Ցած գլորող խղճի եւ հպարտության հաղթահարումը չի ապահովում մշտնջենականություն, ուղղակի հասցնում է եզրագծին, որտեղ մեկն անպայման զոհաբերվում է մյուսի բարձրացման համար, որովհետեւ հենց այդպես է սահմանված։ Անընդհատ նեղացող արահետը, կամ ավելի բարձրին միակցող անդունդն ի վերջո ստիպում է բաց թողնել, որ անցումը հաջողվի, ու, առերեւույթ բաժանող այս հանգամանքը, տարբեր ուղիներով, բայց երկուսին
նույն տեղը հասցնող միակ հնարավորությունն է, ինչը, մեծամասամբ, բաց են թողնում նաեւ նրանք, ովքեր կարողացել են գնալ ամենահեռուն` բացահայտելով միայն ինքնախաբեության խորությունը նպատակում։
Պետք է գիտակցել, որ այն, ինչը տրված է մեկի ինքնազոհության եւ մյուսի՝ դրա ընդունման վերածելու համար, չպետք է փչացնել փրկչությամբ, կամ գերեզմանին սգալու ապականող սովորությամբ. գիտակցել, որ ինքնարարման մղումը պետք է նախորդի սերն ընդունելու բոլոր պատճառներին, հետո, նաեւ, առաջնորդի …
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
