Ամենուր կրքի արհեստական ավազաններ ու խանդակներ են, այնինչ այն տրված է ինքնահոսությամբ կյանքը սնուցելու համար։
Ամոթի մտրակը, որը ծնված օրվանից և դրանից էլ առաջ հետևում է մարդկանց, այնքան խորը հետք է թողնում նրանց ենթագիտակցությանը, որ անգամ մենակության մեջ նրանք չեն կարողանում իրենց վայրիի (անմեղության) հետ առանձնանալ բարոյականության վկայությունից ու իրենց չզգալ մեղսավոր, երբ իրականում հենց հակառակում է մեղքը` ընդդեմ բնության և տիեզերքի։ Նրանց անգամ հեղեղումները չեն կարողանում արթնացնել, քանզի քշվում են ինչպես դիակներ, կամ շտապում են վերադառնալ քաղաքակրթական համակարգ, որտեղ գոյատևելը չապրելու գինն ունի։
© Գորշ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.