Մենք՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ին ձգտողներս, մարդկանց մեջ նման ենք Նիցշեական անդունդին. «Երբ չափազանց երկար ես նայում անդունդի մեջ, ապա անդունդն էլ սկսում է նայել քո մեջ…» ։ Այս ինքնառերեսման արդյունքում ոմանք ճզմվում են իրենց մակերեսայնությունից, ոմանք սարսափում են իրենց մեջ հայտնաբերված խորությունից, ոմանք էլ դրանից գայթակղվում են այնքան, որ իրենք էլ, ՄԵԶ պես, տրվում են նետվելու ԿՐՔԻՆ։ Վերջինս, որպես (ինքնա)ճանաչողության միակ բացարձակ դրսևորում, ավարտվում է անդունդի հատակին ջախջախվելով, մինչ այդ սիրտը ճաքելով, կամ կտրուկ թռչել սովորելով, բայց ոչ երբեք վերադառնալու որևէ այլ տարբերակով։ Համընդունված դատողականությունը կարող է պնդել, որ դրանցից առավելագույնին հասնում է թռչողը, բայց և այնպես, ճշմարտությունն էլ շշնջում է, որ ոչ միայն թռչելուն է մեծագույն ազդակ տալիս վախը, այլ, նաև, շատ դեպքերում՝ փետուր աճելուն, իսկ այնտեղ, որտեղ առկա է վախը, ինքնին առկա է զգուշավորությունը, ինչը ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-ի ամենաչսիրած անհարմարություններից է, բացի այդ՝ մեկ այլ պարզ ճշմարտությունն էլ կայանում է նրանում, որ անդունդի խորքից աստղերը տեսանելի են, իսկ հակառակը՝ ոչ, հետևաբար պարզ է, թե որ ուղղությամբ է պետք ՃԱԽՐԵԼ՝ ԱՄԵՆԸ տեսնելու համար, հարաբերականներով որտեղ է պետք ԻՆՔՆԱՍՊԱՆՎԵԼ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆԻ համբարձման համար։
Մեզ՝ բարձրագույն ես-ին ձգտողներիս համար, սիրտը ճաքելու «բախտը» շրջանցելուց հետո, առավելապես մնում է հատակը համբուրելու տենչանքը …
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.