Աղոթքը խիստ անհատական երկխոսություն է՝ աստծուն իրենցից դուրս և ինքնասուզում՝ իրենց մեջ տեսնողների համար, հետևաբար՝ աղոթատեղին էլ խիստ անհատական սրբավայր է, ինչը եկեղեցու վերածելը շեղում և/կամ կեղծում է աղոթքի ճշմարիտ իմաստը: Բացի այդ, աղոթքը բացառապես (ինքնա)ճանաչողության պատճառ/հետևանք է և դրա ձևն ու բովանդակությունը ստեղծվում է ևս խիստ անհատական. ամենքինն առանձնահատուկ՝ ըստ իր ներքին բառարանի և իմաստնության: Ըստ այդմ, մեկը, օրինակ, կարող է աղոթել պոեզիայով, մյուսը՝ հայհոյանքով, պայմանավորված նրանով, թե ում երկխոսությունը (ինքնասուզումը) ինչպես է կառուցվել աստծո հետ, ու բնավ մեկը մյուսին ոչնչով չի զիջում, երբ առանցքը բացարձակ հավատն է (ուզելը փոխակերպված ընդունելուն, բռնելը՝ բաց թողնելուն): Ինչ վերաբերվում է եկեղեցուն (խմբակային այլ աղոթատեղիներ), ապա արդեն հասկանալի է դրա իրական նպատակը. հոգեորսություն՝ ուղղակի և ածանցյալ բոլոր իմաստներով, մարդուն ինքն իրենից խլում, ինչը ստրկացնելու մեկ պայմանն է, ու այս ամենը դրսևորվում է նախ՝ աղոթքը համընդհանուր ձևի և բովանդակության վերածելով, ինչով բացառվում է սեփականի ստեղծումը, հետևաբար, նաև, դրա լսելիությունը, երկրորդ՝ հանրային աղոթատեղիների բազմացումով, ինչով նվազեցվում է աստվածայինի հայտնաբերման վայրը, քանզի «աստված ամենուր է» ճշմարտությունն իրականում մեկնաբանվում է «աստված այնտեղ է, որտեղ միակ վկադ ինքդ ես» բացվածքով:
Ինչ վերաբերվում է սեր անելուն, ապա դա էլ սիրո մեջի աղոթքն է՝ խիստ անհատական երկխոսություն, կամ ինքնասուզում՝ նրանց համար, ովքեր ԴՈՒ-ն ընկալում են որպես ԵՍ, հետևաբար՝ սիրելին էլ խիստ անհատական սրբավայր է, ու սրա ճշմարիտ իմաստից շեղում և/կամ կեղծումն էլ արտահայտվում է սիրուց դուրս սեր անել սովորեցնելով (պոռնո) և սրբավայրերը հանրայնացումով ոչնչացնելով (հասարակաց տներ, բաց վարագույրներով սեր անել, արածի մասին պատմել … և այս ամենը խրախուսել):
Իսկ թե որտեղ և ինչքան են մեկանում սեր անելն ու աղոթքը, բավական է տեսնել, որ երկուսն էլ միտված են ՍԻՐՈՒՆ, չէ որ աստված սեր է նրանց համար, ովքեր նրան իրենցից դուրս են տեսնում և ինքնին սեր են նրանք, ովքեր աստծուն իրենց մեջ են տեսնում: Ու այս մեկացումը հուշում է նաև դրանց պարտադիր ու համատեղ ապրելու անհրաժեշտությունը, և անկասկածելի է, որ աստվածաշնչյան Մարիամն էլ ինքնին սեր անելու այնպիսի բարձրության հասած կերպար է (անիրական/իրական), որ նրան, որպես սիրելի, կարող էր համապատասխանել միայն ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ:
Հավելում/նպատակ՝ միայն այս ճշմարտության ընդունումը կարող է մարդկությանը փրկել մարմնական և հոգևոր անառակությունից, հետևաբար՝ փրկել առհասարակ …
Ակնարկ/զգուշացում՝ բազմաստվածությունն այս կոնտեքստում կդիտարկվի որպես անհաջող խորամանկության դրսևորում …
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.