղանալու խթան ունես։ Ասել է թե՝ ոչ մի պարագայում վնաս չեմ քեզ, ու վախենալու եմ ճիշտ այնքան, ինչքան ինքդ ես անդեմ». - ընդունված բարքերին դեմ՝ այսպես խոսեց ինքնարարը։

317.

Մարդկանց համատարած կլանել է նույն մոլորությունը. նրանց թվում է, թե իրենք բանականորեն խիստ այլ ու բարձր են նրանից, ինչ եղել է կես դար եւ ավելի առաջ։ Իսկ իրականությունը նրանում է, որ բանականությունը դեռ ծառայում է գոյության պայքարին, ինչը հասարակ անասնականություն է նրա համեմատ, ինչը տրված է լինել գոյի արարչականություն։

318.

Այնպիսի հատկանիշները, ինչպիսիք են ազատասիրությունը, ինքնասիրությունը եւ արդարամտությունը, որոնք, որպես կանոն, լինում են միակցված, ձեռք չեն բերվում կրթությամբ, դաստիարակությամբ, կամ վարժեցման որեւէ այլ ձեւով։ Դրանք բացառապես գենետիկ հատկանիշներ են, որոնք բնատուր կրում են քիչ մարդիկ՝ առանձնանալով իբրեւ մարդու հատուկ տեսակ։ Նկատի ունենալով քանակական հարաբերակցությունը՝ նման հատկանիշներ կրելը, որպես աննորմալ փոքրամասնություն, մի կողմից կարող է համարվել հիվանդություն, մյուս կողմից՝ տաղանդ, ինչպես, օրինակ, շիզոֆրենիան է հաճախ հանդիպում գիտության, արվեստի եւ այլ գիտակցական ոլորտների տաղանդների մոտ։

Որոշակի իմաստով՝ ազատասիրությունը, ինքնասիրությունը եւ արդարամտությունը եւս կարելի է համարել շիզոֆրենիա։ Դրանք արարչական դրո՞շմ են, թե՞ ունեն պատճառահետեւանքային ծագում, առնվազն ներկայիս դրությամբ հայտնի չէ, բայց փաստ է, որ դրսեւորումը գենետիկ է։

319.

Այն, որ անհաջողությունն էլ անվերջ չի կարող շարունակվել, ինչպես ցանկացած այլ բան (բացի տգիտությունից) դա տիեզերական օրինաչափություն է, բայց, այնուամենայնիվ, բարձր բանականության համար նվաստացուցիչ բան կա նրանում, ինչն իր կամքից անկախ է՝ թեկուզ, երբ դա մեծ հաջողությունն է:

320.

Ինչպես պարզվում է «գնա մեռի, արի սիրեմ» բռնությունից ոչ ոք փրկություն չունի՝ ո՛չ մի հանճար եւ ո՛չ մի տականք, ուստի նա, ով անկեղծ է անսեր միջավայրում իր գոյության մեջ, պետք է այնպես անի, որ մեռնելուց հետո էլ ետ գա միջնամատը ցցած՝ իբրեւ միջակությունը ժխտող բարձր ճաշակի դրսեւորում։

321.

… որովհետեւ ամբողջական չենք քննել մեր հայրերին, չենք տեսել ու չենք արհամարհել նրանց թուլությունները:

… ուրեմն այլ բան ունակ չենք անելու ինքներս ու անելն էլ անօգուտ է, քանի դեռ (նախ) չենք անկեղծացել հաջորդ սերնդի համար՝ այսօրվանից սիրելով մեր խեղճության նկատմամբ մեր զավակների վաղվա արհամարհանքը, որը պետք է ծնվի նրանց ուժից եւ ուժեղացնի նրանց։

322.

Զգայունակությունն էլ, ինչպես գիտակցականությունը, ձգտում ունի կատարելության, որտեղ դրանց հակիմաստությունը վերանում է ոչ թե անբովանդակ եւ անզգամ միջակության, ինչպես հաճախ հանդիպում է, այլ՝ ամենակուլ այնպիսի պարզության մեջ, երբ այլեւս անհնար է տարանջատել իրականության ընկալման ձեւաբանությունը՝ միտք է, թե զգացմունք, ու միայն դրանից հետո է սկիզբ առնում հաղորդակցումը գոյության ոգու հետ, նրա հետ կենակցումն ու ինքնարարումն իբրեւ այլ (բարձր) բան, քան եղել ես՝ որպես զգացմունքային փոքրություն եւ բանական չնչինություն։

323.

Փրկու՞մ ես, թե՞ կործանում,

Առաջնորդու՞մ ես, թե՞ հետապնդում,

Վկա՞ ես ինձ, թե՞ խամաճիկդ եմ ես,

Վերջապես, որպես ծնողի՞ արհամարհեմ քեզ,

Թե՞ սպասեմ ինչպես զավակի,

… չը-գի-տեմ …,

Բայց ինձ գայթակղում է այս տողերը թելադրելու անխղճությունդ և դրանք հեգելու՝ հպարտությանդ իսպառ ոչնչացումը։

324.

