Կարոտն անհայտի.

Իմաստնանալուն զուգահեռ՝ ավելի ու ավելի են դանդաղում քայլերդ, սկսում է պարզել՝ մինչ այդ արագ ընթացքից լղոզված պատկերը, որի վեհությամբ գայթակղված, անհամբեր սպասում ես բարձրագույն պահին՝ երբ պետք է, ընդհանրապես, կանգ առնեն ոտքերդ, ու այլևս աշխարհը պտտվի շուրջդ և փոքրիկ դիտանցքիդ առջև բացվի՝ որպես մեկ ընդհանուր համայնապատկեր, ու թեկուզ մեկ ակնթարթ այդպես, բայց զգաս՝ ինչքան ամբողջական ես ապրել, ու տենչաս հորիզոնից անդի՛ն փռվող ապագան՝ ոչ որպես անհայտություն, այլ՝ է՛լ ավելի խորը, մոռացված անցյալ, ինչից մնացել և շարունակում է կանչել հուշը կարոտի (կարոտն անհայտի):

© Տիգրան Գորշ / ԱՄԵՆ