Իմ հրեշին, ինչպես ոսկին վիշապին, լույսը սնող խավարն է հրապուրում, որն իրենց մեջ կրում են լուսավոր մարդիկ: Իմ սիրահարվածությունը նրանց՝ ընթանում է ինքնազսպման տառապանքով, քանզի շատերը կործանվում են՝ չիմանալով իրենց գանձարանի, իմանալու դեպքում՝ դրա խոր սևության մասին, ու ինքնազսպման տառապանքս փոխվում է մեղանչականի, երբ էլ չեմ կարողանում չհոշոտել և/կամ ինքնահոշոտվել
Տիգրան Գորշ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.