58/անտիպ

Ինքներս մեզ ուսուցիչ ենք ու ինքներս մեզ աշակերտ, բայց առավելապես լավ ուսուցիչ ենք և ծույլ աշակերտ։

© Գորշ

57/անտիպ

Առանց խնդրանքի խորհուրդներ տալու լկտիությունից առավել` զազրելի է տալուց առաջ ներողություն չխնդրելու անդաստիարակությունը։

© Գորշ

56/անտիպ

Քոնն էլ փնտրում է քեզ, բայց արդյոք դու ա՛յն ես, ում նա կճանաչի։

© Գորշ

55/անտիպ

Մենակություն սիրողներ՝ անհաշվելի, բայց նրանց մեջ չկա գեթ մեկը, ով առաջին իսկ հարմար առիթին այդ սերը չդավաճանի։ Ներելու մշտնջենականությամբ՝ մենակությունն Աստված է։

© Գորշ

54/անտիպ

Արդի հասարակությունը եսամոլների միավորում է` իրար վրա թքած ունենալու բոլորին ընդունելի նորմաների ամբողջությամբ, որի հին անվանումն է «բարոյականություն»։

© Գորշ

53/անտիպ

Երրորդ բացատրությունից սկսած` արդեն սովորական հիմար չես, այլ հիմար ես, որին լռությունն էլ այլևս չի կարող սքողել։

© Գորշ

52/անտիպ

Իրենց հաջողությունների մասին խոսելիս բոլորը լռում են պատահականության մասին, անհաջողությունների մասին խոսելիս` իրենց հիմարության. երբեմն որովհետև իրենք էլ չգիտեն այդ մասին։

Լսել ուրիշի պատմությունը` առանց փորձելու բացահայտել, առավել ևս, ուսանել դրանից` առանց բացահայտելու թաքնվածը, այլ բան չէ, քան սեփական մտքի ախտահարում։

© Գորշ

51/անտիպ

Նեռին ոչինչ այնքան չի գրավում, ինչքան ամոթը, դրա համար նա սիրում է հայտնվել աղոթատեղիներում. ուրիշ որտեղ գտնել ոգելից ըմպելիքի նման առատություն։

 © Գորշ

50/անտիպ

Ես այնքա՜ն թեթև կապրեի հավատալով կամ չհավատալով աստվածների գոյությանը, ինչպես հավատում կամ չեն հավատում սովորաբար, բայց բարձրագույն բանականությունն ինձ զրկել է այդ հիմարությունից։

 © Գորշ

49/անտիպ

«Հասկանում եմ քաղցդ, բայց էլ քեզ կերակրելու հույզեր չունեմ». ինքնարարը անխռով հրաժեշտ էր տալիս մարդուն։

 © Գորշ

48/անտիպ

Հեղինակի հույզերը պետք է ոչնչանան նրա մարմնի հետ ու չշարունակեն իրենց անթաղ գոյությունը։ Մաքրասիրության այսպիսի պահանջ ունի արվեստում ինքնարարի ճաշակը։

 © Գորշ

47/անտիպ

Աստվածությունը բավարար չէ մեզ, մեզ միաժամանակյա ավերք է պետք։ Մենք չենք կարող սեր անել մեկի հետ, ով չի ցանկանա սպանել ու ապրեցնել մեզ նույն կրքով, որով մենք ենք սիրում սիրել, իսկ մենք չենք սիրում ողջ մնալ, մենք, ինքնարարներս, սիրում ենք վերածնվել։

 © Գորշ

46/անտիպ

Մարդու գոյությունը վկայությունն է այն բանի, որ բնությունն ինչ-որ տեղ, այնուամենայնիվ, խղճով է գործել և շեղվել է իրեն ներհատուկ կատարելությունից։

 © Գորշ

45/անտիպ

Սեփական եսը միշտ առաջին տեղում է ավերքում, իսկ արարչության մեջ, եթե անգամ տեղ ունի, ապա միայն վերջում։

Նրանում, ինչն ինքնարար է, ավերքն ու արարչությունը նույնական են, ինչը մարդուն հասու է միայն սիրո մեջ, բոլոր այլ հանգամանքներում նա մեկն է, կամ մյուսը, առավելապես այն մեկը, որում առաջին տեղում է սեփական եսը։

 © Գորշ

44/անտիպ

Բոլոր նպատակների վերջում սպասում է «հուսախաբություն» փորագրությամբ գավաթ։ Նրանք, ովքեր երբեք չեն հասել, փոխարենը ազատվել են հուսախաբությունը գլխավերևում թափահարելու ծեսից։

© Գորշ

43/անտիպ

Աղոթք ինքզինքը

Պահի՛ր ինձ խորքում ինքնասուզման, որտեղ մտահանգումներս չեն ունենա այլ հասցեատեր, քան ինքս եմ, ապա տա՛ր խորքն այն, որտեղ ինքս էլ չեմ լինի հասցեատեր։ Թու՛յլ տուր ճաշակել բերկրանքն անպայմանական իմացականության, ընդունի՛ր ինքնազոհությունը հավատամքում ինքնարարման։

