Մտածում եմ` եթե ինձ տրվեր աշխարհը երջանկացնելու ունակություն, բայց պայմանով` եթե որևէ մեկն իմանա, որ ես եմ անում, կպատժվեմ հավերժական տառապանքով, արդյո՞ք կհամաձայնեմ:
Ինչքան երկար եմ մտածում, այնքան սարսափում եմ երկմտելու պատճառից` իրականում ոչ թե պատժվելու, այլ` անհայտ մնալու վախի, ու շարունակում եմ փնտրել այն, ինչ ինքս չեմ ստեղծում, գիտակցելով, որ չեմ կարող ունենալ այն, ինչը չի ստեղծվել և ինձ երբեք չի էլ կարող պատկանել այն, ինչն ուրիշն է ստեղծել:
Ու արդեն ես դու չեմ և ամենքը չեմ։
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.