Ու կա հիմարի մի տեսակ, որ տենչում է փրկել նրանց, ովքեր համառորեն ուզում են (արժանի են) կործանվել։ Խղճի դափնին կրող այս «պայծառագլուխների» ի հայտ գալուց առավել, ոչինչ չի հատկորոշում միջավայրի անասնականացումը, ու ոչինչ այնքան չի վնասում մարդու ինքնարարմանը, ինչքան սրանց ժամանակյա հաջողությունը, կամ սերմանած, անասնապաշտություն ծնող հույսը։
Ինձ առանձնապես զվարճացնում է նմանների գոյության այն հատվածը, երբ իրենց հպարտությունը խժռում է իրենց թագը։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.