Եթե անգամ մեղքը տրվել է իբրեւ փորձություն, ապա ոչ թե կողմերի միջեւ ընտրություն կատարելու, այլ՝ արարչության եւ ամլության, որտեղ ճշմարտությունը նրանում է, որ չկա մարդուն կենդանականությունից բարձրացրած գեթ մեկ նվաճում, որին պայմանավորած լինի անմեղությունը, եւ/կամ պայմանավորած չլինի մեղքը։ Առհասարակ, ամլությունն ու անմեղությունը, իրենց նույնաբովանդակությամբ, ցանկացած գոյակի գոյության արդարացումն են, բայց ո՛չ մարդու։ Հենց միայն մեղքն է առաջին հանգամանքը, որը մարդուն նմանեցնում է Արարչին՝ անկախ նրա լինելիության ընկալումից՝ պատճա՞ռ է, թե՞ նպատակ։

Բայց այստեղ էլ պետք է գիտենալ՝ եթե բոլորին վստահեցնես, որ ամեն ոք աստված է, ապա նրանցից յուրաքանչյուրն անհատապես անասնականությունից էլ ներքեւ կգլորվի, ուստի սրանում էլ պետք է թույլ տալ այն աստիճան ինքնուրույնություն, որ մեղսագործն իրեն զգա մեղքն արարած, ապա՝ ընկալի մեղքով ինքնարարված, ու պետք է զերծ մնալ քարոզի բթացումից, առավել եւս՝ քարոզող լինելուց, քանզի երբ այն չունի այլ նշանակություն, քան միայն հասարակացնելով ոչնչացնելն է ցանկացած բարձր բան՝ հատկապես, երբ այն վերաբերվում է ինքնարարմանը։

325.

Մարդն ինքնարարմանն այլընտրանք չունի եւ, գուցե, սրանում նա միակ դժբախտ էակն է, որը չի կարող իրեն թույլ տալ արարչի անսպառ հովանավորչության ներքո անհոգ գոյություն, բայց անկախ նրանից, որ ինքնարարումը դեռ չի հռչակել իր լինելիությունը պայմանավորող մեկ նպատակ, նա հենց այդ նպատակով էլ առաջնորդվում է վաղնջական ժամանակներից։ Նրա ցանկացած ձգտում՝ անգամ անմահանալու ցանկությունը, եւ նրա ցանկացած նվաճում՝ այդ թվում ինքնաբուժման, ոչ միայն անկախ չեն ինքնարարումից, այլ՝ ուղիղ ածանցվում են դրանից։ Ուստի, բանականության նվաճման եւ առաջնորդման այս ՀԱՎԱՏԱՄՔԸ ճշմարիտ արթմնությունից զատ, նաեւ զգուշացում է սպասվող հոգեւոր ճգնաժամի, որն արդեն իսկ անգիտակից զգալուց բացի, գիտակցաբար ընկալվելու է, քանզի երբ ինքնարարման մեջ բոլոր նվաճումները դեռ միայն մարմնական են, որի ցանկացած հաջորդող ձեռքբերման հետ զգալի է լինելու, թե էությունն ինչքան հին, սահմանափակ ու անհապատասխան է դրան։ Բայց հենց այն նույն դժբախտությամբ, որ ինքնարարմանն այլընտրանք չկա, մարդը դատապարտված է գտնել մարմնականի եւ հոգեւորի ներդաշնակությունը նաեւ դրանց բարձր զարգացման մակարդակում ու լինել այդ ներդաշնակումը՝ անկախ նրանից, թե դրան հասնելու համար դեռ քանի քաղաքակրթություններ պետք է անցնի, քանզի հակառակը կնշանակի ոչ այլ բան, քան ոչնչացում։

326.

Ինքնարարման վարակի տարածման հարցում, մենք՝ վարակներս, պետք է առաջնորդվենք եզակիությամբ եւ լինենք այնքան զուսպ, որ խուսափենք ինչպես տգիտությունից, որն ունակ է սպանել ամենայն բարձր բան, այնպես էլ ուրիշի մտքերով խցանված գիտունությունից, քանզի սրանում էլ անարատ ոչինչ չի մնում՝ ձեւախեղվում է այլանդակության։ Փոխարենը՝ մեզ պետք է գրավի այն հասած կուսությունը, որը տենչում է սիրվել, բայց դեռ ինքն իրենից չի շեղվել, իսկ շեղվածներից այն մեկերը, որոնք դեռ ներուժ ունեն իրենց ինքնան վերագտնել։ Մեզ, որպես արգասաբեր միջավայր, պետք է գրավեն միայն այն բանականությունները, որոնք բնատուր հակվածություն ունեն իրենք իրենց ստեղծել եւ որոնց պակասում է հուշումը, որ ԿԱՐՈՂ ԵՆ։

327.

«Միեւնույն է, լինելու է այն, ինչին արժանի ես, նաեւ կրելու ես բաժին հետեւանքը՝ որպես հավաքականության մաս».- ահա այն զտիչը, որը պետք է գիտակցությունդ մաքուր պահի մաղթանք, խորհուրդ, խրատ աղբերից, ու միայն մաքուր գիտակցությունն է ունակ հետեւանքը տեսնել իբրեւ պատճառ եւ միջոց՝ լինելու ավելին, քան՝ էիր։

328.

