Իմ ու կյանքի հարաբերության մասին.

Կյանքը չի հանդուրժում իմ հանդգնությունը ճիշտ այնպես, ինչպես ես՝ նրա իշխելու հպարտությունը, ու հաճախ, մտրակը ձեռքին, ստիպում է հայտնվել անդունդի եզրին, որտեղ, երբ այլևս անտես ենք դառնում վկաների աչքերին, նա ինձ սեղմում է իր կրծքին: Ու\բայց երբեք չեմ հարցրել` ինչո՞ւ չի թողնում ցած նետվել, քանզի ինձ ցավեցնելում նրա ցավն եմ տեսել, որ ստիպված է ուրիշների ապստամբությունը զսպելու համար ինձ պատժել, և քանի որ ստացվել է այնպես, որ առանց ենթակաների իր գոյությունն անհնար կլինի, իսկ առանց ինձ` ձանձրալի, նա ստիպված է իմ ներկայությունը վայելել անդունդի եզրին:

© Տիգրան Գորշ / ԱՄԵՆ