94/անտիպ

Ինքնարարի դարմանական

Ամենան բացառում է նույնի ավելին, ճանաչելը՝ նույնի կրկնվելը, իսկ ընդունելը՝ նույնը մնալը։

© Գորշ

93/անտիպ

Թվաց գայլ է, ու, մարդու մորթին վրայիցս դեն նետելով, չորս թաթ վազքով սլացա վեր, երբ լիալուսնի վրա տեսա ստվերապատկերը տեսակի` երբևէ հնարավոր ամենաբարձր ժայռին, ձիգ կեցվածքով, ականջները սուր ու մռութը դեպի վեր. կասկած չունեի, որ ինքնարարման կանչն է ոռնում։ Սակայն, երբ ջլատված թաթերով նվաճեցի բարձունքը, պարզվեց` սեփական հպարտության վրա կանգնած, ինքն իրեն երկրային ու երկնային թագավոր կարգելու ծես անցկացնող ավանակ է, իսկ այն, ինչ հեռվից լսվում էր «ա ու՜», մոտիկից հնչում էր «ի՜ ա՜»։ Բայց ինքնարարման կիրքս ավելին էր, քան վերջին հիասթափությունս ու, մտաբերելով մոխրում թավալվելու ավանակների մեծագույն սերը, ինքս ինձ այրեցի նրա առաջ` ժայռի եզրին ...

© Գորշ

92/անտիպ

Վասն կրոնականության, կամ խանդի տեղիքը «սուրբ» եռանձնության մեջ

Աստված ստեղծեց մարդուն իր պատկերով, ապա մարդն իր պատկերով ստեղծեց նեռին։ 

© Գորշ

91/անտիպ

Միակ վայրը, որտեղ հաջողվել է «Ամենքն անհատականություն են» և «Բոլորը հավասար են» հիմնադրույթների համադրությունը, կենդանաբանական այգին է։ Համանման համադրություն, բայց իբրև ավելի փոքր սոցիալական բջիջներ, պատահում է նաև որոշակի ցեղային և ընտանեկան մոդելներում, որոնք առավելապես հայտնի են անասնաֆերմա և գոմ անվանումներով։

© Գորշ

90/անտիպ

Նկատե՞լ եք` մարդն ամաչում է խոսել հեշտի մասին, նրա ինքնարժեքավորման նախապատմությունը միշտ դժվարի, մռայլի, ողբերգականի մասին է, որ արժեքը բարձր լինի, իսկ եթե ոչ` հորինում է այն։ 

Բեռը էշի՛ հպարտությունն է` հիմարությունը` արժեքը։ Այս իմաստով` մարդն ավելի էշ է, քան էշը, իսկ էշն այդ ավելի պատմիչ է, քան պատմիչը։

Ըստ միաձևության կանոնի` աստված կարգվելու ի՜նչ հնարավորություն ունի էշը և ինչու՞ դեռ ոչ, կամ գուցե վաղու՜ց։

© Գորշ

89/անտիպ

Վասն ինքնարարման

Ինքնը պիտի ստեղծի բարձրագույն եսին և ինքն էլ լինի Նա։ Մարդու համար սրանից զատ այլ մեկնություն չպիտի ունենա կարելիությունը, որը հնչում է՝ ԹՈՒՅԼ ՏՈՒՐ ՔԵԶ, և չկա դրանից առավել ոչինչ, որը մարդը կարող է անել ինքզինքը։

© Գորշ

88/անտիպ

Մարդիկ դիակիրն են իրենց լավագույն եսի։

© Գորշ

87/անտիպ

Մարդկանց նկատմամբ ինքնարարման գաղափարաբանությունս, այլից զատ, պարզել է աստվածների գոյության իրական նպատակը ու դրանց անմահության պատճառը. մարդը պետք է մնա անասուն։

© Գորշ

86/անտիպ

Հառնել տառապանքից նշանակում է հասնել այն կրելու զվարթության։ 

© Գորշ

85/անտիպ

Բացառիկ գոյակներից զատ, ովքեր արժանի են այլի ու ավելիի, քան այս համընդհանուր արդարությունն է, ուրիշ ափսոսանք չկա։

