Մարդուն բնորոշ եւ մարդկային համարվող պայմաններում բաժանումն ինքնաճանաչողության, նաեւ ուրիշի նկատմամբ չգիտակցված սերը ճանաչելու լույս է, մահը՝ ավելի, երբ մերձավորին սիրելն այլ բան չէ, քան, միայն իրար մեջ ամենքի ինքն իրեն սիրելը, երբ մեկը մյուսին գրավելու, մերձենալու, տիրելու համար՝ իր մեջ վերցնում է նրա ոստը եւ աճեցնում նմանակին, ինչին եսասիրությունը չի կարող անտարբեր մնալ, ապա դարձնում է այն, ինչ դիմացինը կցանկանար տեսնել ինքն իր արտացոլանքում։
Բայց անգամ սրանում է կիսատ մարդկային սերը, երբ մեկը մյուսի կլանած նմանակին իր մեջ չի կարողանում տիրելու ցանկությունից ավելին բարձրացնել, որին ձգտելով՝ իսկականն ինքն էլ կդառնար ավելին, քան՝ էր։
Մարդուն բնորոշ պայմաններում՝ Բարձրագույն Ես-ի սերը, իբրեւ ինքնարար բանականություն, միայն շուրջը սփռվող մահվան լույսի շողերին է առնչվում, երբ քանի դեռ ձգտում է մերձավորում ծնվել՝ նրան էլ ծնել, մերձավորը նրա մեջ իր մահկանացուն է կնքում։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.