Թվում է` խոսելու ունակությունը մարդու անկախացումն է բնությունից, այնինչ` բնությունն է այդ կերպ մեկուսացրել մարդուն, ինչից, իբրև հետևանք, ժամանակ առ ժամանակ տենչում ենք լռություն այնպես, ինչպես ալևորն է հոգնությունից տենչում մայրական գիրկը, որը է՛լ չկա։
- Ցմա՞հ է արդյոք բնության վճիռը։
- Այն արդե՛ն կատարված է, բայց գիտակցությունը չի ընկալում վճռի` ինքնարարման միտումը, քանի դեռ շարժվում է իներցիայով ու չի հանդիպում այդ վիճակից հանող արտաքին այն ուժին, որը պետք է բացահայտի մարդու վաղուցվա մահը, ինքնարարի՝ ծնունդը։
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.