© Գորշ

42/անտիպ

Հիվանդասենյակում մեկուսացված խենթին, ով չի հասկանում իր ցմահ անազատությունը և զվարթ պլանավորում է ապագան, բարձրաձայնում` երազանքները, նայում ենք կարեկցանքով և/կամ ժպիտով։ 

Մարդու, ինքն իր և գոյության մասին, պատկերացումները պայմանավորված են հենց այս չիմացությամբ` արդյոք կա՞ տիեզերքում իրեն նույն կերպ հայող հայացք։

© Գորշ

41/անտիպ

Անսահմանության մեջ ոչինչ, հավերժության մեջ` անցած ակնթարթ է գոյությունը մեր, իսկ մենք դեռ ծրագրում ենք, թե ինչպես ապրել։ Մարդը տիեզերքին հարաբերելի միայն մեկ մեծություն ունի` հիմարություն։

© Գորշ

40/անտիպ

Մենակությունը կարող է տալ այն, ինչ փնտրում է թմրամոլը, աստղագնացը, կամ, օրինակ, յոգը, ու սա ոչ թե մենակության, այլ ինքնասուզման մասին է։

© Գորշ

39/անտիպ

Երբ հիմարը ստանում է իշխանություն և որոշ ժամանակ անց հասկանում, որ իշխանությունից ավելի երկարակյաց են գաղափարները, այդուհետ վերածվում է իմաստակի։ Իմաստակն իր իշխանությամբ բռնակալ է, բայց ավելի աղետաբեր, քան դրա սովորականը։

© Գորշ

38/անտիպ

Ճշմարիտ իմաստասիրությունը, այսինքն այն, որում սերն անկեղծ է, երբեք չի արտահայտվում խրատով, պատգամով, առավել ևս, քարոզով, այն բացառապես ինքնասուզում է` ճամփորդների համար հյուրընկալ։

© Գորշ

37/անտիպ

Քանի դեռ հասկացված լինելու պահանջ ունես, ինքդ քեզ բավականաչափ չես հասկացել, իսկ երբ ինքդ քեզ բավականաչափ հասկանում ես, շրջապատող ամեն ինչ դառնում է ավելի հասկանալի անիմաստ։

© Գորշ

36/անտիպ

Երջանկությունը բնորոշ է հիմարներին, բայց ինձ պատահել են երջանիկ վիճակում մարդիկ, ովքեր հիմար չէին, նրանք բոլորը կրում էին կյանքի գին արժեցող գաղտնիք։

© Գորշ

35/անտիպ

Հակառակ սպասածի` հենց գոյության անիմաստության զգացումն է զգայելի դարձնում տիեզերքի շնչավորությունը, եթե չես կորսվում ու մնում ես ճանաչող։

© Գորշ

34/անտիպ

Ինքնարարման հավատամքը կրողները չեն կարող շեղվել ճշմարտությունից, որ գոյը լույսի և խավարի հակադրություն է, բայց նաև չեն կարող հաշտ լինել այդ հակադրությանը, առավել ևս կամակից լինել մեկին կամ մյուսին, քանզի նրանց ճանաչողությունը միտված է ակունքին, որտեղ դրանք միախառն են՝ մեկ են։ 

© Գորշ

33/անտիպ

Բանականության համար տխրությունն ինքնամաքրման վիճակ է, ուրախությունը` նիրհելու։ Չափազանց երկար տրվել ուրախությանը, նշանակում է բանականությանը ենթարկել երբևէ չարթնանալու վտանգի։

© Գորշ

32/անտիպ

Դժբախտությունը վկա է փնտրում, երջանկությունը` հանդիսատես։ Վկա, թե հանդիսատես, երկու դեպքում էլ ճիշտ է լռությունը։

© Գորշ

31/անտիպ

Ուրիշի տխրության մեջ օտար ես, ուրախության մեջ` ավելորդ, եթե անգամ պատճառն ես մեկի, կամ մյուսի։ 

© Գորշ

30/անտիպ

Մարդատյացն այդպիսին է լոկ այն բանի համար, որ իր մեջ տեսնում է այն, ինչն ատում է ուրիշների մեջ, բայց չափազանց եսասեր է ինքնաոչնչացման համար։

© Գորշ

29/անտիպ

Ինքնաճանաչողությունը երբեք չի պատասխանում «ով ես» հարցին, այն մշտապես ցույց է տալիս, թե ով չես։

© Գորշ

28/անտիպ

 Աստծո գործերն իրավ անքննելի են, բայց Նա այլևս գործ չունի մեզ հետ։

© Գորշ

27/անտիպ

Խորշում եմ ոչխարի հետ կապված ամեն ինչից, մանավանդ անմեղությունից։

© Գորշ

26/անտիպ

Ծնվելու առնչությամբ ինձ առավելապես հուզել է մեկ հարց` կա՞ արդյոք այնպիսի սկիզբ, որն ինչ-որ բանի վերջը չէ։

© Գորշ