Պետական հարկադրանքի միջոցը, կամ դատապարտման հանրային ցանկացած այլ տեսակ, նույնիսկ դրսևորման օրինաչափության պայմաններում, ոչ մի եզր չունի արդարության հետ՝ երբեք համարժեք չէ մեղքին, չի կարող լինել։
Դա նաև դաստիարակություն չէ, քանզի երբ յուրաքանչյուրի մեղքի համար` հասարակությանն էլ չեն պատժում իբրև վատ դաստիարակի։
Դա, ընդամենը, կառավարելի վրեժխնդրություն է, և/կամ վրեժխնդրությամբ կառավարում։
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.