© Գորշ

84/անտիպ

Չի կարող սահմանել «ինչպես ապրել»-ը, սակայն «ինչպես մեռնել»-ը թողնել բնության նախախնամությանը և կոչվել բարձր բանականության բարոյականություն։

© Գորշ

83/անտիպ

Երանի, երբ հոգեբան չէ, քահանա չէ, դատախազ չէ, դատավոր չէ, փաստաբան չէ, ...,

... պարզապես քոնն է։

© Գորշ 

82/անտիպ

Երբեք բարեկամ չէ, քանի դեռ չես ճանաչել՝ որպես թշնամի։
Մարդը դրկից է սեփական մտքին՝ բանտում։

© Գորշ

81/անտիպ

Հարկադրանքն առերևույթ է` ներքուստ միշտ համաձայնություն է։

© Գորշ 

80/անտիպ

Երբ ցավում է, գնա հեռու։

Երբ շատ է ցավում,  ավելի հեռու գնա,

... այնքան հեռու, որ ցավն էլ ցավա՝

մնաս դու։

© Գորշ

79/անտիպ

Արարչական է, երբ ստեղծագործության մեջ ոչ միայն և ոչ այնքան արարողի փորձն է, այլ նրա ինքնադաստիարակությունն առ այն, թե ինչ է փորձում կերտել ինքն իրենից։

© Գորշ

78/անտիպ

Ինչքա՜ն բարձր պետք է լինես, որ չունենաս հույս, նամանավանդ` հավատ, ինչքա՜ն սեր պետք է լինես ու մարդ չլինես։

© Գորշ

77/անտիպ

Նեռն ավելի շատ հոգիներ է ուղարկել դրախտ, քան կարողացել է գրավել Աստված։

Բայց սա ոչ Նեռի ու նրա պետքությունն ամենաշատը ունեցող Աստծո, ոչ էլ դրախտի մասին է, առավել ևս դրանց գոյության հիմնավորում չէ, այլ բնության մեջ ամենավախկոտ կենդանու էության մասին է, որը կոչվում է մարդ բանական։

© Գորշ

76/անտիպ

Եթե փոխադարձություն չի ծագում ներսդ, գիտեցիր` քեզ ուղղված սերն իսկական չէ, ու քոնն էլ իսկական չէ, եթե չի ծնում սեր։ Ողբաբառաչանք բանաստեղծելուն պիտանի (ինքնա)խաբեություն է և(կամ) մոլորություն։

© Գորշ

75/անտիպ

Հոգու ինքնատիպ հատկությունն այն է, որ երբեք նույն տեղը երկրորդ անգամ չի ցավում։

© Գորշ

74/անտիպ

Ամուլ տառապանքը, ինչպես երջանկությունը, հիմարին բնորոշ վիճակ է՝ տարբերությամբ, որ այս դեպքում հիմարն ինքնաոչնչացվում է առանց հոգնեցնող աղմուկի։

Տառապանքը բեղմնավոր է միայն, երբ (ինքն)արարման է։

© Գորշ 

73/անտիպ

Լավագույն հեքիաթն այն է, որը չի ավարտվում, բայց և կիսատ էլ չի մնում։

© Գորշ

72/անտիպ

Մրցել ցանկալիի համար, հետո նրա, ինչ մնացել է, ապա ընդունել այն, ինչ բաժին կհասնի։ Բարձր ճաշակը մերժում է այս կենդանականությունը, միաժամանակ թույլ է տալիս իրենը վերցնելու վայրենությունը։

© Գորշ

71/անտիպ

Մեզ, ինքնարարներիս, ամենամոտը գայլն է` տարբերությամբ, որ մենք մարսում ենք միայն ամենաառողջը, ամենաընտիրը, մեզ ամենամոտը։

© Գորշ

70/անտիպ

Էականը, որ պետք է դաստիարակենք մեր մեջ, ինքնարարման հավատամքում, փրկիչ չլինելն է. պետք է անխռով թույլ տանք, որ կործանվի այն, ինչը չունի ինքնապահպանության ներուժ և թույլ պետք է տանք ծնվի այն, ինչը ունի ծնվելու համառություն։ Ի վերջո, ինքներս մեզ պետք է թույլ տանք լինել ...

© Գորշ

69/անտիպ

Եղի՛ր ինքնարարիս ծնող ու, միաժամանակ, շարունակությունը եղիր, Անէ ...

© Գորշ

68/անտիպ

Լինի տառապանքի այն մեծը, որ ավարտվի աստվածային հեշտանքով, կամ վայելքի այն շատը, որ անանց խումհար լինի, ու չլինի կանոնավոր այս կիսատը` մարդանալը չլինի։

© Գորշ 

67/անտիպ

Բարձր բանականության համար անհարմարություն է ՆՈՐՄԱԼԸ, ՈՉԻՆՉԸ` գերադասելի, երբ չկա լինելու ի՛ր հանգամանքը։

© Գորշ 

66/անտիպ

Նա, ով ինձ ճիշտ է կարդացել, լքել է ժամանակին։ Նա, ով ինձ գիտեր, վերջին շնչով պատգամել է գրիչս վայր չդնել։

© Գորշ

65/անտիպ

Սերը կա ինքնաստվածություն։

© Գորշ

64/անտիպ

Բազմացի՛ր, միջակ, քանզի հարատևելու այլ եղանակ չունես։ Բազմացի՜ր, մարդ։

© Գորշ 

63/անտիպ

Չափազանց աստվածասեր մեկը թոթափում էր իր հոգնությունը նեռի գրկում։

© Գորշ 

62/անտիպ

Ամեն ոք իմաստուն է այնքան, ինչքան կարողանում է նույնանալ ինքնախոսության լռակյաց կողմի հետ, ու նույնչափ սակավախոս է, նույնչափ մենակ. նույնչափ իսկական։

© Գորշ 

61/անտիպ

Կյանքի աղմկոտ ունայնությանը հակադրելու ոչինչ չկա, քան սեփական ունայնության անդորրը։

© Գորշ

60/անտիպ

Յուրաքանչյուր մարդ կյանքում սխալվում է երկու անգամ` մեկ և ընդմիշտ։ 

© Գորշ

59/անտիպ

Կյանքը կարճ է թվում միայն, երբ միալար է։ Իմաստավոր կյանքը կարող է երկարել ընդհուպ մինչև հավերժություն։

© Գորշ

58/անտիպ

Ինքներս մեզ ուսուցիչ ենք ու ինքներս մեզ աշակերտ, բայց առավելապես լավ ուսուցիչ ենք և ծույլ աշակերտ։

© Գորշ

57/անտիպ

Առանց խնդրանքի խորհուրդներ տալու լկտիությունից առավել` զազրելի է տալուց առաջ ներողություն չխնդրելու անդաստիարակությունը։

© Գորշ

56/անտիպ

Քոնն էլ փնտրում է քեզ, բայց արդյոք դու ա՛յն ես, ում նա կճանաչի։

© Գորշ

55/անտիպ

Մենակություն սիրողներ՝ անհաշվելի, բայց նրանց մեջ չկա գեթ մեկը, ով առաջին իսկ հարմար առիթին այդ սերը չդավաճանի։ Ներելու մշտնջենականությամբ՝ մենակությունն Աստված է։

© Գորշ

54/անտիպ

Արդի հասարակությունը եսամոլների միավորում է` իրար վրա թքած ունենալու բոլորին ընդունելի նորմաների ամբողջությամբ, որի հին անվանումն է «բարոյականություն»։

© Գորշ

53/անտիպ

Երրորդ բացատրությունից սկսած` արդեն սովորական հիմար չես, այլ հիմար ես, որին լռությունն էլ այլևս չի կարող սքողել։

© Գորշ

52/անտիպ

Իրենց հաջողությունների մասին խոսելիս բոլորը լռում են պատահականության մասին, անհաջողությունների մասին խոսելիս` իրենց հիմարության. երբեմն որովհետև իրենք էլ չգիտեն այդ մասին։

Լսել ուրիշի պատմությունը` առանց փորձելու բացահայտել, առավել ևս, ուսանել դրանից` առանց բացահայտելու թաքնվածը, այլ բան չէ, քան սեփական մտքի ախտահարում։

