Ինչպես արյունը՝ մարմնի, սիրո համար կարոտն է, որը հեռացումից թանձրանում է, մերձեցումից՝ նոսրանում, ու անհայտ (անգոյ) է առողջության միջնակետը։ Ոմանք մահաբեր հիվանդության զարգացումը դանդաղեցնում են պարբերական դավաճանություններով, ոմանք՝ մահն են դավաճանում հիվանդ գոյակցությամբ, կամ սերը՝ առողջությամբ, ու միայն նրանք, ովքեր գիտակցում են սիրո եւ մահվան հաշտեցումը, հիվանդությունը հաղթահարում են մահափորձերով։ Սերը, որն այս դեպքում մահացումից վերաճում է մահն ընդունման, այլ բան չէ, քան (ինքնա)սպանության փորձ, որը, երբ չի ավարտվում առաջին հաջող մեկով, առավել եւս՝ հաջորդ(ներ)ի բացառումով, այլից զատ եւ ըստ նախորդած ճաշակի, հոգին այլանդակում է սպիներով, բայց, այնուամենայնիվ, այդպես քարտեզագրվում է առեղծվածային մի ուղի, որն այլեւս չի կարող չշարունակել նա, ով մասնակցել է դրա մեկնարկին …
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.