Բառ, որի պարզությունը փոխվում է՝ ըստ արտահայտման միջավայրի, բառում շեշտադրվող տառի, … վերջապես, ըստ արտահայտման նպատակի եւ ընկալման հետեւանքի, որոնց առերեւույթ համապատասխանությունը կարող է վերանալ էլի պարզ հարցերով, օրինակ՝ «Ինչու՞ ասվեց բարեւ», «Ինչու՞ բարեւն այդպես ընկալվեց» …, ու միայն նրա համար, որ հարցերը հնչեցին, բարեւն այլեւս ՊԱՐԶ ԲԱՆ ՉԷ, ինչպես մտքի հանճարեղությունն է սահմանվում։
Ուրեմն, ի՞նչ է իրականում նկատի ունենում «մտքի պարզության» հանճարեղ գնահատումը, եթե ոչ, միայն, դրա նկատմամբ ականջների առատություն, եւ, իսկ ինչպե՞ս կարող է հանճարեղ լինել այն, ինչը հասու է շատերին, երբ «շատ»-ը «բոլոր»-ի մեծ մասն է, «բոլոր»-ը՝ հանճարեղության ուղիղ հակադրությունը։
Հասկանալի պատճառներով՝ չի կարելի թույլ տալ հիմարություն եւ վիճել հավատի հետ, հետեւաբար կարելի է ընդունել, որ մտքի պարզությունը աստվածներին հասու հանճարեղություն է, բայց քանի որ մեզ՝ ինքնարարներիս համար, ի տարբերություն նրանց, ինքնին է հակացուցված ամբոխավարությունը, հետեւաբար մտքի հանճարեղություն տեսնում եւ արտահայտում ենք դրա ԲԱՐԴՈՒԹՅԱՆ մեջ, ինչը, անշուշտ, չենք շփոթում մտքի բարդեցման հետ, քանզի մտքի բարդությունն այլ բան չէ, քան դրա պարզությունը (ՄՏՔԻ, ոչ ուրիշի ընկալման) կատարելության հասցնելու ձգտում։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.