Կիրքն ավելի շատ վստահություն է փնտրում, քան՝ սեր, կամ վստահություն
ավելի շատ (եւ գիտակցությանը իր ծագմամբ ավելի շուտ) կիրքն է փնտրում, քան՝ սերը։
Ի տարբերություն գիտակցման ցածր շրջանակի սիրո, որը բավականին հաջող ապրում են առանց լրիվ ինքնաբացահայտման (անգամ փակ) առանց բացահայտելու հրեշի էությունը, առավել եւս, դրա իմաստավորումը) կիրքը, անկախ գիտակցական շրջանակից, ունի միայն լրի՛վ ինքնաբացահայտման մղում, ու քանի որ այն երբեք չունի (չի կարող ունենալ) իր լրիվությանը համապատասխան սոցիալական միջավայր (ինչը նաեւ զերծ է պահում «անարխիզմից», քանզի հավաքական գիտակցությունը կառուցված չէ ազատության համար) ինքնաբացահայտման համար այն ձգտում է վստահության լոկալ միջավայրի, իսկ երբ չի հանդիպում, վստահություն է գտնում ինքնավնասող ինքնամեկուսացման մեջ, կամ կրողին դարձնում «անարխիստ»՝ հասցնելով պոռնկության։
Կրքի մղմանը սերը ներդաշնակվում է միայն, երբ ինքն է վերածվում վստահության միջավայրի, որտեղ սպառնացող վտանգը կույր հավատի վստահությունն է, ինչն անպայման ի հայտ է գալիս իբրեւ մոլորություն (ապա` նաեւ հիասթափություն) երբ սերը ինքնաճանաչողության եւ ինքնարարման
(«տիեզերական սեր») չէ։
Անկախ ի սկբանե առանձնացվածության եւ գիտակցման հաջորդականության, «տիեզերական սերը», այնուամենայնիվ, կիրքն ապրելու միակ բարձր միջավայրն է, իսկ միայն վստահությունը՝ ճշմարիտ բնականը։ Եվ նույն հակադարձությամբ, առանց կրքի սերը երբեք չունի հնարավորություն հասնելու ինքնաճանաչողության այն բարձրությանը, որին կարող է հասնել կրքով, այնուհետեւ, միաժամանակ, լինելով ինքնարարման։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
