Դո՛ւ, որ միջակ ես խաղում աստծո և անաստվածի միջև, ու, առավելևս, չես ընկալել այդ երկուսի համերաշխությունը, դո՛ւ, ում սերը լոկ խղճալ է, ու ատելուն էլ պիտանի չես, դու ինչպե՞ս կարողես ապրեցնել, երբ արդարացի սպանել չգիտես, դո՛ւ, որ տրորում ես կանաչը, բայց աղոթում քարին, երբ վերջինս է խոնարհվում առաջինին, դո՛ւ, որ դարձել ես ինքնակոչ տեր, երբ Տերը գտել է նոր զվարճանքներ:
© Տիգրան Գորշ / ԱՄԵՆ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.