Այլից, որոնցից
- մեկն այլ բան չէ, քան մարմնի պահանջմունքի նվազեցում, ապա գիտակցության պահանջմունքի ներդաշնակում մարմնականին, ըստ որի, սակայն, անհասկանալի է, թե ինչու՞ հաշմանդամությունը չի որակվում առաքինություն եւ առաքելություն, ուսմունքում Բարձրյալը՝ հաշմանդամ (կամ գուցե այդպես էլ կա՞)։
- մյուս(ներ)ն, իր տարատեսակներով, հավերժական ծուլության խոստման դիմաց՝ ստրկության խրախուսում, ինչի համար բավական է գիտակցությունից թողնել միայն շարք կանգնելու ունակությունը, որտեղ էլ, ամենայն հավանականությամբ, Բարձրյալը պետք է, որ կապիկը լինի։
- կամ հերոսանալու անիմաստությունը, երբ առաջարկվող խոստումը համանման հիմարների հավերժական ընկերակցությունն է։
- անմասն չեն մնում անդինյան գոյությունը հերքող եւ նպատակը բացառապես աշխարհիկում սահմանողները, որտեղ խրախուսվում է գիտակցության պահանջմունքի մեծացումը, ապա կենդանականի ներդաշնակումը դրան, բայց անգամ դրանք անմասն չեն «կրոնականությունից», ինչն այս դեպքում ժառանգվող հիշողությունն է, «սուրբ գիրքը» պատմությունը, որին հասու է առավելապես շառլատանների գրիչը (հենց միայն իրենցը)։
- .............................................................
.....................................................................
................................: ,
ինքնարարությունը տարբերվում է հանգամանքի անկախությամբ։ Դրանց հարաբերվելով (ներառյալ բոլոր ուսմունքներին) այն չի սահմանափակվում իրենից դուրս (նաեւ ներքին) ԱՌԿԱ հանգամանքներով, այլ հենց ինքն է սկսում սահմանել ՀԱՆԳԱՄԱՆՔ, ու, այլի տարբերությամբ, բացում է նաեւ արահետներ, որոնցում միայն հետո պետք է հայտնվի, երբեմն այնքան հեռու, որ դրանց հասնելու համար ստեղծում է իրեն երկայնորդ, ինչում արտահայտվում է երբեւէ հնարավոր, միակ բարձրացնող, խեղճությունից դուրս, մաքրամաքուր ինքնազոհությունը։
Այն չի հավակնում երբեւէ վերածվել ուսմունքի (այդպիսի հավակնությունն ինքնին դեմ է էությանը) ու ոչ թե խուսափում, այլ՝ առհասարակ չի անդրադառնում նպատակ սահմանող եւ դրանով իսկ անիմաստության
հանգեցնող հարցին՝ «ինչի՞ համար»։ Բացի այն, որ մարդու միտքը միշտ ճանաչողական շեղ ուղղությամբ է ընթացել, երբ այն տեսել է միայն հարցերի առաջադրման մեջ ու չի տեսել հակառակում, նաեւ դեռ ոչ մի իմաստնություն իրականում չի հասել պատճառի եւ հետեւանքի հարաբերակցության լրիվ ըմբռնմանը, ինչի համար էլ միտքը ստիպված է ետ գնալ այնքան հուսահատ, ինչքան առաջ է գնում աննպատակ։
Վերջապես, պատճառն ու հետեւանքը նույն արգանդի ծնունդ են, որտեղ ակնթարթների հաջորդականությունն էլ միանշանակ չէ, որ ստեղծում է դրանց «պատճառ-հետ-եւանք-նպատակ» համակարգ, քանզի, ինչպես առաջինը կարող է ծնվել, որ ծնվի երկրորդը, այնպես էլ երկրորդը կարող է հապաղել, որ ծնվի առաջինը, ինչպիսի մոլորեցումից էլ զերծ է ԻՆՔՆԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆԸ (իմ անվանակոչմամբ՝ Բարձրագույն ԵՍ-ը), որն իր ձեւակերպման մեջ անգամ, հերքում է նպատակը՝ բացահայտելով դրա ճշմարիտ էությունը։
«Գնալու միակ պատճառը (հնարավորությունը) գնալու տեղ ունենալը չէ, բավա-
կան է նաեւ այն, երբ ցանկությունդ առկա տեղից գնալն է միայն (այդպես չէ՞)»։
Գորշ, ԽՈՍՔ՝ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍԻ
