104/անտիպ

Առավելապես, մարդը սոցիալական էակ է, երբ բնազդները բավարարված են, բնազդային քաղցում` նա անասուն է։ Քաղցից բավարարում միջակայքում մարդը սովորութային կենդանի է։ Թե որքան հարափոփոխ են քաղցն ու բավարարումը, ու թե ինչ հաճախականությամբ, դրանով էլ որոշվում է գիտակցության վրա ազդեցության հիմնական հանգամանքը և գտնվելու միջակայքը։ 

Ըստ այդմ, մարդ բանականը սովորութային (միջակ) արարած է, քանի դեռ չի (ինքնա)սահմանվել մարդ ինքնարար, ապա` ինքնարար։

© Գորշ 

Գորշի եռանկյուն

103/անտիպ

Ով չափազանց երկար է արժանանում ամբոխի հավանությանը, ի վերջո, դադարում է ջոկվել անասունից։ 

© Գորշ 

102/անտիպ

- Բարև՛, նյութական աշխարհ։

- Բարև՛, հումուս։

- Բարև՛, հոգևոր աշխարհ։

- Բարև՛, ուրվական։

- Բարև՛, ես։

- Հազա՜ր բարի, ոչնչություն։

© Գորշ / անտիպ 

Գորշի եռանկյուն

101/անտիպ

Երբ հասարակությունն անհատականության գերեզմանոց է, միամտություն է կարծել, որ այն երբևէ կարող է վերածվել բարեբեր հողի, եթե նրանում բավականաչափ առանձնյակներ թաղվեն։ Մարդկանց ձգտումներն այստեղ այլ բան չեն, քան տապանաքարերի մրցատենդ` ըստ նկատելիության, շքեղության, երկարակեցության, որոնց միջով անվերջ շրջում է մարդկային երազանքի մի ուրվական. ձեռք բերել անմահություն գերեզմանոցում։

Նրանք, ովքեր երբևէ տարվել են հասարակությունն անհատականությունների պարտեզի վերածելու մտքով, ի վերջո հանգել են այն իսպառ ոչնչացնելու ցանկության, եթե չեն մոլորվել` իբրև հումուս ինքնազոհաբերվելու կեղծ բարոյապաշտությամբ։

© Գորշ / անտիպ