Երբ կասկածը ճանաչողության միջոց չէ, այն վերածվում է անկուշտ երախի, որը առաջին իսկ անպատասխան մնացած ցանկացած «ինչու»-ից սկսած խժռում է այն ամենը, ինչը կարելի է (պետք է) հասկանալ, ապա՝ ընդունել, արդյունքում՝ (ինքնա)ճանաչողությունը վերածվում է (ինքնա)լափելու:
Նույն հետևանքին, բայց որպես ախորժակի կորուստ, հանգում է նաև հավատը, երբ այն նպատակ չէ՝ արտահայտվելով ինքնասպառմամբ:
© Տիգրան Գորշ / ես սեր եմ, մնացածը ես չեմ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.