© Գորշ

51/անտիպ

Նեռին ոչինչ այնքան չի գրավում, ինչքան ամոթը, դրա համար նա սիրում է հայտնվել աղոթատեղիներում. ուրիշ որտեղ գտնել ոգելից ըմպելիքի նման առատություն։

 © Գորշ

50/անտիպ

Ես այնքա՜ն թեթև կապրեի հավատալով կամ չհավատալով աստվածների գոյությանը, ինչպես հավատում կամ չեն հավատում սովորաբար, բայց բարձրագույն բանականությունն ինձ զրկել է այդ հիմարությունից։

 © Գորշ

49/անտիպ

«Հասկանում եմ քաղցդ, բայց էլ քեզ կերակրելու հույզեր չունեմ». ինքնարարը անխռով հրաժեշտ էր տալիս մարդուն։

 © Գորշ

48/անտիպ

Հեղինակի հույզերը պետք է ոչնչանան նրա մարմնի հետ ու չշարունակեն իրենց անթաղ գոյությունը։ Մաքրասիրության այսպիսի պահանջ ունի արվեստում ինքնարարի ճաշակը։

 © Գորշ

47/անտիպ

Աստվածությունը բավարար չէ մեզ, մեզ միաժամանակյա ավերք է պետք։ Մենք չենք կարող սեր անել մեկի հետ, ով չի ցանկանա սպանել ու ապրեցնել մեզ նույն կրքով, որով մենք ենք սիրում սիրել, իսկ մենք չենք սիրում ողջ մնալ, մենք, ինքնարարներս, սիրում ենք վերածնվել։

 © Գորշ

46/անտիպ

Մարդու գոյությունը վկայությունն է այն բանի, որ բնությունն ինչ-որ տեղ, այնուամենայնիվ, խղճով է գործել և շեղվել է իրեն ներհատուկ կատարելությունից։

 © Գորշ

45/անտիպ

Սեփական եսը միշտ առաջին տեղում է ավերքում, իսկ արարչության մեջ, եթե անգամ տեղ ունի, ապա միայն վերջում։

Նրանում, ինչն ինքնարար է, ավերքն ու արարչությունը նույնական են, ինչը մարդուն հասու է միայն սիրո մեջ, բոլոր այլ հանգամանքներում նա մեկն է, կամ մյուսը, առավելապես այն մեկը, որում առաջին տեղում է սեփական եսը։

 © Գորշ

44/անտիպ

Բոլոր նպատակների վերջում սպասում է «հուսախաբություն» փորագրությամբ գավաթ։ Նրանք, ովքեր երբեք չեն հասել, փոխարենը ազատվել են հուսախաբությունը գլխավերևում թափահարելու ծեսից։

© Գորշ

43/անտիպ

Աղոթք ինքզինքը

Պահի՛ր ինձ խորքում ինքնասուզման, որտեղ մտահանգումներս չեն ունենա այլ հասցեատեր, քան ինքս եմ, ապա տա՛ր խորքն այն, որտեղ ինքս էլ չեմ լինի հասցեատեր։ Թու՛յլ տուր ճաշակել բերկրանքն անպայմանական իմացականության, ընդունի՛ր ինքնազոհությունը հավատամքում ինքնարարման։

© Գորշ

42/անտիպ

Հիվանդասենյակում մեկուսացված խենթին, ով չի հասկանում իր ցմահ անազատությունը և զվարթ պլանավորում է ապագան, բարձրաձայնում` երազանքները, նայում ենք կարեկցանքով և/կամ ժպիտով։ 

Մարդու, ինքն իր և գոյության մասին, պատկերացումները պայմանավորված են հենց այս չիմացությամբ` արդյոք կա՞ տիեզերքում իրեն նույն կերպ հայող հայացք։

© Գորշ

41/անտիպ

Անսահմանության մեջ ոչինչ, հավերժության մեջ` անցած ակնթարթ է գոյությունը մեր, իսկ մենք դեռ ծրագրում ենք, թե ինչպես ապրել։ Մարդը տիեզերքին հարաբերելի միայն մեկ մեծություն ունի` հիմարություն։

