Շնորհիվ հանգամանքների, որոնց համակցության արդյունքում արարվե՞լ ես/կաս, թե՞ հանգամանքների, որոնք խոչընդոտել են չարարմանդ/կործանմանդ …։
Ունա՞կ է արդյոք ինքնաճանաչումդ, որի միջոցը, հետո նաեւ նպատակը, ինքնախաբեությունից ազատականացման անսահմանություն է, հաղթահարել բարոյականության էմպիրիկ պատրանքը ու ծնողներիդ մեջ էլ տեսնել (կամ առնվազն չբացառել) արարմանդ/լինելուդ նպաստած ոչ առաջին (ընդհուպ որպես գիտակցում եւ ցանկություն) իսկ որոշ դեպքերում նաեւ հակառակ դիտավորությամբ ՀԱՆԳԱՄԱՆՔ, ապա ընդհանրացնող դատողությամբ տեսնել ճշմարտությունը, որտեղ բնությանն էլ, առավելագույնը ու այն էլ վերապահումով, կարելի է պատվել միայն «խորթ մայր» անվանակոչումով՝ ընդունելով, որ, դեռեւս լիարժեք չբացատրված փոխշահավետությամբ, այն միայն մարդու գոյատեւման հնարավորություն է ու, միաժամանակ, մարդու գոյությանը սպառնացող առաջին հանգամանքածին էությունը, որի ամենպահյա հաղթահարման անհրաժեշտությունն է այլոց թվում, որ նպաստում է զարգացմանը եւ արդեն առաջադրում ինքնարարման գիտակցականացումը՝ իբրեւ ապագայի առաջնահերթություն, որտեղ բացահայտվելու է նաեւ, որ արարման անգիտակցականության շրջանում էլ չի եղել (չկա) այլ առաջնորդում, քան ԻՆՔՆԱ-ն է։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.