Անցյալամույն գիտակցությունը չի կարող լինել նախաձեռնող, հետևաբար և արարող։ Անգամ նրա ակնկալիքները, ժամանակի մեջ, ավելին չեն լինում, քան միանգամիցն է, որի պատճառով՝ նա ուղիղ կախվածության մեջ է հանգամանքներից, որոնցում չկա իր կամքը։ Արդյունքում, այն, ինչ կարողանում է ապրել ներկայում, առավելապես հիասթափությունն է, ինչն էլ ավելի է խորացնում նրա շարժումն անցյալ, որտեղ նա, բավարարման մոլուցքով, փորձում է գտնել նոր մխիթարանք, կամ ուրախություն, քանզի նրա բոլոր բացատրություններն անցյալում են, անգամ նրա զայրույթն է անցյալում, վերջապես՝ նրա ամբողջ կենսագրությունը։
Բայց հիշողությամբ սահմանափակված անցյալը նրան մի օր զրկում է նաև այդ ինքնախաբեությունից և ստիպում հայտնվել խելացնոր կրկնության մեջ՝ ի սպառ ոչնչացնելով դատողունակությունը, ընդհուպ երևակայությունը։
Ի վերջո, անցյալամույն գիտակցությունը անցյալում էլ մահանում է` ներկայում մնալով ամենայն բանականը փչացնող «ժանտախտ»։
© Տիգրան Գորշ / անտիպ
 |
Комментариев нет:
Отправить комментарий
Примечание. Отправлять комментарии могут только участники этого блога.