Ներառյալ ժառանգածը՝ սկսած ծնվելու պահից, երբ առաջին դիմակը, որը, գուցե, ձեռք ես բերել բժշկից, ով հերթափոխից զզված դեմքով է ընդունել ծնունդդ, յուրաքանչյուր նորը չի փոխարինում հինը՝ ավելանում է որպես հերթականը՝ ժամանակի ընթացքում սերտաճելով էությանդ՝ հաստացնելով այն թաղող շերտը։ (Ինքնա)ճանաչողությունը, որը, միաժամանակ, վերև վանող հայացք է ուղղված անցյալ, այլ կերպ՝ դիմակաթափման վիրահատություն, չի կարող լինել առանց ցավ և արյուն՝ շերտազատման խորության հետ ուժգնացող ավելի։
Հետևաբար, նրանք, ովքեր երբևէ պիտի ընդունեն բարձրագույն Ես-ի (ինքն)արարմանը ձգտելու գոյության իմաստը, պետք է վարժվեն տառապանքին, ապա՝ տենչան այն՝ որպես ապրելու կիրքը շրջանառող սրտի կծկում։ Պետք է ազատվեն փրկելու հպարտությունից և չսպանելու խղճից, քանզի հերձադանակի շեղբը, առաջին իսկ կտրումից սկսած, սահում է նաև հարազատ դեմքերով՝ հասնելով ծնողներին ու նրանց թողած ժառանգությանը …
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.