93/անտիպ

Թվաց գայլ է, ու, մարդու մորթին վրայիցս դեն նետելով, չորս թաթ վազքով սլացա վեր, երբ լիալուսնի վրա տեսա ստվերապատկերը տեսակի` երբևէ հնարավոր ամենաբարձր ժայռին, ձիգ կեցվածքով, ականջները սուր ու մռութը դեպի վեր. կասկած չունեի, որ ինքնարարման կանչն է ոռնում։ Սակայն, երբ ջլատված թաթերով նվաճեցի բարձունքը, պարզվեց` սեփական հպարտության վրա կանգնած, ինքն իրեն երկրային ու երկնային թագավոր կարգելու ծես անցկացնող ավանակ է, իսկ այն, ինչ հեռվից լսվում էր «ա ու՜», մոտիկից հնչում էր «ի՜ ա՜»։ Բայց ինքնարարման կիրքս ավելին էր, քան վերջին հիասթափությունս ու, մտաբերելով մոխրում թավալվելու ավանակների մեծագույն սերը, ինքս ինձ այրեցի նրա առաջ` ժայռի եզրին ...

© Գորշ