Բարեկամը սպասում է առիթի, թշնամին՝ հնարավորության. ավելին պետք չէ իմանալ՝ նրանց նույն կողմում տեսնելու, ասել է թե՝ կողմդ իմանալու համար։

329.

Հիշի՛ր, զավա՛կս, պատգամ որպես,

Ինձ հիշելու պարտք չունես …

Ու ծնվելով՝ արդեն իսկ ինձ գերազանցել ես,

Ուստի, ուրիշ ոչ մեկին, քան միայն ինքդ քեզ,

Հաղթելու խնդիր չունես.

Ինքնարարվիր ավելին, քան արարել եմ ես:

330.

Թե որ ուզես հասկանալ՝ ինչքան անբովանդակ կարող է լինել մարդկային գոյությունը, բավական է տեսնել, թե ինչպես կհամբուրի նաեւ այն, ինչի վրա միզում էր՝ միայն նրա համար, որ ինչ-որ մեկը հնարամտություն է ունեցել դրանից ստանալ պաշտամունքի խորհրդանիշ, ինչին հանդիպելուց՝ «հոգեւոր» անասունի մոտ միանգամից արթնանում է ոմն «լուսավորյալի» կողմից ներարկված եւ սովորութականության աստիճանի վարժեցրած տգիտությունը, որի անեզրությունը նրան տալիս է հավերժությանը հաղորդակցվելու՝ Աստծուն հանդիպելու պատրանք, ինչից հետո էլ ոչինչ չի կարող վերադարձնել նրա ինքնասուզման՝ արարչական երկխոսության ունակությունը:

Կրոնականությունը մարդուն հեռացնում է կենդանուց ճիշտ այնքան, ինչքան մոտեցնում է անասնականությանը։

331.

Չկա իմաստնության մի այնպիսի ճշմարիտ ուղի, որի հանգրվանը չլինի ամենակուլ լռությունը։ Վերջապես, լռությունն ինքնին ճշմարտացիության ցուցիչն է ցանկացած հավատամքի եւ/կամ փիլիսոփայության, այն կրողի հեռավորության որոշիչն է ու հասունության չափը սեփական իմաստնության մեջ, քանզի երբ իմաստնություն կա միայն նրանում, ինչում կա ինքնաճանաչողություն եւ ինչը հենց միտված է ինքնաճանաչողության, որի վերմարդկային աստիճանում, ինչը կոչվում է ինքնարարում, դադարում է ոչ միայն խոսունակությունը, նաեւ՝ ինքնախոսությունը։

Մարդկայի՞ն է արդյոք այս նվաճումը, բնավ, ո՛չ, հետեւաբար եւ չնչին են իմաստնության այն բոլոր հեղինակությունները, ովքեր մինչեւ վերջին շունչը շարունակել են խոսել,- բոլորը, ովքեր չեն դադարել մարդ համարվել։

332.

Մահվան եզրին փայլատակած ճշմարտությամբ՝

Ինձ հաղորդած պատգամդ, հա՜յր,

Շարունակում է առաջնորդել,

Բայց թանաքի փոխարեն՝ արդեն արյամբ։

Տողերս դարձել են մեղքի օրրան,

Որտեղ Աստվածն արդարանում է, Նեռը՝ մխիթարվում,

Եվ միայն Բարձրագույն Ես-ն է օրորոցային լսում։

Ու թեկուզ հերքում եմ սրանով նաեւ քեզ,

Բայց, որ դարձնեմ ու մնաս իմ Ես։

333.

Այնուամենայնիվ, սկիզբը շարունակում է մնալ վարկած, վերջը՝ գուշակություն, ու սրանից առավել ոչինչ ավելի ամբողջական չի ամփոփում գոյի մեջ մարդու չնչինությունը՝ իր ամբողջ հանճարեղ նվաճումներով հանդերձ։ Նույնը կասեր ցանկացած հեքիաթի կերպար, եթե ունենար մտածելու ինքնուրույնություն, ուրեմն, սա, միաժամանակ, մեզ արտոնում է որոշել սկիզբը եւ սահմանել վերջը, ինչում մարդը նախորդում է սկզբին ու էլ երբեք չի հիշատակվում։

ՀՏԴ 1/14 ԳՄԴ 87 Գ 842 

Սրբագրիչ՝ Նառա Խոստեղյան 

Հեղ.՝ Տիգրան Գորշ (Տիգրան Ստեփանի Գրիգորյան) (ծնվ.՝ 06 մայիս 1985թ., իմաստասեր, իրավաբան/փաստաբան) 

Գորշ Տիգրան (Տիգրան Ստեփանի Գրիգորյան) Գ 842 ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ / Տիգրան Գորշ.- Եր.: Ասողիկ, 2022.- … էջ: 

ISBN 978-9939-50-494-0  

© Տ. Գրիգորյան , 2022

Ներբեռնել