Կյանքն իբրեւ թատերական բեմականացում դիտելու դեպքում՝ բոլորն ամեն բան կհասկանային, բայց կյանքն իրականություն է, բեմականացումը՝ կենդանի, ուստի եւ այն մնում է բոլորին անհասկանալի՝ իբրեւ խրթին դրամա ու վերաբերելի՝ իբրեւ ողբերգություն։ Սրանից զատ ու այս համատեքստում՝ մարդիկ սովոր են իմաստուն համարել, ապա եւ հետեւորդ լինել նրան, ով ապագայի հանգամանք է գուշակում։ Բայց ճշմարտությունն այն է, որ ցանկացած հիմարություն էլ, ինչպես անսարք ժամացույցի կողմից օրվա ընթացքում երկու անգամ ճիշտ ժամ ցույց տալու հայտնի ասույթը, կյանքի որոշակի շրջափուլում համընկնում է իրողությանը, ու թե շատերն այն կոչում են մարգարեություն, մենք այդ կոչման տակ հիշատակում ենք հնչեցված իմաստնության ու այն առաջադրողի վախճանը։ Եվ ուրեմն, մեզ տրված չէ լինել երկնքում փայլատակող աստղ ու անկարելի է լինել այդպիսին նրանց համար, ում ապագան այլ բան չէ, քան վերադարձող անցյալ, իսկ ներկան՝ դրա ակնկալվող սպասում, մեզ նաեւ անպատվաբեր է նույն շուրթերից կոչվել իմաստուն, մտածող, առավել եւս՝ հերոս։
Սրա փոխարեն՝ մեզ նախընտրելի է արիական պատվասիրությամբ բյուրեղանալ խավարում եւ ինքնարարների անհատական գոյությունից դուրս հորդել իբրեւ տեսակ, երբ այլեւս ոչինչ ի զորու չի լինի բանականությունը սահմանափակել զսպաշապիկի մեջ, որը կոչվում է մարդ։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
