Կիրք՝ առ ճանաչողություն.

Անխուսափելիորեն գալիս է պահը, երբ նմանվում ես օվկիանոսի բարեհաճությանը, ավելի ճիշտ` կամակորությանը մնացած նավի, երբ կասկածի փոթորիկներն այլևս չես հաղթահարում կառավարումով, այլ` պարզապես ամուր կառչում ես տախտակամածից ու հավատալուն տենչում ես՝ ինչպես կղզյակի, որտեղ կարող ես փրկվել: Բայց փրկությանը հաջորդող օրերում սկսում ես կարոտով վերապրել առաջին ծովախտից մինչև նավաբեկություն ապրած ամբողջ սքանչելին ու սարսափելին, օվկիանոսի հանդեպ ատելությունից վերածնված սերդ դառնում է պաշտամունք, կոտրված փառասիրությունդ կրկին նորոգվում է` առանց հպարտության` նա իրենով լվացել է քոնը, ու գերված դրա իսկական զորությամբ` ինքնաբուխ գնում ես ջրափ, բայց ո՛չ դու, այլ` օվկիանոսն է արդեն նայում քեզ, ու գիտակցելով ջրից դուրս ցցված ժայռաբեկորի արժեքն ու զորությունը, միևնույն է` ընտրում ես մայրցամաքը վերջին անգամ լքելու որոշումը` անհայտության մեջ հավերժանալը գերադասելով հայտնության մեջ ոչնչանալուց: Կրկին կանգնում ես նավառաջքին, բայց այլևս ոչ թե նվաճելու, այլ` տրվելու բերկրանքով, և նավահանգստից դուրս գալուց հետո ինքդ ես անջատում շարժիչը, բաց թողնում ղեկը …, ու բեկորներդ անհրաժեշտաբար կամ պատահաբար գտնվելու հույսդ` նավից կախված մակույկի պես` տանում հետդ:

© Տիգրան Գորշ / ԱՄԵՆ