Պատահականությունը՝ իբրեւ աստծո կեղծանուն, կամ անստորագիր գործելու միջոց, կամ արտահայտվելու մեթոդ (եւ այլն) համարելու փոխարեն՝ ավելի ճիշտ է նրան հենց որպես պատահականություն էլ սահմանել, այլից զատ, որի ներքո կարող էին հաշտվել բոլոր կրոնները, բայց կրոնը հո հաշտության համար չէ՞. այն պատահականությանն ամենամոտ կանգնած կանխամտածված չարիքն է։
Միակ խաղը, որտեղ աստված բացակա է, ճատրակն է, ու այստեղ միտքը ոչ այնքան կամքի (բանականության) ազատության խորհուրդի մասին է, որքան մարդու ինքնարարման, եւ խաղը լավագույնս է պատկերում բարձր բանականության անարատությունը խղճից եւ հպարտությունից, ինքնարարման ընթացքն իր ողջ հմայքով` զոհաբերությունից մինչեւ սպանություն, ինքնազոհությունից մինչեւ վերածնունդ, որտեղ նախասահմանում, ապա եւ առաջնորդում է բացառապես սերը՝ առ Բարձրագույն Ես-ը։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.