© Գորշ

40/անտիպ

Մենակությունը կարող է տալ այն, ինչ փնտրում է թմրամոլը, աստղագնացը, կամ, օրինակ, յոգը, ու սա ոչ թե մենակության, այլ ինքնասուզման մասին է։

© Գորշ

39/անտիպ

Երբ հիմարը ստանում է իշխանություն և որոշ ժամանակ անց հասկանում, որ իշխանությունից ավելի երկարակյաց են գաղափարները, այդուհետ վերածվում է իմաստակի։ Իմաստակն իր իշխանությամբ բռնակալ է, բայց ավելի աղետաբեր, քան դրա սովորականը։

© Գորշ

38/անտիպ

Ճշմարիտ իմաստասիրությունը, այսինքն այն, որում սերն անկեղծ է, երբեք չի արտահայտվում խրատով, պատգամով, առավել ևս, քարոզով, այն բացառապես ինքնասուզում է` ճամփորդների համար հյուրընկալ։

© Գորշ

37/անտիպ

Քանի դեռ հասկացված լինելու պահանջ ունես, ինքդ քեզ բավականաչափ չես հասկացել, իսկ երբ ինքդ քեզ բավականաչափ հասկանում ես, շրջապատող ամեն ինչ դառնում է ավելի հասկանալի անիմաստ։

© Գորշ

36/անտիպ

Երջանկությունը բնորոշ է հիմարներին, բայց ինձ պատահել են երջանիկ վիճակում մարդիկ, ովքեր հիմար չէին, նրանք բոլորը կրում էին կյանքի գին արժեցող գաղտնիք։

© Գորշ

35/անտիպ

Հակառակ սպասածի` հենց գոյության անիմաստության զգացումն է զգայելի դարձնում տիեզերքի շնչավորությունը, եթե չես կորսվում ու մնում ես ճանաչող։

© Գորշ

34/անտիպ

Ինքնարարման հավատամքը կրողները չեն կարող շեղվել ճշմարտությունից, որ գոյը լույսի և խավարի հակադրություն է, բայց նաև չեն կարող հաշտ լինել այդ հակադրությանը, առավել ևս կամակից լինել մեկին կամ մյուսին, քանզի նրանց ճանաչողությունը միտված է ակունքին, որտեղ դրանք միախառն են՝ մեկ են։ 

© Գորշ

33/անտիպ

Բանականության համար տխրությունն ինքնամաքրման վիճակ է, ուրախությունը` նիրհելու։ Չափազանց երկար տրվել ուրախությանը, նշանակում է բանականությանը ենթարկել երբևէ չարթնանալու վտանգի։

© Գորշ

32/անտիպ

Դժբախտությունը վկա է փնտրում, երջանկությունը` հանդիսատես։ Վկա, թե հանդիսատես, երկու դեպքում էլ ճիշտ է լռությունը։

© Գորշ

31/անտիպ

Ուրիշի տխրության մեջ օտար ես, ուրախության մեջ` ավելորդ, եթե անգամ պատճառն ես մեկի, կամ մյուսի։ 

© Գորշ

30/անտիպ

Մարդատյացն այդպիսին է լոկ այն բանի համար, որ իր մեջ տեսնում է այն, ինչն ատում է ուրիշների մեջ, բայց չափազանց եսասեր է ինքնաոչնչացման համար։

© Գորշ

29/անտիպ

Ինքնաճանաչողությունը երբեք չի պատասխանում «ով ես» հարցին, այն մշտապես ցույց է տալիս, թե ով չես։

© Գորշ

28/անտիպ

 Աստծո գործերն իրավ անքննելի են, բայց Նա այլևս գործ չունի մեզ հետ։

© Գորշ

27/անտիպ

Խորշում եմ ոչխարի հետ կապված ամեն ինչից, մանավանդ անմեղությունից։

© Գորշ

26/անտիպ

Ծնվելու առնչությամբ ինձ առավելապես հուզել է մեկ հարց` կա՞ արդյոք այնպիսի սկիզբ, որն ինչ-որ բանի վերջը չէ։

© Գորշ