Մենք սովոր ենք լսել մայրական միակ ծնող և ապրացնող սիրո մասին, ու արգելված է բացահայտելը, որ հենց միայն մայրն է ունակ իմաստավորված սպանել, կամ օրհնել զավակի մահը։
Ըստ այդմ, կան մայրեր, ովքեր, լավագույն դեպքում, մարիամ են մինչև խաչին գամվելը, երբ նրանց մեջ արթնանում է եվայի խիղճը ու այդ պահից նրանք դառնում են միակ փրկիչները, ովքեր մինչև ծնելն են դավաճանել նրանց, ովքեր ծնվել էին (ինքն)արարման համար։
Իսկ լիլիթը շարունակում է դավադրաբար մերժվել կնոջ մեջ, որն, իբրև հույս, ոչ թե մահանում է վերջում, այլ՝ նրա մահով սկսվում է ամենայն վերջը …
Տիգրան Գորշ / ԹԵՈՍՈՖԻԱ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.