Պատկերացնում ես սեփական կամ մերձավորի մահը` հուղարկավորության ողջ արարողակարգով, երկու դեպքում էլ ինքդ՝ որպես կենտրոնական դերակատար, ում շուրջ կուտակվում և պտտվում է համապատասխան էմոցիոնալ դաշտը, ու դա յուրահատուկ բավականություն է տալիս. սա միայն դեռահասության տարիքին հատուկ երևակայություն չէ` բնորոշ ամենքին, այլ իրականություն, որին կարող ես հանդիպել՝ հետևելով հոգեհանգստի և թաղման արարողակարգերին, որոնցում յուրաքանչյուրը` բակում կանգնածից մինչև դագաղն ուսին կրողը (անգամ ցավի ու վշտի հետ մեկտեղ) ստանում է իր կարգավիճակից բխող և դրան համապատասխան սեփական բավականությունը, իսկ ամենաշատը` ննջեցյալի ամենահարազատը` որպիսին նրան պետք է իմանան բոլոր մասնակիցները կամ ողջ հասարակությունը, հակառակ դեպքում` պատկերն այլ է ստացվում: Ու այս ամենում, զգացմունքների անփոփոխ արտահայտությամբ, միայն հանգուցյալն է մասնակցում` բնականաբար պատճառով, որ դրանք այլևս չի բովանդակում:
Իսկ երբևէ ինչ որ մեկը պատկերացնո՞ւմ է իր կամ մերձավորի ավարտն աղբանոցում, հուղարկավորությունը` միայն առնետների մասնակցությամբ. հարց, որը պատասխանն է ասվածի կապակցությամբ առաջացող հարցերի (նաև մեղադրանքների):
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.